هوش مصنوعی: در توصیف شدت حال و احساسات آن بزرگوار بی‌نظیر، به گونه‌ای سخن می‌گوییم که خدایی ناگهانی یا بدی ناخواسته پیش نیاید.

هوش مصنوعی: از آنچه که می‌دانم، نمی‌توانم فریاد بکشم. می‌ترسم که صدای من به او برسد و او را به واکنش وادارد.

هوش مصنوعی: با روش او مشخص است که ما تحمل نداریم؛ چون پارچه کتان از درخشندگی و زیبایی نور ماه نمی‌تواند بهره‌برداری کند.

هوش مصنوعی: رحمت خداوند بر دل‌های ما می‌بارد و او به ناله‌های غمگین ما پاسخ می‌دهد.

هوش مصنوعی: به آرامی باعث می‌شود که ظلم و ستم کم کم از بین برود و در نهایت روزهای خوشی برای من فراهم شود.

هوش مصنوعی: من شادمانم، زیرا آن پادشاه زیبا رویان همچنان که دامنش را می‌کشد، به میدان قتلگاه قدم نمی‌گذارد.

هوش مصنوعی: عاشقان، چهره محبوب را می‌بینند و از شوق و هیجان، اشک‌هایشان مانند جوی خونین می‌ریزد.

هوش مصنوعی: در بالای زمین، کسی به شدت زخمی و غرق در خون افتاده است، در حالی که خاکی که بر آن قرار دارد، نشانه‌ای از حقارت و ذلت را به نمایش می‌گذارد.

هوش مصنوعی: زندگی‌ام تحت تأثیر نیاز به عشق و محبت آن‌ها قرار دارد و چشمم به‌سوی دوست و یارم دوخته شده است.

هوش مصنوعی: به کسانی که بی‌خبر و نادان هستند با لبخند نگاه می‌کند و به ضعف و ناتوانی آن‌ها با صدای بلند می‌خندد.

هوش مصنوعی: زمانی که آن شاه دلدادگان لب به سخن نگشاید، جایگاه آن سر آزادگان در خطر می‌افتد.

هوش مصنوعی: گفت: ای هنرمند آسمان و زمین، ای دل تو همچون آینه‌ای است که خداوند را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که ابتدا این آیینه از من اثر گرفته و وقتی که من زنگار و کثیفی را از روی آن پاک کردم، تصویر روشنی از خود را نشان داد.

هوش مصنوعی: ابتدا باید برای رفع مشکلات و نارضایتی‌ها اقدام کنم و سپس به مسائل دیگر بپردازم.

هوش مصنوعی: در سرم حالتی خروشان و پرشور دارم و می‌خواهم یاد کسانی که می‌نوشند و شادمانی می‌کنند را زنده کنم.

هوش مصنوعی: او به زیبایی پاسخ داد و در کلامش گفت: «آفرین، تو در دو دنیا عزیز و محترم هستی».

هوش مصنوعی: عشق به معشوق او را به خطر انداخت و جانش را در این راه فدای عشق کرد. در واقع، مفهوم آزادی و شجاعت را به مردان آموخت.