هوش مصنوعی: در توصیه‌های آن رئیس بزرگ و آقای خاص و عام، از خواهر خود خواسته شده که در نگهداری از بیمار خود، یعنی فرزند گرامی و بزرگوار امام زین العابدین (ع)، تلاش کند و برخی از امانت‌ها را به آن حضرت منتقل نماید.

هوش مصنوعی: دل دوباره به درد و بیماری افتاده است، ای پرستاران! زمان کمک و یاری شما فرا رسیده است.

هوش مصنوعی: از کسانی که در دشواری و گرفتاری هستند، جویای حالشان شوید و از بیماران حالشان را بپرسید.

هوش مصنوعی: عشق واقعی از دل پر درد و رنج انسان مشخص می‌شود، نه از بیماری‌ و مشکلاتی که او را آزار می‌دهد.

هوش مصنوعی: نیمه بدنش تا فرق سرش در تب و حرارت است و سرش از یادآوری نام خدا در حال بی‌تابی و اضطراب است.

هوش مصنوعی: رنگ او به خاطر غم و اندوه به شدت زرد شده و به تمام وجودش درد و رنج چیره شده است.

هوش مصنوعی: چشم‌های بیماران در اینجا حاکی از امید و تسلی است؛ در این مکان، صحبت و گفتگو با شما جریان دارد.

هوش مصنوعی: هر کسی که در اینجا دلش رنج می‌کشد، از ناله‌های غم‌انگیز دیگران آگاه است.

هوش مصنوعی: این جمله به یادآوری زمانه‌ای اشاره دارد که یک امام بزرگ، الگوی ویژه و عمومی مردم و پیشوای دین بوده است.

هوش مصنوعی: او خواهرش را روی زانو نشاند و سپس اشک‌هایش را به عنوان گلاب بر چهره‌اش ریخت.

هوش مصنوعی: ای خواهر، هنگامی که از سفر بازگشتی، بدان که من در خیمه‌ام بیمار هستم.

هوش مصنوعی: جان من فدای وجود بیمار اوست و دلم به خاطر ناله‌های عذاب‌آور او می‌سوزد.

هوش مصنوعی: غمش مانند زنجیری او را محصور کرده و بدن او در بند زحمات و مصائب عشقش، به شدت رنج می‌برد.

هوش مصنوعی: اگر در دل شب کسی آهی از دل بکشد و ناله‌ای سر دهد، یا اگر در صبح زود صدایی از او بلند شود، نشان‌دهنده‌ی عواطف عمیق و احساساتش است.

هوش مصنوعی: این شخص بنیان‌گذار، این معماری زیبای طاق راست را از آن سرزمین‌های خوبی که در آن انسانیّت و دنیای وسیع وجود دارد، به وجود آورده است.

هوش مصنوعی: فردی که در حال مرگ است، جان خود را فدای دیگری می‌کند و در عوض، کسی که منتظر دریافت این جان است، از جانش آمادگی دارد و برای این کار آماده است.

هوش مصنوعی: حالم را بپرس و به دنبال من بگرد، زیرا در بند هستم.

هوش مصنوعی: اشک‌هایش را از آستین خود بپاک و چشم‌هایت را از غم دور کن، دور از آن چهره زیبای پر از غبار.

هوش مصنوعی: با محبت و توجه کردن، اگر در دلش درد یا گرفتاری وجود دارد، آن را از بین ببر.

هوش مصنوعی: اگر کسی بی‌حواس باشد، باز هم آرش را به هوش می‌آوردند و او را در اتحاد و همبستگی به گوش می‌سپرند.

هوش مصنوعی: هر چیزی که از ذهن و دل تو نمایان شد، آن را بر لوح دل آن پادشاه یگانه و با شکوه نشان بده.

هوش مصنوعی: هر چیزی که در ذهنم نقش بسته و آنچه در دل و یادم مانده است.

هوش مصنوعی: تمام کلمات و جملاتی که می‌خواستم به او بگویم را از ابتدا تا انتها در دلش حک کرده‌ام و در گوشش خوانده‌ام.

هوش مصنوعی: پس از من، این امانت به کسی دیگر تحویل داده می‌شود و او در مسیر رسیدن به وحدت، به کمال خواهد رسید.

هوش مصنوعی: محبت و همراهی همواره برای حسین جاودانه و بی‌حد و حصر است، و من هم در این زمان بر دنباله‌رو او سجاد هستم.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به پرسش هویتش می‌پردازد و خود را با خورشید مقایسه می‌کند. او همچنین اشاره می‌کند که عشق یا معشوقش، که به نوعی مانند آفتاب در زندگی‌اش است، باعث ایجاد حجاب و مانع در درک کامل او شده است. انگار که در میان تلخی‌ها یا بیماری‌ها، نور و روشنی عشقش محو شده و نمی‌تواند به وضوح ببیند.

هوش مصنوعی: تو در میان ما واسطۀ ارتباطی هستی و در بزم اتحاد، دوگانگی جا ندارد.

هوش مصنوعی: ما در ذات خود هیچ تفاوتی نداریم، حتی اگر ظاهراً کم و کاستی وجود داشته باشد. در واقع، آنچه وجود دارد و ما را به هم مرتبط می‌کند، نیز همانند ماست.

هوش مصنوعی: برای حرکت و گردش افلاک، وجود یک قطب ضروری است، و برای آرامش زمین نیز نیاز به نقطه‌ای ثابت و محوری داریم.

هوش مصنوعی: ای هوشمند، به میدان بنگر که من به او افتادم؛ حال تو باید او را بلند کنی.

هوش مصنوعی: خبر از زنده کردن مردگان را به من بده و به قیام آن حضرتی که به ذات خود برپا می‌شود اشاره کن.

هوش مصنوعی: سپس خواهر غمگین وداع کرد، و اشک‌هایش مانند خون از چشمانش سرازیر شد.

هوش مصنوعی: عشق او مانند اسب ذوالجناح همیشه در حال حرکت است، هر گام که برمی‌دارد به جان و وجودش می‌رسد و او را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: اگر کسی در ظاهر به زمین و دنیای مادی وابسته باشد و در سطح زندگی کند، در باطن و در عمق وجودش، می‌تواند به عوالم بالا و معنویات دست یابد.

هوش مصنوعی: اگرچه در زمین چیزهای زیادی وجود دارد، اما در دل مسافر، زیبایی چشمان فرشته‌هایی که او را راهنمایی می‌کنند، جای خاصی دارد.

هوش مصنوعی: دوست قصد داشت چیزی بگوید، اما فرصتی نیافت و در نهایت به جایی رسید که باید تصمیم مهمی بگیرد.