هوش مصنوعی: در شب گذشته، به خیالم مهی به سراغم آمد و لباس زیبایی را از او گرفتم. تا صبح در آغوش او بودم و از زیبایی‌اش لذت بردم.

هوش مصنوعی: من به پا ایستادم و گاهی دست به دست او گذاشتم، گاهی هم در کنار هم نشستم و دوش به دوش او بودم.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم از شیرینی و تلخی عشق او سر در بیاورم و با وجود آگاهی از تلخی، باز هم زهر عشق او را نوشیدم.

هوش مصنوعی: در این دنیا، هر کسی روز و شب خاص خود را دارد، اما روز و شب من به زلف و گوش تو مربوط می‌شود.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم از شراب خیال او بگویم که خواب را از چشمانم برد و عقل و هوش را از سرم گرفت؟

هوش مصنوعی: برو واعظ! برای من پیام عشق او اهمیت بیشتری دارد و نصیحت‌های تو مثل وزیدن باد در گوشم است و تأثیری ندارد.

هوش مصنوعی: می‌خواهم همیشه او را از یاد نبرم، حتی اگر بارها از دل برود. اگر هم فراموشش کنم، باز هم احساساتی درباره‌اش دارم.

هوش مصنوعی: چطور می‌توانم در آتش عشق او نسوزم در حالی که دریای غم او در دل من در حال فوران است؟

هوش مصنوعی: عشق چه روشنی را به ما ارائه می‌دهد؛ هر چه که بخواهد بگوید، چرا لب‌هایش را به سکوت نسبت به گفتار باز نمی‌کند؟