هوش مصنوعی: وقتی سرو آزاد این صحبت را شنید، پاسخ داد: ای استاد فرزانه!

هوش مصنوعی: من مانند شمعی هستم که دور و برم پر از پروانه است، اما به این دیوانگی هیچ توجهی ندارم.

هوش مصنوعی: برای بیان داستانی که خود واقعی نیست، فایده‌ای ندارد. گفتن چنین داستان‌هایی، فقط نشان‌دهنده‌ی جنون و دیوانگی است.

هوش مصنوعی: آیا کسی به دست خود می‌تواند مانند مار خطرناک شود؟ آیا کسی می‌تواند غریبه‌ای را مانند دوست و یار خود در آغوش گیرد؟

هوش مصنوعی: این فرد به قدری دیوانه و عاشق است که هیچ‌کس نمی‌تواند با او رابطه‌ای برقرار کند و تنها کسی که می‌تواند با او عشق بازی کند، خود اوست.

هوش مصنوعی: اگر من با او به کمک و دوستی برخورد کنم، دیگر در برابر دیگران مثل گذشته احساس سرشکستگی نخواهم داشت.

هوش مصنوعی: اگر مردی نادان و خیالی باشد، به طور حتم در دنیای محال و غیرواقعی زندگی می‌کند.

هوش مصنوعی: کسی که با آدمی که افکار پریشان و نامنظم دارد، مدتی همراه شود، روزی به جایی نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: زود در دل مردم دشمنی ایجاد می‌شود و این کار باعث بدنامی خواهد شد.

هوش مصنوعی: بگو که چرا باید مدام در این راه سخت و سرد تلاش کنم، در حالی که می‌توانم از یک محبت و لطف کوچک بهره‌مند شوم؟

هوش مصنوعی: دل تو در عشق بازی هنوز به پایان نرسیده است، صبر کن تا زمانی که احساسات و شور شوقی که در درونت وجود دارد به بلوغ برسند.

هوش مصنوعی: اگر دلجویی به دلخواه تو باشد، پس حتماً باید آن را بپذیری.

هوش مصنوعی: از کسی مانند خودت که هیچ جذابیت و ارزشی ندارد، خواهش کن.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که اگر از این موقعیت هیچ چیز به دست نیاید، جان در این آرزوی بیهوده به آتش خواهد افتاد. به عبارتی، اگر به هیچ نتیجه‌ای نرسی، روح و زندگی‌ات در این خواسته‌های بی‌فایده به خطر می‌افتد.