هوش مصنوعی: صبح شده است، ای ساقی! بر خیز و آن جامی که دیشب نوشیدیم را به من بده. این جام به مانند آینه‌ای است که غم را از دل پاک می‌کند و آن را شفاف می‌سازد.

هوش مصنوعی: به زیبایی تو همچون برقع می‌ماند و تا چه زمانی می‌خواهی موهای مشکی‌ات را در آغوش این دختر بیندازی؟ چقدر بی‌رحمی که آیینه را اینقدر بی‌نوا می‌کنی!

هوش مصنوعی: در دل خود چه گنج ارزشمندی را نهفته‌ای که تا کی می‌خواهی آن را مخفی کنی؟ زمان آن رسیده که این راز را بشکنی و در گنجینه‌ات را بگشایی.

هوش مصنوعی: می‌خواهم به طور ناگهانی از این مکان قدیمی و خسته‌کننده دور شوم و در杯 خود آن شراب قدیمی را بریزم.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر از حالتی از افسردگی و کسالت سخن می‌گوید که او را به زمین انداخته است. او به یاد آتش طبع و انرژی درون خویش می‌افتد و درخواست می‌کند که از این حالت بیرون بیاید و با شعله‌ور شدن، خرقه پشمین (نماد دنیوی یا دینی) را کنار بگذارد. این بیان نشان‌دهنده تمایل او به از سرگیری زندگی پرشور و حالتی از تلاش و انگیزه است.

هوش مصنوعی: ای زاهد، بیا مانند عاشقان با دل و جان زندگی کن و از ظاهرپرستی و ریا دوری کن، که تا کی می‌خواهی زخم‌های درونت را با ظاهر فریبنده بپوشانی؟

هوش مصنوعی: در روزی که نور علی به دنیا تابید و عالم روشن شد، تو از دل غیب، آینه‌ای را به ظهور آوردی.