هوش مصنوعی: من کسی هستم که با نگاه نازک و دل‌ربای خود، اشک‌های خود را بر روی زخم‌های دل‌انگیز تو می‌ریزم؛ زخم‌هایی که بر اثر غم و اندوه بر دلم نشسته‌اند.

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه مدتی طولانی به در و دیوار خانه‌ات نگاه کرده‌ام، حالا دیگر مژه‌ام همه جا را مانند یک سوراخ می‌بیند.

هوش مصنوعی: بیا و ببین که آوای آه من چ how on night آسمان تا صبح، در حالی که چهره تو را از ماه جدا کرده است، سوراخی را ایجاد کرده است.

هوش مصنوعی: تو رفتی و من هر قدمی که برداشتم، زمین خشک و بی آب است و چشمانم پر از اشک است.

هوش مصنوعی: تعجب نکن که نور از درون انسان مانند خورشید، دل را با احساسات و آرزوهایش روشن می‌کند، چرا که مانند قمر که دچار نقص است، دل نیز می‌تواند دچار غم و حسرت باشد.