هوش مصنوعی: پروردگارا، دل من به غم و اندوه عادت کرده است و چشم‌های نگرانم از درد و رنجی که متحمل شده‌ام سوزان شده‌اند.

هوش مصنوعی: اگر در جایی شعله‌ای ببینی، به یاد داشته باش که در آن مکان، گربه‌ای ناخن می‌کشد و آن شعر نشانه‌ای از این است که آتش و شور و انرژی در هر کجا وجود دارد؛ حتی در سنگ و آهن.

هوش مصنوعی: به غرامت توجه کن که دل من نه مانند سنگی سخت و مقاوم است و نه به استحکام آهن. این دل ظریف و آسیب‌پذیر است و راحت می‌شکند.

هوش مصنوعی: من و این دل گمشده، که هیچ کس نمی‌داند چه حالتی داریم، امیدواریم که دل‌های دیگر به دشمنان برسد و حاصلی جز غم برای آن‌ها نداشته باشد.

هوش مصنوعی: از دل خونین این انسان، بدن او به چنین دل‌هایی تبدیل شده که طعمهٔ پرندگان زاغ و زغن می‌شود.

هوش مصنوعی: به جای دل غمگینی که دارم، بدنی با روح و نشاطی همچون پروانه یا سمندر به من بدهید.

هوش مصنوعی: دل شکسته‌ای که از اجزای وجودش دلی دیگر به وجود آمده، از عشق و نام او زبانش به درد می‌آید.

هوش مصنوعی: دل آدمی به اندازهٔ فریاد بلبل، احساساتی عمیق و سرشار از عشق و زیبایی دارد، همان‌طور که بلبل به دنبال گل‌هاست، دل نیز در جستجوی عشق و زیبایی می‌گردد.

هوش مصنوعی: دل انسان مانند شعله‌ای درخشان است و تمام وجودش را نور و روشنی فرا گرفته، گویی که لباس فانوس به تن دارد.

هوش مصنوعی: زمانی که عشق در دل کسی شعله‌ور شود، او همچون پروانه‌ای که به دور شمع می‌چرخد، از پردهٔ دلش برای نشان دادن عشق و احساساتش، داغ و سوزی را به نمایش می‌گذارد.

هوش مصنوعی: دل انسان مانند گلی خوشبو و زیبا است و به همین دلیل با احساسات لطیف و دلنشین آراسته شده است، در حالی که بدن او فقط از مواد اولیه و عادی تشکیل شده است.

هوش مصنوعی: دل مانند پروانه‌ای است که عشق و محبت را با تمام وجود در قلبش جای می‌دهد و به خاطر محبت، جان‌های بسیاری را به زندگی سعادتمند می‌سازد.

هوش مصنوعی: من را آن‌قدر نشئه کن از جامی که خودت می‌دانی می‌توانی تاب این مستی را داشته باشی.

هوش مصنوعی: از روی شوق و عشق عمیق، سرم را به زمین می‌گذارم و سجده می‌کنم، اما نمی‌دانم که این شوق از سر من است یا اینکه سجده‌ام به خاطر پایم است.

هوش مصنوعی: به خاطر هجران و غم، پیشانی‌ام چین‌خورده و نگران است، اما بر اثر نوشیدن باده، حالت چهره‌ام باز و شاداب‌تر شده است.

هوش مصنوعی: هرگاه در کاری گام بردارم، نیروی اراده‌ام را جلو بیاور و مشکل‌ها و دردهای دل را کنار بزن.

هوش مصنوعی: من بر تخت سلطنتی نشسته‌ام و دردهای سختی را تحمل می‌کنم، اما در عین حال، لبانم به خاطر این دردها ساکت نیستند و همواره به دنبال آرامش و رهایی‌ام.

هوش مصنوعی: بستر خوابگاه ماه و خورشید یعنی جایی که این دو در آن آرام می‌گیرند، مانند ساغری که جرعه‌ای از جام جمشید را در خود دارد و به همه می‌بخشد. این تصویر نشان‌دهنده زیبایی و شکوه طبیعت و نعمت‌های زندگی است.

هوش مصنوعی: مرا در عشق و محبت غرق کن، به گونه‌ای که همواره سرشار از شوق و شادابی باشم.

هوش مصنوعی: هر چیزی که باعث ننگ و بی‌احترامی من است، برایم در کار و عشق بسیار ضروری و اهمیت دارد.

هوش مصنوعی: در اینجا گوینده می‌گوید که برای درک و شناخت عمیق، باید از محیط و فضای نابهنجار و شلوغ گذر کند و در این مسیر، عشق و محبت را در دل خود جای دهد. او به نوعی به تجربه‌های سخت و چالش‌ها اشاره می‌کند که در نهایت به ارتقای آگاهی و گسترش احساسات مثبت منجر می‌شود.

هوش مصنوعی: این جمله به معنای این است که وقتی از جایی یا شرایطی خاص جدا می‌شویم، خود به خود حالتی از سرخوشی و آگاهی ما تحت تاثیر قرار می‌گیرد و ممکن است از آن حالت مستی و هشیاری دور شویم. به نوعی، به تأثیر مکان و فضا بر روی احساسات و حالات روحی اشاره دارد.

هوش مصنوعی: هر بار که سایه‌اش بر روی جام بیفتد، انگار آتش در دل کوره روشن شده باشد.

هوش مصنوعی: من و افرادی مانند من که از کارهای خود پشیمان هستیم، مانند آئینه‌ای هستیم که از دل آدم‌های بی‌آلایش و ساده نمایان می‌شویم.

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه ما با نیت خالص و محبت تمام به دیگران رفتار کرده‌ایم، برخی ممکن است به ما نسبت‌های نادرست و تهمت بزنند.

هوش مصنوعی: از دل خود نقش‌های بی‌معنا را پاک کن و بی‌خطایی دیگران را بر ما ببخش.

هوش مصنوعی: شب تاریک است و رهبر نابینا. ای کرامت، ما را با نور حضور خود روشن کن.

هوش مصنوعی: از نور یگانگی‌ام دل را روشن کن و به وسیلهٔ دیدن من، راهی برای یادگیری بیاب.

هوش مصنوعی: به خاطر آینده‌نگری‌ام، دل و جانم را وقف راه و معارف دینی کرده‌ام.

هوش مصنوعی: به من راهی نشان بده که به مقام والای پذیرش برسم و مرا به درگاه پیامبر نزدیک کن.