هوش مصنوعی: عجب از پرچم نبوت که به تو تعلق دارد! مزاج عشق از آمیختن با دل تو رنجور و آزرده شده است.

هوش مصنوعی: اگر نور و سایه را به حالتی ثابت و متحرک در نظر بگیریم، زمان باعث ایجاد فاصله‌ای بین نور و سایه می‌شود.

هوش مصنوعی: در باغ شخصیت تو، به اوج بهره‌وری از نعمت‌های عقلانی، سایه‌ای از شوق و آرزو وجود دارد.

هوش مصنوعی: هدایت تو سبب می‌شود که چشم‌های بینا هر آنچه در حریم خدایی پنهان است را ببینند.

هوش مصنوعی: اگر نور پیشانی تو، چون نور ماه باشد، به آفتاب می‌تواند چنان نوری ببخشد که زمان‌های مختلف را به تصویر کشد و ریشه‌های سال‌ها و ماه‌ها را مشخص کند.

هوش مصنوعی: از زمانی که نفس تو آزاد شده، دیگر چیزی از ارزش و گوهر وجودت به جا نمانده و فقط تعلقات دنیوی باقی مانده است.

هوش مصنوعی: توان قهر و خشم تو آنقدر زیاد است که حتی ابرها را هم به خود می‌کشاند و موجب می‌شود که رمز و رازهای عالم به صورت تیره و غبارآلود درآید. باد صبا و دبور هم تحت تأثیر این شعله و قهرت قرار می‌گیرند.

هوش مصنوعی: اگرچه واضح است که ویژگی‌های الهی در جهان وجود دارند و تأثیرگذارند، اما این صفات به‌طور مستقیم از یک منبع خاص نشأت نمی‌گیرند.

هوش مصنوعی: نگران نباش که دشمنی تو باعث نشود خوی صبر و حلم خداوند تحت تأثیر و ناراحتی قرار گیرد.

هوش مصنوعی: زمانی که مرگ به یاد نام تو باشد، آنچنان شرمگین خواهد شد که گردن‌کشی‌اش را از دور پنهان کند.

هوش مصنوعی: سرنوشت و قضا و قدر، از بالا به دست خداوند کنایه دارد که به دو جهان فرمان می‌دهد و هیچ چیز نمی‌تواند در برابر قدرت او مقاومت کند.

هوش مصنوعی: کلاه را بر سر می‌گذاریم و گوشه‌اش را می‌کشیم، چون تو درد و مشکل این داستان هستی و من تنها مجری و کارگزار آن.

هوش مصنوعی: حکم تو همچون قضایی که منسوخ شده، عدم اعتبار دارد، همانطور که پس از نزول کلام الله، احکام زبور نیز دیگر قابل استناد نیستند.

هوش مصنوعی: اگر نقاب از چهره باطن تو برداشته شود، روشنی و نورانیت چشمه وجودت همچون آفتاب نازل خواهد شد.

هوش مصنوعی: ای شاهی که با نعمت و بخشش فراوانت، توانسته‌ای بازارهای شهر را رونق ببخشی و مردم را از سختی نجات دهی.

هوش مصنوعی: من کسی هستم که به خاطر شرم از هم‌نوعی، هزارگونه نقص و کمبود را بر دوش انسان می‌گذارم.

هوش مصنوعی: از زمانه من نشانه‌های ناامیدی می‌تابد، همان‌طور که حالات گذشته از ویژگی‌های با ارزش به ارث رسیده نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر عمل من کاهش یابد، خوشبختی و سعادت طبیعی را در اثر تلاش و زحمت به دست می‌آورم، همان‌طور که انگور از درخت انگور می‌ریزد.

هوش مصنوعی: به دلیل وسوسه و طمع به نعمت‌ها، انسان ممکن است از جاده‌ی درست منحرف شود که این انحراف باعث آسیب‌های معنوی می‌شود. وقتی که نفس انسان طعمه‌ی این طمع می‌شود، دیگر از روزه‌داری و خودداری در سحرگاه خبری نیست.

هوش مصنوعی: به من لطف کن و چهره‌ای شفاف و روشن به من ببخش، زیرا تیرگی و ظلمت شب‌های دشوار را از من دور می‌سازد.

هوش مصنوعی: کافی است که انسان در زندگی خود مرتکب کارهای ناپسند شود؛ چرا که نیازی نیست کسی همیشه و برای همیشه تحت فشار و تسلط باشد.

هوش مصنوعی: اگر روز قیامت شفاعت تو تأثیر نگذارد، نجات هیچ‌کس ممکن نخواهد بود، خواه زن باشد یا مرد.

هوش مصنوعی: از شدت شرمی که به خاطر تعداد گناهانم دارم، حساب روز قیامت برایم به خود می‌لرزد، مانند زمین نیشابور که در برابر زلزله به لرزه در می‌آید.

هوش مصنوعی: در هنگام پرسش و پاسخ، هنگامی که احساسات زیر فشار قرار می‌گیرند، نفس‌ها به سختی درمی‌آیند و گلو به خاطر فریبندگی زمان دچار شکستگی می‌شود.

هوش مصنوعی: امیدوارم محبت و توجه تو به ما مانند لبخند سوالی باشد، چرا که ما در نافرمانی خود، از هر چیزی فراتر رفته‌ایم.

هوش مصنوعی: اگر به نور و گرمای خورشید دست بزنم، به جای اینکه خون در رگ‌هایم جریان پیدا کند، شب تیره و تار در وجودم جاری خواهد شد.

هوش مصنوعی: امید به بخشش با ناامیدی سازگار نیست، نه به خاطر اینکه خداوند عفوش را به من نمی‌بخشاید، بلکه به این دلیل که خودم را شایسته بخشش نمی‌دانم.

هوش مصنوعی: از طولانی شدن گناهانم و درخواست بخشش از خداوند می‌اندیشم که آیا رحمت و عفو او بر من سایه خواهد افکند یا نه.

هوش مصنوعی: اگرچه ممکن است که ما مورد غضب یا نارضایتی قرار گرفته باشیم، همین کافی است که با حمایت و محبت تو، در روز قیامت جمع شوم.

هوش مصنوعی: با نعمت عشق تو، من از نعمت‌های دنیا رها شده‌ام، نه می‌دانم شیر چه طعمی دارد و نه از طعم انگور اطلاعی دارم.

هوش مصنوعی: عطر عشق و بوی گلاب در وجود من جاری است و اگر به دوزخ بروم، همین عطر و بوی خوش مرا مأمور می‌کند.

هوش مصنوعی: جنتی‌ها دور هم جمع شده‌اند و بهشتیان در حال تماشای زیبایی بهشت هستند. در حالی که بخار ناشی از دود آتش دوزخ به آسمان برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: من هرگز از کوه مهرت دست نمی‌کشم، حتی اگر طبعی شاداب، باده‌ای لذت‌بخش و خوشبو به مصرف برساند.

هوش مصنوعی: عشق تو آنقدر در دل من سوزان نیست که بتواند درد و رنجی مانند زخم عمیق بگذارد.

هوش مصنوعی: تو آن کسی هستی که با چهره زیبا و عقل خود، آگاهی و درک درست را در آستین خود داری و غفلت و بی‌خبری را از خود دور کرده‌ای.

هوش مصنوعی: از شدت نشئگی و حالتی که داشتم، چنان شد که چندین پیاله شکسته شد بر سر شخصی به نام فغفور.

هوش مصنوعی: اگر حال و هوای من به باغی برسد، گلدانی از شراب از مکان دانه‌های انگور به وجود خواهد آمد.

هوش مصنوعی: من همان کسی هستم که به خاطر زیبایی روح و طبع خود، قلمی به دست گرفته‌ام که رازها و احساسات پنهان در دل را بر روی کاغذ می‌نویسد.

هوش مصنوعی: شایسته است که با رنگی بی‌اثر و دستی بی‌حرکت، بر روی صفحه‌ای نقشی بکشند که مانند تصویر حوری زیبا باشد.

هوش مصنوعی: در زمانی که ملائکه سر خود را از دریچه عرش بیرون می‌آورند و شاهد حال من می‌شوند، آن لحظه برای من بسیار ارزشمند و مهم است.

هوش مصنوعی: هیچ لباسی نمی‌تواند به خوبی جوهر اصلی معانی را در خود جا دهد، زیرا انبوهی از معانی و بزرگی شعور باعث می‌شود که آن جوهر در این ازدحام گم شود.

هوش مصنوعی: برای افرادی که زودگذرند، شعر من ضروری نیست. لازم نیست انتظار داشته باشند که مانند دم عیسی یا دم صور (نفخ صور) بر آنها تاثیر بگذارد.

هوش مصنوعی: حسودی که به مقام و زیبایی تو حسرت می‌برد، باید بداند که هرگاه تو با دست سخاوت خود به او محبت کنی، او هم به تو نزدیک خواهد شد.

هوش مصنوعی: یک شب به لطف و شفاعت پیامبران، در حالی که خواب و آگاهی را در هم آمیخته بودم، به آسمان علم پرواز کردم و به مقام رفیع رسیدم.

هوش مصنوعی: موضوع اصلی این شعر درباره تأثیر و الهام یک رؤیا بر روی شاعر است. شاعر به این نکته اشاره می‌کند که این رؤیا باعث خلق چیزی جدید و زیبا در کلام او می‌شود، همچون پرندگانی که با بال و پر خود، می‌توانند شکوفایی و تنوع را به نمایش بگذارند. این تصویر به نوعی نماد خلاقیت و قدرت بیان است که با الهام از یک رؤیا بروز می‌کند.

هوش مصنوعی: هیچ‌کسی نباید فکر کند که من به خاطر زیبایی شعر، به خواب و رؤیا دامن زدم؛ زیرا این هدف من نیست.

هوش مصنوعی: داستان طولانی و جذاب بود، بنابراین آن را طوری روایت کردم که مانند سخنانی باشد که موسی در کوه طور گفت.

هوش مصنوعی: همیشه در دل افرادی که گمراه هستند، درد و ناراحتی وجود دارد، مانند زخم‌های عمیق. همچنین، شرم و خجالت زنبور در آشیانه‌اش به وضوح حس می‌شود.

هوش مصنوعی: دل ویران من به خاطر محبت‌ها و الطاف تو همیشه پر از زندگی و شگفتی است.