هوش مصنوعی: از در دوست به او می‌گویم که وقتی به اینجا آمدم، با شوق و اشتیاق بسیار آمده بودم، اما اکنون با دلی پر از حسرت و ناامیدی می‌روم.

هوش مصنوعی: در این کوچه تنگ، به قدری دیوارها را با سرم زدم که مدهوش و گیج و سردرگم شدم و نتوانستم به درستی آرامش پیدا کنم.

هوش مصنوعی: من از کوی تو بیرون رفتم و با اینکه تشنه بودم، سرنوشتم خوب بود. رفتنم نه به حالت افتادن بود و نه به شکل بالا و پایین رفتن.

هوش مصنوعی: دل و جان و عقل و شعور و زبانم را به من باز گردان تا بتوانم از در دوست که به آرامش می‌رسد، بیشتر بگویم.

هوش مصنوعی: من با امیدی تازه و با آهنگی دل‌نشین آمدم، در حالی که ناامیدی را از قلبم دور کرده بودم. اما در نهایت، با دندان‌هایی تیز و تند، از این مسیر رفته‌ام.

هوش مصنوعی: وقتی صبح و شب به اینجا آمدم، بشنو که چطور به این مکان وارد شدم و تحت چه عنوانی آمدم.

هوش مصنوعی: در صبح نوروز، مثل بلبل به باغ آمدم، اما در شام، چون کسی که در عزای شهیدان است، از خاک بازگشتم.

هوش مصنوعی: دوستان، ناراحتی‌های من را بیان کنید، زیرا من بدون موفقیت به سراغ شما می‌آیم. دشمنان در حال شادی و خنده هستند در حالی که من با گریه و اندوه می‌آیم.

هوش مصنوعی: رفتم و به خاطر دل‌سوزی‌های هر دو طرف، یعنی دوستان و دشمنان، رنج کشیدم. درد و اندوهم از درد یتیمان بیشتر بود.

هوش مصنوعی: من آن قطره‌ای هستم که خیلی دل‌ها و سینه‌ها را تنها از روی عشق داغ کرده‌ام، تا نزدیکانم را با وجود مشکلات و سختی‌ها به دامان خودم بکشانم.

هوش مصنوعی: من همان یوسف هستم که در روزهای سختی به سر می‌برم. وقتی هنوز به مصر نرفته‌ام، از چاه بیرون آمده و به زندان افتاده‌ام.

هوش مصنوعی: من همان غنچه‌ای هستم که در پاییز پژمرده شده‌ام و با وجود اینکه غمگین هستم، لبخند بر لب دارم و سرم را به نشانه ناامیدی پایین انداخته‌ام.

هوش مصنوعی: صبح با نورش شادی و طرب را برایم به ارمغان می‌آورد، اما چه فایده که غم و اندوهی که دارم، تاریک‌تر از شب‌های غریب است و من در این حال می‌روم.

هوش مصنوعی: من به آرامی حرکت کردم، اما کسی که دلش آگاه باشد، می‌داند که دل من در این مسیر به شدت ناآرام‌تر از پیچ و تاب موهای عروس‌هاست.

هوش مصنوعی: مردم به خاطر گریه و زحمتم شاد نشوید، من آن نوح هستم که در میان طوفان قرار دارم.

هوش مصنوعی: از دل پریشانم سوختم و برای درمان آن به در خانه دل‌های دیگران رفتم.

هوش مصنوعی: در آن روز، وقتی قدرت و اراده‌ام به شدت به چالش کشیده شد، به یاد آوردم که برای پیشرفت و رسیدن به هدف‌هایم، باید با تلاشی عمیق و جدی مانند زیبایی و ارزش مرجان، عمل کنم.

هوش مصنوعی: من موجودی هستم که تجلی اندیشه خداوند به شمار می‌روم و در عالم مادی وجود دارم. به دلیل نعمت نان و sustenance، زندگی‌ام را ادامه می‌دهم.

هوش مصنوعی: من همان شیر سرزمین ختن هستم که به شکار آهو می‌روم و وقتی به شکار می‌پردازم، مانند موش‌ها در انتهای انبان گرفتار می‌شوم.

هوش مصنوعی: من گوهری گرانبها و ارزشمند در آغاز خلقت بودم، اما به دلیل عدم شایستگی و بی‌احترامی، به جایی رسیدم که دیگر ارزشمندی‌ام به فراموشی سپرده شد و به جنس‌های بی‌ارزش تبدیل شدم.

هوش مصنوعی: من در زمان خودم به اندازه یک ترنج زرین ارزشمند بودم، اما اکنون به خاطر مشکلات و چالش‌ها، مانند یک گوی در بازی چوگان سرگردان شده‌ام.

هوش مصنوعی: من مانند نوعی ظرف بدform و بی‌کیفیت بوده‌ام، با وجود اینکه در درونم زیبایی و ارزش وجود دارد، در حالیکه در جستجوی دلیلی برای خوشحالی و شادی هستم و به سمت مقصدی در حرکت هستم.

هوش مصنوعی: وقتی نسیم اجازه داد تا گل‌ها و گیاهان را پرورش دهم، اما وقتی که مردم را در میدان دیدم، به آنجا رفتم.

هوش مصنوعی: به دنبال هدفم رفتم، اما مانند پلنگی که در لابه‌لای کوه‌ها به سوی ماه درخشان می‌دود، راهی نامعلوم پیش رویم بود.

هوش مصنوعی: هیچ‌گاه نتوانستم لذت خالی بودن و خلوص را درک کنم، افسوس که به‌خاطر پوشش‌های زیبا و تجملات بهشت، از این حالتی که داشتم دور شدم.

هوش مصنوعی: در پایان کار، نمی‌توان گفت که من در مکتب عشق و معرفت دانش‌آموزی با خرد بودم، اما با نادانی و کم‌فهمی از آنجا خارج شدم.

هوش مصنوعی: شعر سرودم و از دانایی آن فراتر رفتم، روحی شدم از معنا و جسم بدون روحی را رها کردم.

هوش مصنوعی: شب یلدای عمرم به صبح نزدیک می‌شود و می‌گوید افسوس که در داستانی بی‌فایده به پایان رسیده‌ام.

هوش مصنوعی: به خاطر دل شکسته‌ام، همواره در پی عشق خود، مدام در دل‌تنگی و اندوه در تارهای زلف پریشان سرگردان بوده‌ام.

هوش مصنوعی: حسرت و اندوه اهل دل این بود که در کنار کسانی که به شادباش گفتن پرداخته بودند، به سرزمین شهیدان رفتم.

هوش مصنوعی: در مسیر عشق و جنونی از نوع مجنون و فرهاد قرار گرفتم. در این راه پیش رفتم، اما سفر من مانند آنان نبود.

هوش مصنوعی: من با تیشه‌ای که فقط برای کارهای خشن ساخته نشده، نه از سنگ و نه از ریشه، سخت‌ترین دردها را احساس کردم و خودم را در عمق اندوه غوطه‌ور یافتم.

هوش مصنوعی: من جایگاهی برای زغن و زاغ درست نکردم، بلکه بر روی زمین ناهموار و پر از خار حرکت کردم.

هوش مصنوعی: من مدت‌هاست در جستجوی زیبایی‌ها و عهدها سفر کرده‌ام، تا جایی که حتی به دنبال عذر و بهانه‌هایی برای رسیدن به محبوبم رفته‌ام.

هوش مصنوعی: تیغ او در میدان جنگ گفت که من همه چیز را از بالای سر تا پای او کنار زدم.

هوش مصنوعی: باد طوفانی به نسیم گفت که من در میدان جنگ به چندین دسته تقسیم شدم و شکسته شدم.

هوش مصنوعی: تیغی که مانند دست آهنین است، با خود می‌گوید که من مانند موجی که بر روی موجی دیگر می‌شکند، در زمان رفتن به عمان، از همه‌ی موانع رسته‌ام.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که کسی می‌گوید که در هر شرایطی، چه در حال جنگ و چه در حال صلح، من در جبهه خاقان حاضر شدم و به وظیفه‌ام عمل کردم. به عبارت دیگر، او به مسئولیت‌های خود پایبند است و در هر شرایطی آماده است.

هوش مصنوعی: در آغاز زندگی‌اش، شانس و سرنوشت او همانند صبحی روشن و دل‌انگیز بر سرش سایه افکنده و به او نوید داده است که حالا وقت روزهای درخشان و شادی در زندگی‌اش فرا رسیده و به دنیای جدیدی قدم گذاشته است.

هوش مصنوعی: هر بار که به فکر و اندیشه مردم می‌افتم، همانند نسیم، بر روی گل‌های سنبل و ریحان می‌روم.

هوش مصنوعی: این جواهر را از لطف و مرحمت او به دست آوردم تا دیگران نگویند که به سراغ شخص دیگری رفته‌ام.

هوش مصنوعی: من در این سفر، با درخشش خود و زیبایی‌های وجودت به تو نزدیک می‌شوم. نگران نباش که من درگیر مشکلات و مشکلات نبوده‌ام، بلکه تنها برای رسیدن به تو آمده‌ام.

هوش مصنوعی: به خاطر محبت و احترام بسیاری که به عیسی (ع) شده است، من نیز هر بار که به جایی می‌روم، با دیدن نشانه‌هایی از زندگی و حیات احساس می‌کنم به درون چشمه‌های زنده‌کننده و پربارتر می‌روم.

هوش مصنوعی: من بارها تلاش کردم که به اوج اندیشه برسم، اما هر بار شکست خوردم. نباید گمان کنی که رسیدن به قله‌های بلند فکری کار آسانی است.

هوش مصنوعی: سلام ای پادشاه نظم! تو از خاک برآمده‌ای، همان‌طور که من به آرامگاه ناظم شروان رفته‌ام.

هوش مصنوعی: در مسیر زندگی، همراه با ستایش تو و نفرینی برای حسودان، به پیش رفتم.

هوش مصنوعی: من ستایش بی‌پایان تو را به دست گرفته‌ام، اما این راهی نیست که بتوان گفت به انتهای آن رسیده‌ام.

هوش مصنوعی: من به راه نفرین حسودان تو رفتم، اما ارزش ندارد که بگویم به چه دلیلی این کار را کردم.