هوش مصنوعی: امروز شراب عشق تو در جام من نیست، بلکه از آغاز تا ابد، این شراب بخشایش و لطف من است.

هوش مصنوعی: طعمی که از حنظل (میوه‌ای تلخ) در دهانم می‌ماند، با شیرینی شکری که در دهان شیرین‌زبانان است، فرقی ندارد. این تلخی که از غم ایجاد شده، کام من را نیز به شدت تلخ کرده است.

هوش مصنوعی: صبر و آرامشم را همه از من گرفت، به خاطر زیبایی و جلوه چهره آن معشوقی که دل مرا تسخیر کرده است.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم حرف‌های ناراحتی‌اش را روی کاغذ بنویسم، وقتی که اشک‌هایم مثل جوهر و مژه‌هایم مثل قلم من هستند؟

هوش مصنوعی: از چوب آبنوس و استخوان فیل، نقش انگشتر من ساخته شده است. صبح‌های من از این نقش و این زیبایی تشکیل شده و شام‌های من نیز به نور و روشنی این انگشتر روشن می‌شود.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به فرآیند خلاقیت و هنر شاعری اشاره دارد. او خود را به مانند یک ماهی‌گیر می‌بیند که با استفاده از کلمات، ایده‌ها و احساسات خود را به دام درمی‌آورد. به عبارت دیگر، شاعر با مهارت و دقت، از واژه‌ها بهره می‌برد تا معانی و زیبایی‌های تازه‌ای خلق کند. شاعر با استفاده از این هنر، به صید سخنان و مفاهیم می‌پردازد و آنها را به صورت نظم و شعر در می‌آورد.

هوش مصنوعی: شبی که باید به وصال معشوق می‌رسید، به پایان نرسید و روزی که باید پر از نور و روشنی می‌شد، در این تاریکی و غم به سر می‌برد. سرانجام این حال و روز من است.