هوش مصنوعی: سرزمین فارس دوباره به لطف خداوند رونق و زیبایی یافته است، زیباتر از باغ‌های بهشت و سرسبزتر از بهار.

هوش مصنوعی: خوشبختی و ثروت بر این مکان گسترده شده و دوباره به این سرزمین روی آورده است.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای به نام سیمرغ از آشیانه‌ی نعمت و رحمت الهی به آسمان عروج کرده و بال‌های خوشبختی را بر این سرزمین گشوده است.

هوش مصنوعی: پس از مدتی غیبت، دوباره به زندگی بازگشته‌ام و لطف‌های الهی مانند گل‌های خوشبو در باغ زمان، بر سر راه من پدیدار شده‌اند.

هوش مصنوعی: افرادی که به غم و اندوه عادت کرده بودند، حالا خوشحال شدند و کسانی که ناامید بودند، اکنون امیدوار شده‌اند.

هوش مصنوعی: به خاطر لطف و توجه سلطان تاج‌بخش، شاه به راحتی به پیروزی بر دشمنان و تسلط بر جهان نائل می‌شود.

هوش مصنوعی: جمشید، پادشاهی که در زمان خسرو زندگی می‌کرد، زیبایی‌اش از همه آفرینش‌ها بیشتر و از آفریدگار کمتر بود.

هوش مصنوعی: سایهٔ پر برکت و نام آور محبوب، باعث خوش شانسی و موفقیت در به دست آوردن مقام وزارت شده است.

هوش مصنوعی: خورشید در آسمان نمایانگر مقام و جایگاه بالای وزیر عمید ملک است که از نسل‌های بسیاری از شاهان و بزرگانی می‌آید.

هوش مصنوعی: ای کسی که از عطای تو بهره‌مند شده‌ای و ناهید به تو ویژگی داده است، آسمان به خاطر قدرت تو شگفت‌انگیز شده است و خورشید به خاطر قدرت تو درخشان است.

هوش مصنوعی: ای موجود گرامی، تو بهترین نتیجه‌ی جهانی هستی و وجود تو ثمره‌ و نتیجه‌ی مهر و رحمت خداوند است.

هوش مصنوعی: ابر در زمان سخاوت و بخشش، مانند چشمه‌ای در زمان generosity، دریا در زمان تلاش و کوشش، و کوهی در زمان آرامش و وقار است.

هوش مصنوعی: قلم تو مانند تیری است که هر لحظه هزار بار به سوی سرزمین چین می‌تازد و تا عمق زنگبار پیش می‌رود.

هوش مصنوعی: این ابر که هر کسی از نعمت و خیر آن بهره‌مند می‌شود، نامش از دریای وجود تو به‌عاریه گرفته شده است.

هوش مصنوعی: ابر کجا و انگشت تو کجا! چطور ممکن است که یک قطره از این باران عظیم به تو برسد و تو را به چنین جایگاهی برساند؟

هوش مصنوعی: ای پادشاه، در این بستر، شعری می‌نویسم تا این روش به یادگار از دعوت تو باقی بماند.

هوش مصنوعی: گل دوباره به زیبایی خود را در کنار جویبار نشان داد، ای معشوق نازنین من، ای حسادت بهار نو.

هوش مصنوعی: از خانه دور شو، زیرا حالا اینجا مثل دوزخ است. مکانی را بساز که شبیه بهشت باشد و پر از خوشی و زیبایی.

هوش مصنوعی: با غنچه هم‌نشین شو و در کنار یاسمن بگذرانی. با رنگین‌کمان شادی کن و با لاله به می‌گساری بپرداز.

هوش مصنوعی: گل‌ها را بریز و نوازندگان را جمع کن تا جشنی برپا کنیم، یا اگر مایل هستی، شیره‌ات را بیاور تا لذتی ببریم.

هوش مصنوعی: کلاه خود را کج بگذار و کمربندت را محکم ببند. پاهایت را به زمین بزن و دست بزن، یک کاسه هم آماده کن.

هوش مصنوعی: از شدت شادی و شگفتی، خون بر چهره‌ام می‌ریزد، و به خاطر لذت و سرمستی، سرم را می‌شکنم.

هوش مصنوعی: بر جمعیت دل، با باز کردن آن گیسوی هندو، در سرزمین جان کمین کن و با جادوی چشمانت مرا شکار کن.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به تضاد بین زندگی معنوی و دنیوی اشاره دارد. او به روحانیون و زهدگرایی در مسجد، در کنار زندگی لذت‌جویانه و آزادانه‌ای که شامل نوشیدنی و زیبایی‌هاست، می‌پردازد. به نوعی، او نشان می‌دهد که در ظاهر ممکن است زندگی دینداران و زاهدان از نظر ظاهری عاری از لذت باشد، اما در باطن او به دنبال تجربه‌های عاشقانه و خوش‌گذرانی است. این مقابله بین دو دنیا، نشان‌دهنده تناقضات درونی انسان است.

هوش مصنوعی: هرگز از یاد تو دل بیرون نمی‌رود، امشب به خاطر یاد تو شرمنده‌ام.

هوش مصنوعی: به خستگان بیشتر سختی و ستم نرسان، زیرا به مشکلات و جفاهای زمانه نگاه کن.

هوش مصنوعی: به من نزدیک نشو و دامن من را نچسبان، ای بیچاره، و از لطف خودت نیز دوری کن.

هوش مصنوعی: تا زمانی که اجرام آسمانی نور ببخشند و چرخ زمان به سمت دایره‌های خود بچرخد.

هوش مصنوعی: باشد که وجود مقدس تو از اتفاقات ناگوار در امان باشد، ای کسی که جهان به وجود تو افتخار می‌کند.