عبید زاکانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۴۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گفتم صنما شدم به کام دشمن</p></div>
<div class="m2"><p>زان غمزهٔ شوخ و طرهٔ مرد افکن</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گفت آنچه ز چشم و زلف من بر تو گذشت</p></div>
<div class="m2"><p>ای خانه سیه چرا نگفتی با من</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 7388 - عبید زاکانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۴۴

رباعی شمارهٔ ۴۵

گفتم صنما شدم به کام دشمن
زان غمزه شوخ و طره مرد افکن
گفت آنچه ز چشم و زلف من بر تو گذشت
ای خانه سیه چرا نگفتی با من

هوش مصنوعی: در این شعر، گوینده به محبوب خود می‌گوید که به خاطر زیبایی و حرکات دلربای او، به دست دشمن گرفتار شده است. او از محبوبش می‌پرسد که چرا خانهٔ دلش را از غم و دردِ عشق به او آگاه نکرده است. به‌عبارت دیگر، شاعر به احساسات و عذاب‌هایی که از عشق و زیبایی محبوبش متحمل شده، اشاره می‌کند و از او می‌خواهد که درک بهتری از وضعیتش داشته باشد.

رباعی شمارهٔ ۴۳

رباعی شمارهٔ ۴۴

هوش مصنوعی: به معشوق گفتم که با ناز و عشوه‌ات باعث آسیب و درد من شده‌ای، چون تو با چشمان بازیگوش و موی بلندت قلبم را به درد آورده‌ای.

گفتم صنما شدم به کام دشمن

زان غمزهٔ شوخ و طرهٔ مرد افکن

هوش مصنوعی: گفت آنچه از چشم و موهایم بر تو گذشته، ای خانه تاریک چرا با من حرفی نزدی؟

گفت آنچه ز چشم و زلف من بر تو گذشت

ای خانه سیه چرا نگفتی با من

رباعی شمارهٔ ۴۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده