هوش مصنوعی: وقتی که صبح می‌رسد، پرچم خورشید ظاهر می‌شود و با تابش خود زیبایی‌هایی را به سمت آسمان می‌آورد.

هوش مصنوعی: زمانه همچون آتش‌فروزی است که خاصیت و نور پاکی‌های روحانی را به نمایش می‌گذارد و آسمان برای روحانیان نماد و نشانی از این معنویت ایجاد می‌کند.

هوش مصنوعی: شاه خوشبخت سیاره‌ها به طالع نیکو، بار دیگر سفر به دشت و کوه را آغاز می‌کند.

هوش مصنوعی: همانند گروهی از ترک‌ها که به لشگری از حبشی‌ها حمله می‌کنند، مانند شاه روم که قصد دارد به زنگبار سفر کند.

هوش مصنوعی: درد و آسیب‌های ناشی از جنگ و درگیری، کشور را در معرض خطرات و مشکلات زیادی قرار می‌دهد و این زخم‌ها می‌توانند به راحتی به دیوارهای دفاعی و امنیتی یک سرزمین آسیب بزنند.

هوش مصنوعی: شب مانند آتش شعله‌ور است و صبح با گرمی خود، این آتش را به جانشینی خورشید که شعله‌های شدید و درخشانی دارد، خاموش می‌کند.

هوش مصنوعی: زمان، با لطافت سپیده‌دم، دامن آسمان‌ها را پر از هزار گل لاله‌ی روشن و تازه می‌کند.

هوش مصنوعی: آسمان ستاره‌های ثریا را مانند زیبایی در دستان خود دارد، به امید اینکه آن را بر پای شاهانه‌ای نثار کند.

هوش مصنوعی: نسیم صبحگاهی عشق و شادی را برای دل‌های عاشق به ارمغان می‌آورد و بهار تازه‌ای را به وجود می‌آورد.

هوش مصنوعی: فصل بهار و نوروز فرا رسیده و وقت آن است که دل انسان به باغ‌ها و زیبایی‌های طبیعت، به ویژه گل‌ها و لاله‌ها، گرایش پیدا کند.

هوش مصنوعی: نسیم صبحگاهی داستان زیبایی‌های دختران بهشتی را می‌گوید و چمن هم از نیکی‌ها و زیبایی‌های گل‌های خوشبو سخن می‌گوید.

هوش مصنوعی: در یک روز زیبا، گل که مانند عروسی دلفریب است، با زیبایی خاصی خود را به نمایش می‌گذارد و با ناز و خوبی‌اش، دل‌ها را به سوی جویبار می‌کشاند.

هوش مصنوعی: ابرها با زیبایی و لطافت خود، چمن را از نعمت و برکت خود سرشار می‌کنند، به‌گونه‌ای که چمن به طرز دل‌فریب و دلنشینی پر از سرسبزی و طراوت می‌شود.

هوش مصنوعی: هزاران عاشق دلتنگ را می‌تواند یک آهنگ زیبا و دلنواز پر از احساس و شور زنده کند و برایشان نرمش و آرامش به ارمغان بیاورد.

هوش مصنوعی: باد صبحگاهی هر جا که بوزد، به لاله و گل نوید می‌دهد و داستانی از عطر خوش نافه‌ی ترک را بازگو می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر کسی به زیبایی‌های طبیعت و گل نرگس نگاه کند، به قدری از شوق و لذت سرشار می‌شود که شاید حس کند ابری از آب در دهانش جمع می‌شود. این بیانگر تأثیر عمیق زیبایی بر احساسات انسان است.

هوش مصنوعی: چنار در تمام روز و شب، مانند من برای موفقیت و خوشبختی سلطان دعا می‌کند.

هوش مصنوعی: در این فصل زیبا و دلنشین، چگونه می‌توانم درباره کسی صحبت کنم که نوشیدنی لذت‌بخش را رها کرده است؟

هوش مصنوعی: کسی که شراب نمی‌نوشد، چگونه می‌تواند خوشحالی را احساس کند؟ و کسی که به عشق ورزیدن نمی‌پردازد، چه کار دیگری می‌تواند بکند؟

هوش مصنوعی: من خدمتگزار نرگس هستم، کسی که با جام می دست می‌گیرد و می‌تواند بت زیبا را بر روی چمن قرار دهد.

هوش مصنوعی: گاهی با یک بوسه از لب‌های او قانع می‌شود و گاهی با یک نقطه از زیبایی‌های او مختصر و راضی می‌گردد.

هوش مصنوعی: گاهی از خوشی‌های گذشته سخن می‌گوید و گاهی از سختی‌های ایام حال شکایت می‌کند.

هوش مصنوعی: لحظه‌ای از نوا و صدای نی، غم و اندوه را می‌شنود و لحظه‌ای دیگر با نوشیدن می، حال ناخوشش را بهبود می‌بخشد.

هوش مصنوعی: من مانند کسی نیستم که در درونش آتش اشتیاق بسوزد، هرگاه یاد دوستان غمگینش به یادش بیفتد.

هوش مصنوعی: وقتی که یاد دیار و یار به سراغم می‌آید، چشمانم پر از اشک می‌شود و قلبم از غم و اندوه پر می‌گردد.

هوش مصنوعی: در این تنهایی و سرگردانی که من دچار آن هستم، کسی نیست که بپرسد به خاطر محبت و رحمتش چه به من خواهد رسید.

هوش مصنوعی: عبید در چنین شرایط دشواری بهتر از این نمی‌تواند باشد که به بخشش و رحمت خداوند تکیه کند.

هوش مصنوعی: نه به دنبال مال و ثروت ناپایدار برو، و نه به این مقام موقتی اعتماد کن.

هوش مصنوعی: با آب توبه از کارهای دنیوی پاک می‌شود و دست از امکانات و وسایل دنیوی برداشته و به گوشه‌ای از زندگی و انتخابی خاص روی می‌آورد.

هوش مصنوعی: دعا کردن با صداقت و خلوص نیت همچون جبرئیل، فرشته‌ای که به سوی درگاه پادشاه و فرمانروای بزرگ می‌رود، صورت می‌گیرد.

هوش مصنوعی: آیا ممکن است که بخشش و لطف پادشاه جهانی همچون ابو اسحاق دل او را به محبت و مهربانی امیدوار سازد؟

هوش مصنوعی: زیبایی دنیا و دین به گونه‌ای است که آسمان هم به خاطر او گرد و غبار درگاهش را به عنوان نشانه‌ای از افتخار می‌پوشاند.

هوش مصنوعی: تنها کسی مثل حیدر دوم است که در زمان جنگ، با شدت حمله‌اش کوه‌ها را به لرزه درمی‌آورد و وادار می‌کند که فرار کنند.

هوش مصنوعی: هر کسی که خوشبخت و سعادتمند باشد، در این دنیا پناهی پیدا می‌کند و دعای تو به عنوان یک سلطان به او کمک می‌کند تا به خوشبختی دست یابد.

هوش مصنوعی: زمانه نام تو را جمشید، پادشاه بزرگ، گذاشته و آسمان به تو عنوان خورشید را نسبت می‌دهد.

هوش مصنوعی: خرد مانند بازو است و اندیشه تو داستان حیدر کرار و شمشیرش، ذوالفقار را نقل می‌کند.

هوش مصنوعی: در روز جنگ، دشمن تو مانند روباهی است که به جنگ با شیر می‌رود.

هوش مصنوعی: حسود همیشه حسرت مقام و جایگاه تو را دارد و هرگاه بخواهد به برتری تو نزدیک شود، به نوعی تلاش می‌کند تا تو را پایین بیاورد.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که حتی هزاران بخشنده و سخاوتمند نمونه مانند حاتم طایی هم در برابر دریای بخشندگی تو احساس شرم می‌کنند. یعنی سخاوت و generosity تو به قدری زیاد است که هیچ کس نمی‌تواند با آن مقایسه شود.

هوش مصنوعی: هیچ گناهی نمی‌تواند از بخشش تو ناامید شود و هیچ کسی هم امیدوار به درگاه تو نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: حال که جسارت از حد فراتر رفته است، بهتر است که در دعا کردن، سخن خود را کوتاه کنیم.

هوش مصنوعی: خوشبختی و دین به گرد پای تو همیشه بچرخد، تا زمانی که آسمان هم بر این مدار بچرخد.

هوش مصنوعی: مدت عمر تو به قدری است که اگر بخواهند حساب کنند، حتی اگر هزار سال هم بشمارند، نمی‌توانند آن را محدود کنند.