عنصری » رباعیات » شمارهٔ ۳۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای شب نکنی اینهمه پرخاش که دوش</p></div>
<div class="m2"><p>راز دل من مکن چنان فاش که دوش</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دیدی چه دراز بود دوشینه شبم</p></div>
<div class="m2"><p>هان ای شب وصل آنچنان باش که دوش</p></div></div>

دیوان ابوالقاسم حسن بن احمد عنصری به اهتمام دکتر یحیی قریب (با مقدمه و حواشی و تعلیقات) - ابوالقاسم حسن بن احمد عنصری - تصویر ۱۹۲

شمارهٔ ۳۲

ای شب نکنی اینهمه پرخاش که دوش
راز دل من مکن چنان فاش که دوش
دیدی چه دراز بود دوشینه شبم
هان ای شب وصل آنچنان باش که دوش

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر از شب شکایت می‌کند و از آن می‌خواهد که همچون شب گذشته، پرخاش نکند و راز دل او را فاش نسازد. او به طولانی بودن شب گذشته اشاره می‌کند و از شب می‌خواهد که در وصال محبوب، همانند شب گذشته باشد.

شمارهٔ ۳۰

شمارهٔ ۳۱

هوش مصنوعی: ای شب، از این همه سر و صدا دست بردار، چون دیشب راز دلم را اینقدر علنی نکن.

ای شب نکنی اینهمه پرخاش که دوش

راز دل من مکن چنان فاش که دوش

هوش مصنوعی: دیشب چقدر طولانی بود، ای شب وصال، ای کاش به همین شکل بگذری.

دیدی چه دراز بود دوشینه شبم

هان ای شب وصل آنچنان باش که دوش

شمارهٔ ۳۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده