هوش مصنوعی: ای دلان، اقبال و بخت، مانند مگس بر سر مردان بلندهمت می نشیند، ولی تلاش و اراده آنان، مانند دندان تیز و گزنده‌ای است که به راحتی نیش نمی‌زند و مزه‌های مختلف زندگی را نمی‌چشد.

هوش مصنوعی: من به خاطر علاقه به دنیا به درد و رنج دچار نمی‌شوم و از این طوفان نگران نمی‌شوم که زلف علم را به هم بریزد.

هوش مصنوعی: فقر و تنگدستی من باعث می‌شود که از مقام و جایگاه خودم پایین بیایم، اگر به وجودم ارزش نگذارم و به عدم و نیستی اجازه بدهم که جایگاه مرا بگیرد.

هوش مصنوعی: نبودن برگ‌ها بر تن من، ناراحتی و درد را بر دل می‌گذارد. بی‌توجهی دیگران باعث شده است چهره‌ام رنگ و رویی نداشته باشد و پژمرده به نظر برسم.

هوش مصنوعی: این جوهر اصلی که در وجود توست، به خاطر مقام والای نیاکانت ارزشمند است. بنابراین، اگرچه تو در مقام و موقعیت خاصی قرار داری، اما این اصل و ذات تو از اهمیت زیادی برخوردار است.

هوش مصنوعی: هرچند در争争 بر سر مقام‌ها و منصب‌ها، همه خانواده‌ها و اقوام را نادیده گرفتند و از یاد بردند.

هوش مصنوعی: آثار و نشانه‌های وجود هنری و زیبایی در مکان‌های خراب و ویران دیده می‌شود. در اینجا، هنرمندی عجم به نمایش گذاشته شده است.

هوش مصنوعی: من به خاطر ذات انسانی‌ام با دیگران نسبت دارم و نباید خود را از دوستان گرامی و بزرگ‌ترین افراد جدا کنم.

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که هنر و خلاقیت ذاتاً هیچ وصف و توصیفی نیاز ندارند و در حقیقت، تلاش و هدف بزرگ افراد، همان چیزی است که به این هنر معنا می‌بخشد. به عبارت دیگر، همت و اراده‌ افراد بزرگ باعث ظهور و جنبه‌های هنری می‌شود.

هوش مصنوعی: این شعری به زیبایی و نجابت درونی اشاره دارد. گویا شاعر به نوعی از ویژگی‌های مثبت خود و خانواده‌اش سخن می‌گوید و بر این باور است که زیبایی‌های ظاهری تنها نتیجه‌ی ویژگی‌های درونی و نجابت است. بی‌تردید این خصوصیات باید نه تنها در ظاهر بلکه در ذات و خوی انسانی نیز وجود داشته باشد.

هوش مصنوعی: توصیف گل و سبزی‌های خوشبو در آسمان، هرگز به زمین بازنمی‌گردد، هرچند که هوا عطر و بوی خوبی پراکنده کند.

هوش مصنوعی: به خدا پناه می‌برم، زیرا نیازی ندارم به نسب و خانواده‌ام، حالا می‌خواهم با گواهی گرفتن از لوح و قلم، حقیقت را ثابت کنم.

هوش مصنوعی: سکندر با اراده‌ای قوی و جاه‌طلبی‌اش، کنترل و نظمی را در جهان به‌دست می‌آورد، در حالی که قلم و علم را در یک دستش می‌گیرد.

هوش مصنوعی: نوبت من رسید که بگویم زمان آن رسیده که دوباره بخواهند مقامات و قدرت را تغییر دهند و به سبک تازه‌ای که شایسته است، برگردند.

هوش مصنوعی: من به اشتباه این نغمه را در زمانی نخواندم که باید می‌خواندم. این نغمه متعلق به شادی و جشن است و مربوط به دیگر صداها و آهنگ‌ها نیست.

هوش مصنوعی: در زمانی که توانایی‌ها و زیبایی‌های مداحی برای پادشاهان عرب و عجم به اوج خود رسیده بود.

هوش مصنوعی: آرایش و زیبایی ایوان نبوت به گونه‌ای است که از آموزش و تربیت خاک، در جایگاه بلندی از شرافت قرار گرفته است. قسمتی از این آرایش نیز به دلیل تعالیم آسمانی و الهی به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: در روزی که وزن و سنجش او را کردند، تاریخ تولدش را در کنار نامش، عدم و نیستی نوشتند.

هوش مصنوعی: در جایی که روح آزاد و سبکبار او به من بگوید، از آسیب‌های سنگین زندگی به فردی که گوشش به حقیقت نمی‌شنود، نیازی نیست.

هوش مصنوعی: تا زمانی که پرچم عفو و خشم او بر روی مردم سایه نیفکنده باشد، هیچ آرامش و اطمینانی قابل تصور نیست.

هوش مصنوعی: تا زمانی که انسان علم و عملش را به نمایش نگذارد، فایده واقعی علم و عمل برایش مشخص نمی‌شود، نه از لحاظ زیاد بودن و نه از لحاظ کم بودن آن.

هوش مصنوعی: سهم تو از تاثیرات آسمانی می‌تواند به طور قابل توجهی چهره و ذات تو را تغییر دهد و لذت زندگی‌ات را تحت تأثیر قرار دهد.

هوش مصنوعی: محبت تو باعث شده که چشم و دهانم به تو خیره شوند و نعمت‌هایت بر من چنان تأثیر گذاشته که هر قطره آب را از آنچه که به من داده‌ای، متفاوت می‌بینم.

هوش مصنوعی: از آن اشک و غم، دل روشنایی می‌یابد که در آینه انصاف، درس روشنگری را آموخته است.

هوش مصنوعی: در کوی تو، نگاه و همه وجودم تحت تاثیر قرار می‌گیرد و تمام اجزای وجودی‌ام دستخوش تغییر می‌شوند.

هوش مصنوعی: به خاطر ارزش و شان والای خود، سرنوشت آن روزی که قدم را رها کردی، به گونه‌ای رقم خورد که به اوج معنویتی رسیدی.

هوش مصنوعی: تا زمانی که سرنوشت تو در این دنیا تعیین شده، نوشتن بی‌فایده است.

هوش مصنوعی: اگر جوهر و سرهٔ نخستین به ساحل تو بیاید، دیگر قامت تو در برابر آن خم نمی‌شود و احترام نمی‌گذارد.

هوش مصنوعی: در روزی که شرایط وقوع حادثه‌ای فراهم شد، در سایه عدالت تو، به نظر می‌رسید که آن حادثه به دنبال جلب توجه و حمایت حشم (افراد مهم) بوده است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که وجود تو را اصل امور ندانند، قضا و حکم را به معنای اهمیت نخواهند گرفت.

هوش مصنوعی: تا زمانی که مجموع شرایط ممکن و ضرورت را به روشنی مشخص نکردند، کاربرد عام به صورت خاص و مشخص تعیین نشده است.

هوش مصنوعی: تقدیر به معنای سرنوشت و راهی است که برای ما تعیین شده. در اینجا، شاعر می‌گوید که سرنوشت به مانند یک شتر که نژادش برجسته است، دو وسیله مهم را بر دوش می‌نهد: یکی نماد تولد و آغاز زندگی (سلمای حدوث) و دیگری نماد قدمت و جاودانگی (لیلای قدم). به‌عبارت دیگر، سرنوشت دو جنبه را پیش می‌آورد که به زندگی و وجود انسان ارتباط دارد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که نام تو را در فهرست بهترین‌ها ثبت نکردند، توجه و اهمیت به کرم (اهمیت به چیزی بی‌ارزش) داده نشد.

هوش مصنوعی: این شعری بیان می‌کند که راه خوشبختی و نعمت، همان راهی است که با آرامش طی می‌شود و نه مانند بیابانی که در آن قدم‌ها با احتیاط برداشته شود و به سختی پیش برود. به عبارتی، باید با اطمینان و بدون ترس از چالش‌ها در این مسیر گام برداشت.

هوش مصنوعی: هشدار که نمی‌توان به آسانی دربارهٔ ستایش پادشاهان و بزرگان زمانه، شعری مستقل و زیبا نوشت.

هوش مصنوعی: سعی کن به چیزی دست پیدا کنی که دیگران در این شهر بر شایستگی تو پی ببرند، زیرا در اینجا انواع شایستگی‌ها وجود دارد، چه بسیار و چه کم.

هوش مصنوعی: باور دارم که اگر عقل و فهم به محدودیت بزند و نتواند وصف او را به درستی بیان کند، پس از کجا می‌توان برای نطق و نوشتن از آن بهره برد؟

هوش مصنوعی: شاید به خاطر لطف تو، کسی که از آنچه می‌داند ناامید است، فرصت نداشته باشد و از شادی و خوشی محروم بماند.

هوش مصنوعی: از باغ خوشبختی او بهره ببر و با مشکلات دنیوی و مادی سر و کار نداشته باش.

هوش مصنوعی: آسایش همسایه به دست توست و او نمی‌خواهد که تو باعث آتش گرفتن باغ عدن شوی.

هوش مصنوعی: می‌دانم که ذره‌ای از نور خورشید به ما نمی‌رسد، اما عشق پرواز باعث می‌شود تا صاحبان اراده و همت، تلاش کنند و به سوی آسمان بروند.

هوش مصنوعی: اگرچه این خیلی طبیعی است که تو این مس را به دست بگیری، اما بگذار تا نور و زیبایی بخشش تو همچون اکسیر کرم جلوه‌گری کند.

هوش مصنوعی: من نیز برای یک سؤال از تو، ای آب حیات، لب به سخن می‌گشایم و این خجالت را کنار می‌گذارم.

هوش مصنوعی: هر وقت که بخواهم درباره تو به شکل زیبا حرف بزنم، مرا ببخش، چون من در ستایش کردن به قدری گیج و سردرگم هستم که حتی نمی‌توانم بدی‌ها را هم درست بیان کنم.

هوش مصنوعی: تحصیلاتی که برای کسب پاداش و مقام در وصف تو انجام می‌شود، شاعران عجم را به این شکل شرمنده کرده است.

هوش مصنوعی: تا وقتی که تو را توصیف کردند و از مشیت الهی نوشته شد، قلم از یادش رفت و نتوانست به نوشتن ادامه دهد.

هوش مصنوعی: دانش و آگاهی نمی‌تواند به‌خوبی از پس توصیف تو بر بیاید، زیرا در این‌جا، درک و شناخت به سختی تحلیل می‌کند و علم را به بن‌بست می‌کشاند.

هوش مصنوعی: من تو را با خلوص و صداقت مدح می‌گویم، نه از روی دانایی و علم. نمی‌دانم چگونه می‌توانم چیزی از عالم بتکده (دنیا) برای تو بیاورم، در حالی که معصومیتی مانند آهو را در حرم تو داریم.