هوش مصنوعی: با وجود اینکه هر بار آمدن به در خانه‌ات جسارت به حساب می‌آید، اما من با چشمانم که مانند سرمه‌ای از خاک در خانه‌ات است، به سمت تو می‌آیم و خود را به تو نزدیک می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر به تو دسترسی نداشتم و نتوانستم پای تو را ببوسم، پس همین قدر که از دور بتوانم تو را ببوسم و آسمان را در مقام تو ببیند، برایم کافی است.

هوش مصنوعی: هیچ‌وقت دل نمی‌تواند از جذابیت و زشتی چهره‌ات رها شود، زیرا هزاران یوسف زیبا هم تحت سحر چشمان تو در اسارت هستند.

هوش مصنوعی: چگونه ماه از محبت نور می‌گیرد، هر شب بر آسمان؟ مهر هم از انسان نور می‌گیرد، هر روز از محبت تو.

هوش مصنوعی: چهره‌ات چون نوری درخشنده است که دل را روشن می‌کند و تا زمانی که عشق و دل‌باختگی در وجودم وجود دارد، من همچنان به شوق تو می‌سوزم و به دور تو می‌چرخم مانند پروانه‌ای که به شمع نزدیک می‌شود.