هوش مصنوعی: وقتی که زیبایی و ظرافت آن سرو بلند را مشاهده می‌کنم که به آرامی حرکت می‌کند، تمایل دارم تا بهترین چیز خود را در راه او اهداء کنم.

هوش مصنوعی: وقتی ابروی زیبا مانند کمان کشیده می‌شود، تیر عاطفه به سوی دل‌ها پرتاب می‌شود و بسیاری از جان‌ها را به دام می‌اندازد.

هوش مصنوعی: گل به خاطر شرم و حیا، خندیدن شکرین را فراموش می‌کند، اگر غنچه‌ای با لبخند به او نگاه کند.

هوش مصنوعی: اگر برای وفاداران روزگار تنگ شود، پس چرا در دل و میان آنها را با سختی و جفا می‌بندید؟

هوش مصنوعی: راهی به گلستان وصال نیست، و به بهشت نیز راهی وجود ندارد. آنچه که در اینجا به چالش کشیده شده، این است که در پاییز، از طریق زیبایی‌ها و سرسبزی‌ها نمی‌توان به بهشت رسید.

هوش مصنوعی: تا چند می‌توانم به زیبایی تو دل ببندم، در حالی که غم تو مانند خار، دلم را می‌خراشد و من باید با غم تو، جانم را در دل چاک کنم؟

هوش مصنوعی: زمانی است که همچون نور علی، با قدرت و وضوح، در میدان گفتگو نمایان شوم و با کلام خود، مانند تیغی برنده، با دیگران سخن بگویم.