هوش مصنوعی: ای شب جدایی تو مانند خورشید در چشمان من تابان هستی و عشق به زیبایی تو، روح مرا تحت تاثیر قرار داده و سبب شده که چشمانم ناتوان شوند.

هوش مصنوعی: دیشب چشمانم را نبستم و متوجه نشدم که در این فضای غمگین تا صبح، آرزوی مرگ در دل من زخم زد و نهیب زد.

هوش مصنوعی: از دل و دامن آلوده به یأس و ناامیدی عقب‌نشینی نکن، چرا که دجله (نهر بزرگ) از این نوع ناپاکی‌ها استفاده نمی‌کند و به آنها عفو نمی‌خورد.

هوش مصنوعی: دوست نمی‌گذارد که با غم خود دچار عذاب همیشگی شوم، این درد و رنج مثل مومی نیست که از آتش، به راحتی شکل بگیرد و یا تغییر کند.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم از لذت تلخ درد تو بگویم، باید از دارویی بگویم که به سلامتی حنظل می‌رسد.

هوش مصنوعی: مدت زیادی نیست که از آتش خس (نوعی گیاه) بالا می‌روی و دودش را بلند می‌کنی. ای خوش‌جوهرت، همچون آینه، زیبایی‌ات درخشاں است.

هوش مصنوعی: دستم را از محبت بر روی چشمانم بکش که دیگر نمی‌توانم این چشمان پر از اشک را از پیش داوری‌های سرنوشت پنهان کنم.

هوش مصنوعی: میر ابوالفتح، شخصی است که در دلش نور و برکت وجود دارد و این نور هیچگاه کم نمی‌شود و همیشه درخشان است.

هوش مصنوعی: سایه او به زیبایی با خورشید در مقابل هم قرار گرفته و پایه او در کنار زحل در حال حرکت است.

هوش مصنوعی: اگر لبان او بخندند، حتی اگر دنیا به حالت زاری بگرید، و اگر دست او حرکت کند، هرچند که پای تقدیر بی‌حرکت بماند.

هوش مصنوعی: دوست داشتن و محبت او چنان است که می‌تواند در روزهای سرسبز بهار (ربیع) با زیبایی و شکوفایی، لحظات سرد و سخت زمستان (بهمن و دی) را فراموش کند و احساس راحتی و آرامش به ما ببخشد.

هوش مصنوعی: در این بیت گفته شده است که حتی اگر شخصی در درون خود دارای qualities و استعدادهای درخشان باشد، در عمل نمی‌تواند به وسعت و ارزش آنچه که دارد، آن را نشان دهد و به بیرون بروز دهد. به عبارت دیگر، اگر فردی درونش غنی و پرارزش باشد، حتی باز هم به آسانی نمی‌تواند این غنای درونی را به صورت واقعی و ملموس به نمایش بگذارد.

هوش مصنوعی: او در سایه عدالت آرام گرفته و به عنوان نگهبان اسرار هستی و تفکر در مورد تدبیر سرنوشت به شمار می‌رود.

هوش مصنوعی: در جایی که محبت و عشق وجود داشته باشد، دیگر ضربه‌ها و آسیب‌ها تأثیری نخواهند داشت، مشابه مثل معروفی که می‌گوید برخی موقعیت‌ها و احساسات موجب می‌شوند که درد و سختی‌ها از بین بروند.

هوش مصنوعی: آسمان گفت نمی‌دانم چرا چهره‌اش از چهره‌ آدم در این محل بیشتر نیست.

هوش مصنوعی: زمانی که روز ارادت و محبت به خدا از تاریکی‌ها بیرون می‌آید، صبحگاهان نعمت و برکات او آغاز می‌شود و در شب‌های اولیای الهی، نعمت‌ها و رحمت او گسترش می‌یابد.

هوش مصنوعی: در اینجا جوهر فعال از سخنان به شوق آمده و به شخصی که به افق فهم و دانش خود محدود است، می‌گوید که درک و عمل را از هم جدا نکن.

هوش مصنوعی: نگرانی آن است که به خاطر ویژگی خاص او، ماده نتواند اشکال آینده را بپذیرد.

هوش مصنوعی: ای جلوه‌ی وجود تو که در تمام جهان تاثیرگذار است و باعث ادامه‌ی حیات می‌شود، و آرزوی حسودان را به چنگال مرگ می‌کشی.

هوش مصنوعی: ذهن تو مانند یک صراف است که مطالب را به خوبی منتقل می‌کند و کلام تو همچون چراغی است که نکات ظریف را روشن می‌سازد.

هوش مصنوعی: آسمان با عدل تو هر لحظه به جهان زیبایی می‌بخشد و خورشید دیگری از ماه حوت به برج حمل می‌تابد.

هوش مصنوعی: از بخشش‌های تو به قدری جواهر و نعمت فراهم آمده که در دل مردم امیدی چون حاتم طایی، معروف به بخشش و سخاوت، شکل گرفته است.

هوش مصنوعی: هر قدمی که برای خدمت به تو برداشته می‌شود، همان قدر ارزشمند است که اگر آسمان با پارچه‌ای زیبا و خاص پوشیده شده باشد.

هوش مصنوعی: زمانی که شهرت تو باعث ایجاد اختلال در افلاک و جهان شود، عیسی (نماد نیکی و معجزه) نمی‌تواند با عشق و محبت، این اختلال را برطرف کند.

هوش مصنوعی: اگر بلبل از عطر گل به درد و رنجی دچار شود، چوب صندل برای درمان او کافی نخواهد بود.

هوش مصنوعی: تمام سخنان و آثار من به مانند جواهری از دل و فطرت من هستند، این گوهرهایی که با دست سخاوت تو به من تقدیم شده‌اند.

هوش مصنوعی: بی‌پروا می‌گویم، هیچ خجالتی ندارم، این همان احساس شوقی است که دست تو بر چهره «نوعی» من اثر گذاشته است.

هوش مصنوعی: به خاطر سیرت و رفتار تو، زندگی عاری از دلخوشی و سرگرمی را تحمل نمی‌کند. خاندان تو در رنج و سختی به سر می‌برند و از شوخی‌ها و سرگرمی‌های تو ناامید و خسته شده‌اند.

هوش مصنوعی: سبک‌سیر به معنای راهی است که وقتی عنان او را بگیری، از ابتدا به سوی جاویدان می‌رود و از آن‌جا دوباره برمی‌گردد.

هوش مصنوعی: قطره‌ها به آرامی از پیشانی شبنم می‌چکند و در این حال، لحظاتی آرامش را تجربه می‌کند و به یاد بازگشت به جایی که قبلاً بوده، می‌افتد.

هوش مصنوعی: اگر خورشید به او سرعت دهد، در یک لحظه می‌تواند از برج ثور به ترتیب منزل‌های نجومی عبور کند.

هوش مصنوعی: حرکات آسمان تحت تأثیر سرعت او است و سکون و آرامش او، به تمسخر و شوخی نمی‌آید. به عبارت دیگر، وجود او سبب تغییرات و حرکات سریع در دنیا می‌شود و نمی‌توان به سادگی به این حالت بی‌تفاوت یا شوخی نگریست.

هوش مصنوعی: اگر دشمن تو را به زنجیر بکشند، تا روز قیامت نمی‌تواند مرگ را به گردن خود بیندازد.

هوش مصنوعی: در حین حرکت او، مانند دایره‌های روی هم قرار گرفته، مسیرش به سمت آتش و باد می‌پیچد.

هوش مصنوعی: خداوند، تو قضاوت و داوری می‌کنی، لطفاً نشانه‌ای بده تا آسمان برای درد سرش از چوب صندل بریزد.

هوش مصنوعی: شهر را از عرفی بستانید، زیرا این مغرور که به خود می‌بازد و در ناز و خودشناسی غرق است، به اندازه مقام و ارزش واقعی‌اش نمی‌فهمد.

هوش مصنوعی: این شخص به شدت مغرور است و تصور می‌کند که تا زمانی که من درباره او تعریف نکرده‌ام، کسی نمی‌تواند به او برسد یا او را شکست دهد.

هوش مصنوعی: اگر کسی هزاران بیت شعر زیبا بگوید، اما خود را مغرور کند و از زیبایی‌های طبیعت به طرز نادرستی متاثر شده باشد، زیبایی‌های کلامش ارزش تحسین ندارد.

هوش مصنوعی: اگر هر موی او را باز کنی، می‌بینی که مانند مجسمه‌ای از الهه‌هاست که در زوایای مختلف چیده شده‌اند و به زیبایی به نمایش گذاشته شده‌اند.

هوش مصنوعی: شخص به خاطر اصل و نسب خود، هر چیزی که بخواهد درباره‌ی نسب نامه افراد صاحب مقام و دولت می‌نویسد.

هوش مصنوعی: این جمله می‌گوید که ارزش و درک عمیق در دانش و بینش‌های ذهنی نه در آب‌ها و مواد معدنی بلکه در افکار و عقل‌ها نهفته است. به عبارتی، آنچه که به ما فهم و دانش می‌دهد، تنها به علم و اعمال ما مربوط نمی‌شود بلکه در درون ما، در تفکر و تحلیل‌های عاقلانه وجود دارد.

هوش مصنوعی: ادعای بلندپروازی از ترس افراد ناتوان در تنهایی، از بین می‌رود؛ اگر لباسش از مخمل نباشد، رنگش می‌رود.

هوش مصنوعی: وقتی که فکر و اندیشه به بازیچه‌ای تبدیل شود، دیگر کنترل آن از دست می‌رود و در نتیجه فرد تحت تاثیر شرایط و ظواهر قرار می‌گیرد، مانند جریر و اخطل که بار سنگینی بر دوش خود دارند.

هوش مصنوعی: بگذار برای تو عیبی تراشیده شود که حسادت کم باشد، نشنو که زر بی‌عیب از آن سیم دروغین می‌سازد.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه او الان وجود دارد و در آینده نیز خواهد بود، همواره در زمان‌های گذشته، حال و آینده وجود داشته است.

هوش مصنوعی: هر کس که به مانند عطارد (سیاره‌ای که به نرمی و زیبایی شناخته می‌شود) نباشد، در میدان جنگ از صفحۀ صلح و تحسین خوشش می‌آید و نه از شجاعت و جدل.

هوش مصنوعی: آنچه که از طبع شاعر برآمده و در این شعر آمده، انتخابی از دیوان سخن است که از ازل به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: هر آنچه که از معانی در دل ها می جوشد، اگر آن معانی به درستی شناسایی شوند، می توانند به روشنایی و brilliance خورشید برسند.

هوش مصنوعی: این بیت به بیان این نکته می‌پردازد که اصالت و جلال سنگ، نشان‌دهنده‌ی عزت و بزرگی است، در حالی که شعر به دلیل ماهیتش می‌تواند به ذلت و حقارت دچار شود. در نهایت، این شعر به ارتباطی عمیق و فلسفی بین عناصر زمین و آسمان اشاره دارد؛ دست در آغوش زحل، نمادی از آرزوها و جاه‌طلبی‌هاست.

هوش مصنوعی: عزت و بزرگمنشی او به خاطر این نیست که فقط در جمع شهدا قرار دارد، بلکه اگر این گونه بود، باید به خاطر مظلومیتش از مدح و شعر به گریه می‌افتادم.

هوش مصنوعی: اگر او به عنوان کسی که به ننگ معروف شده، به خاطر ذلتش شعر بگوید، این شعر به خاطر عزت او به خوبی از دل برمی‌آید.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که اگر اشعار را به خوبی بشناسی، کیفیت آنها برایت اهمیتی نخواهد داشت و نیازی نیست در موردشان سؤال بکنی. در واقع، اگر با زبان و معنی شعر آشنا باشی، می‌توانی خودت آن را تحلیل کنی و نیازی به توضیحات اضافی نخواهد بود.

هوش مصنوعی: سپاسگزارم از خداوند که تا زمانی که تو را نشناخت، جوهر بندگی‌اش مانند هنر تو به کار نمی‌آمد.

هوش مصنوعی: ای کسی که در زمان تو، اگر عهد ساسانیان و کیانیان وجود داشت، همه ثروت و گنج را بر خود می‌افشاندی و در مدح و شعر، ستایش‌ها می‌نوشتی.

هوش مصنوعی: اگر قسمت خوب زندگی را شکرگزاری نکنیم، آن کس که به تو نگاه کرده، در واقع نخستین کسی است که باید شکرگزار باشد.

هوش مصنوعی: اگر کسی به تو توجه نکند و این زیبایی را نادیده بگیرد، خودت بهتر می‌دانی که با امیدی که داشتی، چه کارها کرده‌ای.

هوش مصنوعی: کسی که ارزش و مقام خود را می‌داند، در برابر مشکلات نمی‌سوزد. مانند پرنده‌ای که در عرش آسمان زندگی می‌کند و هرگز نمی‌افتد.

هوش مصنوعی: این شعر می‌گوید که ارتباط و نزدیکی به خداوند نه بر اساس فقر و درخواست نیاز، بلکه به خاطر ستایش و عبادت اوست. باید از این نکته غافل نمانیم که منزلت و مقام الهی فراتر از ستایش و نیاز انسان‌هاست.

هوش مصنوعی: هر آنچه که به کسی می‌دهی یا می‌دهی، هرچند که به‌طور معمول به معنای پاداش یا هدیه است، باید نشانه‌ای از دوستی تو باشد، نه صرفاً ستایش یا شعر و مضامین ادبی.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم درباره داستان عشق و وفا با تو صحبت کنم، زیرا این داستانی است که در آغاز و پایانش هیچ‌گاه تمام نمی‌شود.

هوش مصنوعی: به او می‌گویم که هر چه بر ناصیه‌اش نوشته شده است، بخوان. اما این را نمی‌گویم که این داستان مفصل است یا کوتاه.

هوش مصنوعی: سرنوشت در طمع گوهری از تو بود، اما تو با خلوص خود غرور آن را شکست شکوه‌ات را از آن گرفت.

هوش مصنوعی: عرفی، داستان نگوید که بار دیگر وقت شعر است. در گوشه چشم اشاره کردند که اینجا تنگ است و جایی برای گنجاندن بیشتر نیست.

هوش مصنوعی: در اینجا به ستایش شخصی بزرگ و مهم پرداخته شده است و گوینده از بیان طولانی‌اش ابایی ندارد. او از شنونده می‌خواهد که درک کند که این نکات و عبارات بیان شده، زوایای عمیقی از فکر و احساس او را نشان می‌دهد. به عبارتی، از کسی که درباره او صحبت می‌شود، منحصر به فردی و بزرگی‌اش به گونه‌ای یاد می‌شود که باید مورد توجه قرار گیرد.

هوش مصنوعی: با این که مسعود ازل به دعا نیاز ندارد، اما دعای تو در نظرش مستجاب است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که خاک، به سنگ‌زبرجد تبدیل شود، اعمال بی‌فایده از کارکرد خود باز می‌مانند.

هوش مصنوعی: سرنوشت خوش و نیّات تو به جایی می‌رسد که حتی ناچیزترین آن، در میان بهترین‌ها نیز قابل مشاهده و با ارزش است.

هوش مصنوعی: در درون آدمی دشمنی وجود دارد که خسته شده است. مانند اینکه وقتی از تو گناهی سر می‌زند، به آن عمل با صبر و علم پاسخ داده می‌شود.