هوش مصنوعی: ای خوراک ما از لب تو همچون نیشکر شیرین است و نوشیدنی ما از تو باده‌ای می‌نوشیم که بسیار دلپذیر و قرمز رنگ است.

هوش مصنوعی: بهار آمد و غنچه‌ها هزاران بار شکفتند و زیبایی لاله‌زار به اندازه‌ی چهره‌ی دل‌ربا و خوش‌سلیقه است.

هوش مصنوعی: در اطرافم چمن‌ها پر از گل و یاسمن است و اکنون دل من به نوشیدن جامی خوش‌طعم مشغول است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که از مکان خود بلند نشوی، نمی‌توانی با دست و پا احساس شادابی کنی؛ حتی با صدای دف و نی، شیرینی رقص درخت صنوبر را نمی‌توانی تجربه کنی.

هوش مصنوعی: ای که با خط زیبا و مشکین خود بر دلم تله‌ای افکنده‌ای، نقش زیبای تو همیشه همچون دانه‌های خوشبو و لذیذ عطر عنبر را به من می‌بخشد.

هوش مصنوعی: ای ساقی، دامن گل مانند تو دیگر در باغ پیدا نیست، پس اکنون نخل را برآور و می لذت بخش بیاور.

هوش مصنوعی: باز در عالم پنهان و آشکار، نور تجلی کرده است. از دریای بخشش، حواشی و گوهرهای گرانبها را ریخته است.