عنصری » رباعیات » شمارهٔ ۱۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آن لب نمزم گرچه مرا آن سازد</p></div>
<div class="m2"><p>زیرا که شکر چون بمزی بگدازد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چشمم ز غمانش زرگری آغازد</p></div>
<div class="m2"><p>تا بگدازد عقیق و بر زر یازد</p></div></div>

دیوان استاد عنصری بلخی به کوشش دکتر محمد دبیر سیاقی (با حواشی و تعلیقات و تراجم احوال و فهارس و لغت نامه و مقابله با نسخه های خطی و چاپی) - عنصری بلخی - تصویر ۳۸۴

شمارهٔ ۱۷

آن لب نمزم گرچه مرا آن سازد
زیرا که شکر چون بمزی بگدازد
چشمم ز غمانش زرگری آغازد
تا بگدازد عقیق و بر زر یازد

هوش مصنوعی: این شعر به احساساتی اشاره دارد که شخص از عشق و غم ناشی از آن تجربه می‌کند. شاعر می‌گوید که اگرچه اشک‌هایش به او آسیب می‌زنند، اما این احساسات مانند شکر در برابر گرما ذوب می‌شوند. همچنین، او به زیبایی و زینت‌های خیالی اشاره می‌کند که از غم عشق نشأت می‌گیرد، تا جایی که اشک‌هایش می‌توانند عقیق را هم ذوب کنند و بر زر تأثیر بگذارند.

شمارهٔ ۱۵

شمارهٔ ۱۶

هوش مصنوعی: لبان نمکین او هرچند که برای من تلخی می‌آورد، اما چون شکر، وقتی ذوب می‌شود، به شیرینی تبدیل می‌گردد.

آن لب نمزم گرچه مرا آن سازد

زیرا که شکر چون بمزی بگدازد

هوش مصنوعی: چشمانم از دل‌تنگی او مانند زرگری شروع به کار می‌کند تا عقیق را ذوب کند و بر روی طلا بنشیند.

چشمم ز غمانش زرگری آغازد

تا بگدازد عقیق و بر زر یازد

شمارهٔ ۱۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها