عبید زاکانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>فکری که بر آن طبع روان می‌گذرد</p></div>
<div class="m2"><p>شرحش ز معانی و بیان می‌گذرد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>شعر تو چرا نازک و شیرین نبود</p></div>
<div class="m2"><p>آخر نه بدان لب و دهان می‌گذرد</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۱۶

فکری که بر آن طبع روان می گذرد
شرحش ز معانی و بیان می گذرد
شعر تو چرا نازک و شیرین نبود
آخر نه بدان لب و دهان می گذرد

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به احساسات و اندیشه‌های خود اشاره می‌کند و می‌گوید که برخی از افکارش فراتر از بیان و معانی ساده است. او از شعر خود انتقاد می‌کند و می‌پرسد چرا شعرش زلال و شیرین نیست، زیرا این کیفیت باید از دل و لب‌هایش سرچشمه بگیرد.

رباعی شمارهٔ ۱۴

رباعی شمارهٔ ۱۵

هوش مصنوعی: اندیشه‌ای که در ذهن می‌گذرد و احساسات را به حرکت درمی‌آورد، توصیفش از معانی و توضیحات فراتر می‌رود.

فکری که بر آن طبع روان می‌گذرد

شرحش ز معانی و بیان می‌گذرد

هوش مصنوعی: چرا شعر تو نرم و دلنشین نبود؟ در واقع این زیبایی‌ها تنها به لب و زبان تو مربوط نمی‌شود.

شعر تو چرا نازک و شیرین نبود

آخر نه بدان لب و دهان می‌گذرد

رباعی شمارهٔ ۱۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها