هوش مصنوعی: یک جوان تازه‌کار از یک پیر و عالم در مورد حال و احوالش در مسیر معنوی سؤال می‌کند که ای پیشوای راه، بگو در چه وضعیتی هستی.

هوش مصنوعی: در این مکان، هدف و آرزوی هر انسان چیست و در مسیر دستیابی به هدف، آن انسان کیست؟

هوش مصنوعی: پیر به پسر می‌گوید: تنها بودن، باعث از دست رفتن آرزوهاست و منظور از رسیدن به آرزوها، در کنار جمع دیگران به دست می‌آید.

هوش مصنوعی: هر کسی که در زندگی‌اش با ناملایمات مواجه است، می‌تواند بر خواسته‌ها و آرزوهایش تسلط داشته باشد.

هوش مصنوعی: کسی که از خود می‌گذرد و به دنبال حقیقت است، همان مرد واقعی است. اگر به دنبال حقیقت هستی، این فرد است که نشان‌دهنده‌ی واقعیت مردانگی است.

هوش مصنوعی: زمانی که از مسیر خطرناک عبور کردم، خواب عجیبی دیدم که بسیار ترسناک بود.

هوش مصنوعی: ما در کنار غم‌ها و مشکلات، همواره امیدی داشتیم و در دل خود جهانی زیبا مثل ملک سوری داشتیم.

هوش مصنوعی: گاهی برای پیروزی‌ها فال می‌زدیم و گاه در تنهایی‌مان نوشیدنی می‌نوشیدیم.

هوش مصنوعی: ما بر درد دل‌های خود نوشیدنی می‌ریختیم و از این کار احساس شور و هیجان تلخی به ما دست می‌داد.

هوش مصنوعی: هر دو طرف در جدایی محبوب خود بی‌تاب و سرگردانند و هیچ‌یک نمی‌توانند در این وضعیت بی‌حرکتی و توقف باقی بمانند.

هوش مصنوعی: او از یک طرف چهره‌ای زیبا و دل‌انگیز دارد و من از طرف دیگر با غم و اندوه فراوانی در حال ناله و افسوس خوردن هستم.

هوش مصنوعی: او به ظاهر به من اشاره کرده است، اما من همیشه در کنار معشوق خود به شدت دچار درد و رنج هستم.

هوش مصنوعی: دلت را با نوازش تسکین دادی و از درد جدایی رها شدی.

هوش مصنوعی: اگر همیشه نام تو بر زبان‌ها باشد، حتی اگر یک لحظه هم بدون من بودی، دیگر همه چیز تمام است.

هوش مصنوعی: او به سمت دهخوارگان رفت و ما در اینجا همچنان مانند بیچاره‌ها باقی ماندیم.

هوش مصنوعی: پس از گذشت چند ماه، کسی به ارّان نرسید و آن قیامت را که دیده بود، هیچ‌کس نمی‌بیند.

هوش مصنوعی: این جمله به زیبایی توصیف می‌کند که فردی مانند صدفی است که مرواری درونش را پرورش داده یا مانند یک جوان دهقان که در باغ درختی زیبا و سرسبز را به بار آورده است. این فرد به نوعی از زیبایی و شکوه برخوردار است که مشابه مروارید و درخت جوان در باغ است.

هوش مصنوعی: باد اجل مانند یک تندباد ناگهان می‌وزد و درخت سرو را از ریشه می‌کند، همان‌طور که درخشندگی ستاره‌ها نشان‌دهنده‌ی ارزش و زیبایی آن‌هاست.

هوش مصنوعی: عمر کشاورز تا مدت زیادی دوام بیاورد و در باغ لذت و شادی را با آرامش تجربه کند.

هوش مصنوعی: خاک مانند مادر بی‌مهر است که فرزندش را به سختی و با غم و اندوه می‌بلعد.

هوش مصنوعی: کسی از سفره دنیا لقمه‌ای نخورده که آوازش از گلویش خارج نشده باشد.

هوش مصنوعی: هر که به دنیا و مشکلات آن دل ببندد، در واقع خود را در وضعی حقیر و پست قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: هر کسی که در تعامل با دنیا و مسائل آن، خواسته‌های بزرگ‌تری را دنبال کند، در واقع بیشتر در دام مشکلات و سختی‌ها گرفتار می‌شود و خود را درگیر می‌کند.

هوش مصنوعی: عقلای واقعی درک صحیحی از وضعیت خود و جهان ندارند، زیرا اگر واقعا عاقل بودند، باید بیشتر آگاه می‌بودند.

هوش مصنوعی: کسی که از او باهوش‌تر است، کمتر از او متوجه امور است. پس برو و از او یاد بگیر زیرا او داناتر است.

هوش مصنوعی: زمانی که در روز واپسین حساب و کتاب اعمال انسان‌ها آغاز می‌شود، افراد نادان و غافل از عواقب کارهایشان کمتر مجازات می‌شوند و در واقع عاقلان و آگاهان عذاب بیشتری را متحمل می‌شوند.

هوش مصنوعی: به نصیحت نزاری گوش کن و پس از آن عقل خود را تحت تاثیر قرار نده.

هوش مصنوعی: هر کسی که به وضعیت و حال خودش خوب توجه و بررسی کند، به درک بهتری از زندگی‌اش دست می‌یابد و در واقع به سعادت و موفقیت در زندگی پس از مرگ نزدیک‌تر می‌شود.

هوش مصنوعی: کسی که برتری و دانایی از آغاز تا پایان دارد و هیچ نقص و کاستی در او نیست، در پایین‌ترین مرتبه‌ها قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: اگر کسی نصیحتی بهتر از این ارائه کند، باید نام من را فراموش کند چون عقل را به حیرت می‌اندازد.

هوش مصنوعی: اگر از دعوت و ندا آگاه شوی، به سمت آن می‌روی و جان تازه‌ای خواهی گرفت و دل‌ات روشن خواهد شد.

هوش مصنوعی: در فصل ربیع‌الآخر از محله کیتوی کرخ، ای کسی که مبادا به کسی رو کنی و سوی کرخ بروی.

هوش مصنوعی: من دیدم که بزرگ‌ترین خدمتگزار دوباره و به شکلی شاداب و خوشحال به زندگی بازگشته است، در حالی که غم و اندوه نیز از در پشت سر رفته‌اند.

هوش مصنوعی: در یک مکان باریک و تنگ، درست است که چالش‌ها و سختی‌هایی وجود دارد، اما در عین حال ممکن است همانجا بهترین و خوشایندترین لحظه‌ها نیز اتفاق بیفتند.

هوش مصنوعی: ما به مدت یک هفته از مکان خود خارج شدیم و به اردوگاه رفتیم.

هوش مصنوعی: ما در کنار دریا چادر برپا کردیم و در فرصتی مناسب نوشیدنی‌هایمان را نوشیدیم.

هوش مصنوعی: آزمونگر، همچون من که بی‌غم هستم، در آرزوی یافتن همدمی در جمع غم‌ها است.

هوش مصنوعی: دل هر روز به یاد آشنایی، مضطرب و نگران است و با امید به شب می‌گذرد.

هوش مصنوعی: هر کسی که در دیاری دور از آشنا باشد، در میان بیگانگان غرق خواهد شد و حس تنهایی را تجربه خواهد کرد.

هوش مصنوعی: بهتر است در فضای陌و و بیگانگی، با دوستان و آشنایان خود ارتباط برقرار کنیم تا اینکه به مقام و قدرت برسیم.

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر می‌گوید که در دل تنهایی و غربت، بودن با تو برای من ارزشمندتر از داشتن ثروت و زر و زیورآلات است. یعنی دوستی و همراهی تو برای من از هر دارایی دیگری مهم‌تر و دلگرم‌کننده‌تر است.

هوش مصنوعی: در زمان جست‌وجو برای یافتن محبوب، باید مانند کشتی‌ای در دریا باشد؛ زیرا در غربت، انسان در احاطه‌ی موردی قرار می‌گیرد که می‌تواند احساس تنهایی کند.

هوش مصنوعی: هر کس که بدون وسیله و یاری به دل این دریا برود، تنها راهی که پیش رو دارد تسلیم شدن است.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی زندگی کنی، ای دل! برای دوست خود که در غربت است، لحظه‌ای به او توجه کن و به زندگی‌اش اهمیت بده.

هوش مصنوعی: بهتر است که انسان به کسی کمک کند و او را از مشکلاتش نجات دهد، تا اینکه خود را به زحمت بیندازد و کاری انجام دهد که نتیجه‌اش رضایت‌بخش نباشد.

هوش مصنوعی: دولت و نعمت از جایی برمی‌خیزد که در آنجا به کسانی که نیازمند و بی‌پناه هستند، کمک و پناه داده شود.

هوش مصنوعی: آب حقی بر غریبان و نیازمندان وجود دارد که می‌تواند درد و رنج آنها را از آتش جهنم کاهش دهد.

هوش مصنوعی: چند روز پس از آن، چتر آسمان به دور خود چرخید و ستاره‌ها به نشانه پیروزی از جای خود بلند شدند.

هوش مصنوعی: بعد از اینکه آماده سفر به ایران شدیم، از هر گوشه و کناری جمع کردیم و بار و بندیل خود را بستیم.

هوش مصنوعی: راهی که در پیش دارم، به اندازه دل شکسته‌ام تنگ و دشوار است، چون شب من، صبحی که به منزل برسم، بسیار دور است.

هوش مصنوعی: خارها مانند نیش‌های جدایی هستند و به همین خاطر، دشواری‌ها و موانع راه، به اندازه همت و اراده عاشق، بزرگ و قابل تحمل می‌شوند.

هوش مصنوعی: هر کجا که سکونت کردیم، از آسمان تا زمین، راهی برای دسترسی و نزدیکی به آنجا داشتیم.

هوش مصنوعی: اگر قد و قامت من از تمام موجودات برتر باشد، همچنان که هیچ کس از سر کیوان (کیوان به معنای سیاره زحل) بزرگتر نیست، من هم درمی‌یافتم که باید خود را با فروتنی بشناسم و به هیچ چیز مغرور نشوم.

هوش مصنوعی: آسمان بالای سر هر فرد به اندازه‌ای که در دل هر دره نمایان است.

هوش مصنوعی: در بالای گودالی عمیق و ترسناک، چادری آبی‌رنگ بر افراشته شده است که دچار پارگی و آسیب شده است.

هوش مصنوعی: به مقامی دست یافتم که بسیار شگفت‌انگیز و دلپذیر است، مثل بهشتی که در آن آرامش و زیبایی حاکم است.

هوش مصنوعی: سبزه‌زار و چشمه‌اش غیرقابل مقایسه است، مانند بلبل و دراج که زیبایی و آوازشان بی‌همتاست.

هوش مصنوعی: این شعر به زیبایی و طبیعت اشاره دارد. در آن گفته شده که سرزمین‌هایی با ابعاد و مشخصات مختلف، مانند طول و عرض، به گونه‌ای مناسب و بکر برای بارش باران و زندگی گیاهی و جانوری تبدیل شده‌اند. در حقیقت، آرامش و خلوت این مناطق باعث جذب باران و سرسبزی بیشتر آن‌ها می‌شود.

هوش مصنوعی: به خاطر اجبار و ناچاری، آرزو دارم که یک صبحانه‌ای با نصیری داشته باشم.

هوش مصنوعی: از آن دامنه کوه‌ها که به دشت رسیدیم، احساس کردیم که مانند بیابان، در آسمان به ما نعمت‌های فراوانی داده شده است.

هوش مصنوعی: در روز چهارشنبه، در ماه تیر، فردی را دیدم که به خانه‌ای آمد و او را به عنوان یک فاتح و کشورگشا شناختم.

هوش مصنوعی: در هشتمین روز از ماه جمد الاخر، که روز جمعه است، در ساعتی بزرگ و با شکوه.

هوش مصنوعی: لشکری از منصوریه به حرکت درآمد و آماده‌ای دیگر برای خدمت به پادشاه بزرگ و سربلند شد.

هوش مصنوعی: در دشت ارّان، سپاه ترک با نزدیک به یک هزار نفر از آب کر عبور می‌کرد.

هوش مصنوعی: خواجه به سوی سرزمین شروان رفت تا به زیارتگاهی برسد که در آنجا نکته‌های معنوی و روحانی وجود دارد.

هوش مصنوعی: خورشید پس از آنکه شب را شکست، دوباره در آسمان ظهور کرد. دین شمس نیز پس از زیارت و مشاهده زیبایی‌ها، دوباره به شکوه و جذابیت خود بازگشت.

هوش مصنوعی: در روز دیگری به باکو می‌روم، در حالی که این وضعیت برایم خوشایند نیست و احساس می‌کنم در پشت این شرایط منفی هستم.

هوش مصنوعی: روز یکشنبه، از باکو به در می‌آید تا به پای برمکی برسد، روز بعد.

هوش مصنوعی: برمکی یک مکان بسیار مستحکم و امن است که از سمت شمال با یک دریاچه یا آبگیر بزرگ احاطه شده است.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف یک مرغزار زیبا و دلپذیر می‌پردازد که از تمام جهات خوشبو و دلگشا است. این مکان به قدری شاداب و زنده است که می‌تواند اندوه را از دل دور کند و موجب شادی و سرزندگی افراد شود.

هوش مصنوعی: آن شب بی‌هیچ تردیدی، یک حادثه مهم برای من رخ داد که با تاج و اعتبارم همراه بود.

هوش مصنوعی: ما به سمت جهانی پر از شگفتی و زیبایی وارد شدیم، همچنان که سوار بر اسبی تندرو به کنار آب مرده می‌رسیم.

هوش مصنوعی: لشکری به مدت ده روز در حال حرکت بود تا به دربند برسد و در این مسیر، سپاهیان از کوه‌ها و دشت‌ها عبور می‌کردند.

هوش مصنوعی: از آن طرف دربند، تا یک هفته، سپاهی از ترک‌ها به سمت آب جمع شدند و آماده شدند.

هوش مصنوعی: آنها می‌خواستند با منگو تمور در جنگ به مقابله بپردازند، اما وقتش گذشته بود و مسیر طولانی بود.

هوش مصنوعی: زخم نیزه و برف سرد، و به خاطر مهر و محبت، ناچار باید صبر کرد.

هوش مصنوعی: آنها از کنار آب بازگشتند و روی سرشان نشانه‌هایی از دگرگونی یا تغییرات به وجود آمد.

هوش مصنوعی: دیگر جانب تیر تقدیر آسمان به قلعه اینق نشانه رفته است.

هوش مصنوعی: بعضی از افراد برای خود سرکشی می‌کنند و در برابر پادشاهی که طغیانگر است، می‌ایستند.

هوش مصنوعی: بی‌توجهی و غفلت مردم، مانند پنبه‌ای در گوش آنهاست که اجازه نمی‌دهد صدای فریاد و زحمت کشیدن بیچارگان را بشنوند و در نتیجه، درد و رنج آنها همچنان ادامه دارد.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که برای ایجاد و حفظ اعتبار یک قدرت قهری و سلطه‌گر، از دو نان به عنوان نشانه‌ای می‌توان استفاده کرد که نشان‌دهنده وضعیت و تأثیرات آن قدرت بر اوضاع زندگی مردم است. در واقع، از مفهوم نان به عنوان نمادی از تأمین معیشت و شرایط اقتصادی می‌توان به دستاوردهای یک دولت یا نظام قهری پی برد.

هوش مصنوعی: انسانی در وضعیت ناپایدار و حیرت‌انگیز قرار دارد که در میان امواج نگران‌کننده و شگفت‌انگیز دریا غرق شده است.

هوش مصنوعی: ما از خود و محدودیت‌هایمان رهایی پیدا کردیم تا به سمت باکو، بی‌وقفه و پرانرژی حرکت کنیم.

هوش مصنوعی: سی یا چهل روز در آن خرابه می‌مانم و در این مدت از خدا خواسته‌ام که به من جایی باز دهد.

هوش مصنوعی: ما نتوانستیم از دل و جان پریشان و غمگین خود، هیچ چیزی بیرون بیاوریم.

هوش مصنوعی: گاهی بر روی زانوهای خود نشسته و غمگین هستم، و گاهی هم از سرزنش‌های دیگران چنان مضطرب می‌شوم که ندانم چه کار کنم.

هوش مصنوعی: غم مانند لشکری بی‌پایان بر قلبم حاکم شده و از عمق چشمانم، اشک‌هایم مانند دریا می‌ریزد و به من کمک می‌کند.

هوش مصنوعی: به آرامی بر بالای رنج و اندوهم نشسته‌ای، مانند برقی که از بین طوفان چشمم جاری می‌شود و اشکم را سرازیر می‌کند.

هوش مصنوعی: جسم من در حال燃 است و جانم از آن جدا می‌شود. افسوس که جانم به خطر افتاده و در آتش قرار دارد.

هوش مصنوعی: ای دل، دیگر چند بار باید از تو درخواست کنم که توبه کن؟ ارزش و اعتبار خود را تحت تأثیر تقدیر عجیب و غریب قرار نده.

هوش مصنوعی: بر لب دریا، غمگینی به جوی آرام نشسته و در این مکان، دریا به شکلی دیگر در حال آرامش است.

هوش مصنوعی: برای یافتن یک مکان مناسب و آرام، نباید فقط به ظاهر یا انتخابات زودگذر اکتفا کرد، بلکه باید صبر کنیم و در جایی که حقیقتاً مناسب است، سکنی گزینیم.

هوش مصنوعی: فرهیخته در دریای عمیق و وسیع دائماً به جستجوی اطلاعات و آگاهی‌های تازه است و هر روز و شب به حساب کارهای خود می‌رسد.

هوش مصنوعی: بخودت بیاندیش و تصمیمی بزرگ بگیر؛ یا به صورت قاطع از جایی که هستی خارج شو و به دنیای جدیدی قدم بگذار.

هوش مصنوعی: شکر نعمت روزهای خوب را کم کرده ای و به سرنوشت خود خیلی مطمئن شده ای.

هوش مصنوعی: بیدار شو و از خواب غفلت خارج شو، زیرا وقت آن رسیده که از اشتباهات و خطاها آگاه باشی و هوشیار بمانی.

هوش مصنوعی: نفس شیطنت‌آمیز و سرکش را زیر کنترل بگیر یا از گناهان خود عذرخواهی کن.

هوش مصنوعی: اگر آب دریا حتی به رنگ زرد بیفتد، باز هم نمی‌تواند به اندازه‌ی دود نفتی که در دماغت نشسته، تاثیرگذار باشد.

هوش مصنوعی: نگران نباش، حتی اگر دودی از نفتت بلند شود، اگر خودت به آن اجازه دهی، آسیب خواهد زد.

هوش مصنوعی: غم مانند موج‌هایی است که به کشتی جان زخم می‌زند. بار سنگین دل را رها کن، زیرا ممکن است کشتی از هم بپاشد.

هوش مصنوعی: زندگی‌ات را مانند باد بگذران و بر موانع و چالش‌ها غلبه کن، همان‌طور که بادبان بر سر کشیده می‌شود.

هوش مصنوعی: تو در برابر طوفان آماده‌ای و از گرمای تنور، لنگر را خشک کرده‌ای.

هوش مصنوعی: تو غافل از حیله‌ها و تله‌هایی هستی که روزگار برایت پهن کرده است. مانند ماهی هستی که فقط به فکر لقمه‌ای است و نمی‌داند چه خطراتی دور و برش را فرا گرفته.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی طعم لذیذی بچشی، باید قدری تلاش کنی و از جا برخیزی. مانند پرنده‌ای که با شجاعت از لانه‌اش خارج می‌شود و به پرواز در می‌آید، تو هم باید به جلو بروی و از موانع بگریزی.

هوش مصنوعی: ای کسی که از تغییرات زمان بی‌خبری، هرگز نخواهی فهمید که دنیا چگونه در حال چرخش و تغییر است.

هوش مصنوعی: هرچقدر هم که به سختی و عذاب دچار هستی، اگر از این وضعیت بیرون بیایی، چنین بار سنگینی از دوش تو برداشته خواهد شد.

هوش مصنوعی: چند بار باید با تو صحبت کنم، وقتی که هدفی از این گفتگو وجود ندارد. انگار در تو چیزی از درک و فهم نیست.

هوش مصنوعی: در گوشه‌ای از باکو بمان و خود را به درد و رنج بینداز و همچنان که از دل می‌گریی، از جان خود نیز فدا کن تا به عمق احساسات و تجربیات خود دست یابی.

هوش مصنوعی: در نهایت، لطف و رحمت خدا باعث شد که در تمام شرایط از او موفقیت و یاری بخواهم.

هوش مصنوعی: فرستاده‌ای آمد و خبر داد که لشکر به سوی در بلحین باز می‌گردد و از نزد برمک عبور کرد.

هوش مصنوعی: خبر خوش برای ما آوردند که نجاتی به دست آمده است، خبری که به زندگی‌امان رونق می‌بخشد.

هوش مصنوعی: روز دیگر آماده سفر شدیم، شهر را مانند باغ زراعی از نو ساماندهی کردیم و به کار پرداخته‌ایم.

هوش مصنوعی: مانند پرنده‌ای که از قفس آزاد می‌شود یا مانند کسی که از مجازات قصاص بخشیده گردد.

هوش مصنوعی: ما هر دو مسیر را یکی کردیم و به سرعت، مانند پلی که بر روی چشمی بسته شده، پیش می‌رویم.

هوش مصنوعی: پس از آن، آقا به همراه نوکرانش به سراغ شخصی مهم و با نفوذ رفت.

هوش مصنوعی: در روز سه‌شنبه که در ماه شعبان بود، در صبح زود به فرمان پادشاه، باده‌ای دل‌انگیز به مردم ارائه شد.

هوش مصنوعی: در آن زمان که تصمیم به حرکت گرفت، دوباره پاهایش را در رکاب گذاشت و به راه افتاد.

هوش مصنوعی: ابن مولانا نصیر صدرالدین فردی بی نظیر و منحصر به فرد است که در دنیای خود همچون پرتگاهی است، به معنای اینکه او از دیگران بسیار بالاتر و برتر است.

هوش مصنوعی: ما نزدیک آب، در جایی که نور صبح به اوج خودش می‌رسید، تحت تأثیر جوی از سکوت و آرامش قرار گرفتیم و به تماشای منظره پرداختیم.

هوش مصنوعی: چند روز را در آنجا گذراندیم و لذت‌بردیم و در تنهایی مشغول گفتگو و تفریح بودیم.

هوش مصنوعی: با شهاب‌الدین فتوح، روزهای خوشی را سپری کردیم و از شراب‌نوشی لذت بردیم.

هوش مصنوعی: نادر که در زمان خود، خطیب و سخنوری توانا بود، در مجلس علی، به رغم دشمنان و رقیب‌ها، به خوبی درخشید و خود را ثابت کرد.

هوش مصنوعی: هرگز مانند او یاری پیدا نخواهم کرد، بنابراین بار دیگر از خداوند خواهانش هستم.

هوش مصنوعی: ما هفته‌ای در دورهمی خوش گذراندیم و با شهاب الدین فتوح دیدار کردیم.

هوش مصنوعی: ما بی‌خبر از جایی که بودیم، تصمیمی برای رفتن نگرفتیم. ای خدا، این توبه از گناه چگونه به ما راهی دهد؟

هوش مصنوعی: ما در بزم و شادی خود لحظات خوش و بهشتی داشتیم، پس چرا زمان ارزشمند را از دست دادیم و به راحتی از آن گذشتیم؟

هوش مصنوعی: زمانی که دوستان از هم جدا می‌شوند، این جدایی حتی تلخ‌تر از زمانی است که جان انسان در حال رفتن باشد.

هوش مصنوعی: ما از جایی که نور و روشنی وجود دارد، به اینجا آمده‌ایم و از مسیر دشواری که به نام پل یرغو است، عبور کرده‌ایم تا به ارّان برسیم.

هوش مصنوعی: داستان در دانشگاه باکو به پایان رسید و این اتفاق در ماه پرفضیلت رمضان افتاد.

هوش مصنوعی: ما در خانه نشسته بودیم و بیست روز روزه گرفتیم، سپس از خانه خارج شدیم و به سوی مردم رفتیم.

هوش مصنوعی: آقا تصمیم گرفته که تا کی از هم‌خوانی و تفاوت مخارج و درآمدهای اردبیل خبر داشته باشد.

هوش مصنوعی: زمانی که پس از سه روز از ذوب شدن برف‌های رود ارس عبور کردیم، روز پنجم فرا رسید.

هوش مصنوعی: ما با حالتی غمگین به اردبیل آمدیم تا مردمش را با بیل تحت فشار قرار دهیم.

هوش مصنوعی: انسانی مانند تیر بی‌فایده است که از این سبک‌مغزی رنج می‌برد و عقل او تحت فشار قرار دارد.

هوش مصنوعی: گفتم اگر از من تیر نزنند، یک تیر دیگر در دست می‌گیرم.

هوش مصنوعی: من خود را درگیر او می کنم و اگر لازم باشد، حق را از او می‌گیرم.

هوش مصنوعی: برای اصلاح این مشکل، باید بهانه او را دوباره بررسی کرد و کار تازه‌ای را تنظیم کرد.

هوش مصنوعی: اگرچه حرف زدن درباره‌ی او دشوار و ناراحت‌کننده است، اما هرچه باشد، گفتن این حرف‌ها بهتر از بی‌کاری است.

هوش مصنوعی: پس از این، چون با عقل و تدبیر صحبت کردم، از ننگش خجالت کشید و نام او در کتاب ذکر نشد.

هوش مصنوعی: به دل گفتم، ای کسی که زیاد سخن می‌گویی، تا کی از خطاهایت طلب بخشش می‌کنی؟

هوش مصنوعی: تو به قدر امکان در مسیر بی‌محتوا حرکت کردی، پس حالا یاد یاران را با خوبی ذکر کن.

هوش مصنوعی: اگر از بیان اشتباهات خود راه فراری نداری، پس باید با تمام قوا به نگه‌داشتن وجود و جان خود بپردازی و به آن محکم چنگ بزنی.

هوش مصنوعی: از غفلت دوری کن و درنگ نکن، اگر چیزی از او می‌خواهی، با قدرت و جدیت به دنبال آن برو، حتی اگر ناخوشایند باشد.

هوش مصنوعی: یک زمان نسیم صبحگاهی را بر کار خود بگمار و از تیزی وسرعت فکر خود بهره بگیر.

هوش مصنوعی: این جمله می‌گوید که اگرچه ممکن است سه نان به ظاهر برای بسیاری از افراد جذاب‌تر و باارزش‌تر باشند، اما هیچ چیز به ارزش سنان (سلاح یا ابزار) نمی‌رسد. در واقع، سنان به عنوان نماد چیزهایی با ارزش‌تر، برتری خود را در مقایسه با چیزهای دیگر نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: مرد زشت و بدخلق را تحقیر نکن و او را به خاطر رفتار ناپسندش سرزنش مکن، زیرا که او به ذات خود نه خوب است و نه می‌تواند تغییر کند.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف شخصی اشاره دارد که به اندازه‌ای بزرگ و معتبر است که مانند کوهی محکم و استوار به نظر می‌رسد. به علاوه، او آن‌قدر قوی و مستحکم است که حتی اگر تبر به او اصابت کند، آسیبی نمی‌بیند. این تصویر نمادی از قوت و استواری فرد است.

هوش مصنوعی: بدن او به قدری لاغر و استخوانی است که پوستش مانند یک خنکی بر روی سیخ قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: علاوه بر اینکه او ظاهری شجاع و قوی دارد، در درون احساس سرما و یأس می‌کند.

هوش مصنوعی: در اینجا اشاره به این است که چیزهای ناخوشایند و پنهانی ممکن است در جایی وجود داشته باشند، اما اثرات و بوی نامطبوع آنها می‌تواند در اطراف حس شود و باعث آلودگی و ناپسندی در دنیا شود. این به نوعی به تبعات منفی چیزی که در وجود دارد اشاره دارد.

هوش مصنوعی: گردن او زیر بار سنگین ناپدید شدن اهرمن، بی‌حرکت و بی‌قرار شد و زمانی که این وضعیت را دید، دچار حالت ناامیدی و فریب خوردگی گردید.

هوش مصنوعی: نی به اشتباه او را پناهگاه قرار داده‌اند و حقیقتاً به او خطاب کرده‌اند.

هوش مصنوعی: در دیوارها تصویری از ابلیس به نمایش گذاشته شده است که در دایره‌های مختلف و معین دیده می‌شود.

هوش مصنوعی: صورت او در کنار نقش روی یوسف، زیبایی خاصی داشت که او را به یاد یوسف می‌انداخت.

هوش مصنوعی: اگر صورتش را تا پایان دنیا بکشند، همه نقاشان شگفت‌زده خواهند شد اگر بتوانند آن را به زیبایی به تصویر بکشند.

هوش مصنوعی: اگر در قبرستان گریه‌کنان بفریادی بلند سر برآرند، شاید مردگان به خاطر ترس از آن صدا سر از خاک بیرون آورند.

هوش مصنوعی: اگر کسی بمیرد، اما با لبخند، در آتش دوزخ مانند شعله‌ای می‌سوزد، همان‌طور که از گرما و حرارت عشق مشتعل می‌شود.

هوش مصنوعی: سامری در کنار موسی، هنری داشت و عیسی نیز در زمان ما، خصوصیتی قابل توجه نشان می‌داد.

هوش مصنوعی: به مانند زرتشتیان، آیین و دین خود را به سرانجام رسانده و به پایان رسانده‌اند.

هوش مصنوعی: از تبریزی‌ها ضربه‌ای خورده‌ام و از قهستان و کارهایی که کرده‌ام در دردسر قرار دارم.

هوش مصنوعی: در دنیای پایین و تاریک که در آن، دوستان و همراهان به او پشت کرده‌اند، تنها صدای خر را می‌شنوی که به نوعی وضعیتش را به تصویر می‌کشد و به آن اشاره دارد.

هوش مصنوعی: آن‌ها برای خر سُرخی از طرف زنی ساختند و برای من هم آدمی دیگر با حالتی متفاوت درست کردند.

هوش مصنوعی: من بر روی هر هجا و لفظی که بر زبانم می‌آید، نام او را به نوعی نگاشته‌ام و دفتری از احساسات و یادآوری‌های او را ترتیب داده‌ام.

هوش مصنوعی: نویسنده‌ای که آثارش تازه و پویا است، در جهان شهرت بسیاری دارد و نامش در گوش‌ها می‌پیچد.

هوش مصنوعی: مردی در حال مستی و خواب، لباسش را به دور خود پیچیده و ریشش به خاطر خوابش بر روی زمین افتاده است.

هوش مصنوعی: دوباره به تبریز آمد تا قلب بی‌اختیارم را به دست آورد.

هوش مصنوعی: هر چند که او در ظاهر بسیار غمگین و دلشکسته به نظر می‌رسید، اما در واقع دلش مانند آهن زنگ‌زده بود و هیچ جایی برای احساسات نداشت.

هوش مصنوعی: این بیت بیانگر آن است که باید رحمت و محبت را نسبت به دیگران، حتی به کسانی که به ما آسیب رسانده‌اند، نشان داد. به این معنا که با نشان دادن محبت و رحمت، حتی می‌توان با افراد کافر یا دشمن نیز به نوعی رفتار کرد که نشان‌دهنده نیک‌خواهی و انسانیت باشد. در واقع، بهتر است که به جای نفرت و کینه، رحمت و مهربانی را پیشه کنیم.

هوش مصنوعی: خوشا به حال کسی که به گناهکار رحم کند، اما این رحمت باید شامل عاشق نیز بشود.

هوش مصنوعی: اگر کسی در موقعیت دشواری قرار داشته باشد و یاری نداشته باشد، حتی اگر او کافر باشد، از جانب خداوند مورد رحمت قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: دل من به رحمت و مهربانی طبیعتش از همه مردم، حتی از آنهایی که در مقام قدرت هستند، بیشتر است.

هوش مصنوعی: به خاطر نادانی او به حالش رحم می‌کنم و به خاطر تنهایی یتیم به او کمک می‌کنم.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس را نمی‌شناسم که در بی‌نتیجه‌گی بماند و دلش نسوزد. بیدلی و ناراحتی او را رنج نمی‌دهد.

هوش مصنوعی: از آن طرف زنگان به یک مکان رسیدیم و روز بعد از هوای اطراف بی‌خبر بودیم.

هوش مصنوعی: از صبح زود در حال نوشیدن شراب هستیم و حالتی مست و بی‌خیال پیدا کرده‌ایم که باعث شده است از خانه خارج شویم.

هوش مصنوعی: فصل زمستان بود و ناگهان بر اثر سرما، آسمان به طور ناگهانی تیره و ابری شد و بر جهان سایه افکند.

هوش مصنوعی: سرما و برف و وزش باد به ما فشار آورد و همه را از دیدن و درک حقیقت ناتوان کرد.

هوش مصنوعی: هر یک از آن‌ها به سمت خود کشیده شدند و به طور ناگهانی، دهکده‌ای ویران را مشاهده کردند.

هوش مصنوعی: چند نفر ترکمنی از دشت و بیابان به اینجا آمدیم و در گوشه‌ای نشسته‌ایم.

هوش مصنوعی: دختری با روح آزاد و بی‌پروا مانند درخت سرو بود، صدایش به اندازه‌ای دلپذیر بود که هر شنونده‌ای را مجذوب می‌کرد.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم زیبایی او را توصیف کنم، باید کتابی تازه بنویسم و این اثر را از پایه بسازم.

هوش مصنوعی: درخت سرو با قامت بلند و زیبای خود، مانند گل نسرین است که در دل مردم تاثیرگذار و جذاب است. اما این زیبایی ممکن است به مانند یک آدمکش و غارتگر عمل کند.

هوش مصنوعی: با آن گروه همچون فردی بیگانه بودم و دوباره حال او را از همخانه‌ام پرسیدم.

هوش مصنوعی: به او گفتم که این گنج و ثروت از این خرابه و ویرانی به دست نیامده است، بلکه سرچشمه‌اش از آفتاب و نور است و ارتباطی به این مکان ندارد.

هوش مصنوعی: هرگز در دوزخ نخواهی دید که مرغی از کوه قاف در تله‌ای گرفتار شده باشد.

هوش مصنوعی: زمانی که جان از جسم دور شده و تن خسته مانده، حالتی شبیه یعقوب دارد که در غم فرزندش گرفتار است.

هوش مصنوعی: یوسف گمشده را نادیده بگیر و به سوی روی کسی که در دلش کینه است نرو.

هوش مصنوعی: در آن ویرانه، مردی سالخورده بود. به او گفتم باید مرا در این مسیر راهنمایی کنی.

هوش مصنوعی: زال می‌گوید که داستانی طولانی دارد و نمی‌داند چگونه باید آن را با تو به پایان برساند یا شروع کند.

هوش مصنوعی: به او گفتم که برای خداوند راست بگو، زیرا اگرچه احتمال خطا وجود دارد، اما من بر این باور هستم که قضاوت من درست است.

هوش مصنوعی: این مرد پیر می‌گوید که این پسر، فرزند اوست و او نیز شوهر این دختر زیبا است.

هوش مصنوعی: این پسر دچار پریشانی شده و به خاطر عشق او، سال‌ها مجنون‌وار در کوچه‌های او سرگردان بوده است.

هوش مصنوعی: این معشوقه با هزاران خواسته و آرزو، هزاران دغدغه و موضوع بزرگ را از هر سو به خود جلب کرده است.

هوش مصنوعی: وقتی پسر را در حالی بسیار بد و آسیب‌دیده دید، پیر مرد بیچاره به هر چیزی که داشت، به خوبی و پاکی آن فکر کرد.

هوش مصنوعی: پسری برای انجام مسئولیت‌های خود سختی‌ها را تحمل کرد تا پدرش در مورد خواستگاری از دختر تصمیم بگیرد و به آن اقرار کند.

هوش مصنوعی: دختر در این زمان به مدت یک سال به انتظار می‌نشیند تا شوهرش او را به اتمام برساند.

هوش مصنوعی: این پسر دچار حالتی دشوار شده است و نمی‌تواند دست بر روی دختر بگذارد.

هوش مصنوعی: زمانی که راز فاش شد، آن پیرمرد زالمند که ناتوان و بیچاره بود، در حالتی شگفت‌انگیز و دلگیر به من گفت.

هوش مصنوعی: هرچند که انصاف دادن کار دشواری است، اما همچون نور خورشید که در روز روشن قابل مشاهده است، در ابرهای تیره نیز وجود دارد.

هوش مصنوعی: تا به حال هر چیزی که از او به یاد آورده‌ام، دل بیچاره‌ام را به او می‌بخشم.

هوش مصنوعی: وجود و عدم درهم آمیخته‌اند و نتوانسته‌اند به خواسته‌ها و آرزوهای خود برسند.

هوش مصنوعی: آدمی که بدشانس و بی‌کیفیت است، در حالی که بر لب‌های بهشتی کوثر نشسته، همچنان تشنه است.

هوش مصنوعی: من از آن اعمالی که انجام می‌دادم و به درستی آنان آگاه نبودم، غافل بودم، و خداوند بر من گواه است.

هوش مصنوعی: اگر کاری از من سر زده، شاید به این دلیل باشد که نمی‌توانستم با مژگانم رازها را بگشایم.

هوش مصنوعی: من خودم این شرایط را سال‌ها تجربه کرده‌ام و به خاطر شرم و خجالت، هیچ‌گاه با کسی درباره‌اش صحبت نکرده‌ام.

هوش مصنوعی: مدتی صبر می‌کنم تا این درد و رنج پایان یابد و نجاتم را کسی از جوانمردان در میانه سختی‌ها فراهم کند.

هوش مصنوعی: حال این عاشق و آن معشوق را برای دوستانم تعریف کردم.

هوش مصنوعی: دوستی گفت: ما مانند سقنقور هستیم و تنها چیزی که از دست ما برمی‌آید همین نیکویی است.

هوش مصنوعی: به او گفتم عیسی (پیامبر) باید مرده را زنده کند، اما کسی که از دارویی ساخته از ساقه‌ی سقنقور بهره گرفته، نیاز به جان ندارد.

هوش مصنوعی: آغاز را با هوشیاری و آگاهی شروع کن و سپس مانند آتش‌نشانی به کار خود بپرداز.

هوش مصنوعی: در اینجا به این موضوع اشاره شده است که ممکن است درمانی وجود داشته باشد که با دلیل و علت اصلی مشکل در تضاد باشد. در واقع، مشکل پنهان و غیرقابل مشاهده‌ای مانند مار در زیر لحاف وجود دارد که می‌تواند دردسرساز باشد.

هوش مصنوعی: در یک هفته در اردبیل، خاک تیره‌اش را با آب گل‌سرخ نوشیدیم و دلم پر از فکر و اندیشه بود.

هوش مصنوعی: من شخصی را پیدا کردم که هم دوست خوبی است و هم مردی با ویژگی‌های برجسته. از این آشنایی کمی آرامش و تسکین بر دردهای درونم یافتم.

هوش مصنوعی: این بیت به نوعی به هویت و اصالت انسان‌ها اشاره دارد. در آن گفته شده که اصل و نسب انسان‌ها مانند جریانی است که از جایی خاص آغاز می‌شود، و اگرچه فرد به مکان یا فرهنگی دیگر منتقل شده باشد، اما اصل و ریشه‌ی او همچنان از همان نقطه شروع نشأت می‌گیرد. به عبارتی، هویت واقعی و درونی افراد تحت تأثیر محیط و مکان جدید قرار نمی‌گیرد.

هوش مصنوعی: به طور کلی، ذهن من دیگر نمی‌خواست ناراحت باشد و خلق و خوی من از حالت متعادل خود خارج شده است.

هوش مصنوعی: اگر درد دل به مدت طولانی در دل بماند، ممکن است آن درد به جان آدمی راه پیدا کند.

هوش مصنوعی: من در میان جمع دوستان مانند یک دیوانه‌ام؛ چون هر یک از آنها در دستانشان جامی دارند.

هوش مصنوعی: اگر به زاری و ناله باشد، یا با زور و فشار آن جمع نمی‌توانند شراب را به من بدهند.

هوش مصنوعی: از شراب آتشین مانند نی شعله‌ور شدم و نیمی از وجودم را مجدداً ساخته‌ام.

هوش مصنوعی: دوست به آرامی دستانش را بر نبض من گذاشت و گفت: من در علم پزشکی چیزهایی یاد گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: نیک مدتی به فکر فرو رفت و بعد گفت: تو فقط خودت می‌دانی که چه دلیلی دارد.

هوش مصنوعی: نبض تو در سلامتی بسیار خوب است و تو علت دل را می‌دانی و دوست داری.

هوش مصنوعی: من به خاطر شرم و خجالت سرم را پایین انداخته‌ام و به گونه‌ای دیگر به خودم شکل داده‌ام.

هوش مصنوعی: هرچند که آن بخشش و بزرگواری آشکار بود، اما حالتی برای خود را ایجاد کردم که نتوانم درباره‌اش صحبت کنم.

هوش مصنوعی: فکر و عقل دیوانه‌وار نیست و بدن نحیف از درد و رنج غلبه نداشته و دل نیز ضعیف است.

هوش مصنوعی: ضعف ذهن، ناتوانی فردی و ضعف قلب، و کسی که از ناتوانی قدم‌هایش تا گردن در گل فرو رفته است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که زندگی دارم، حتی یک مو از سرم را هم برای تو نمی‌گذارم و در واقع تنها چیزی که می‌توانم انجام دهم این است که سرم را بر روی دامن تو بگذارم.

هوش مصنوعی: وقتی به زمین افتادم، پزشکی را فراخواندند و او بر سر بالینم نشسته است.

هوش مصنوعی: زمانی که نبض من پایین آمد، او را دید و از قدرتش دوباره نگاهی به من انداخت.

هوش مصنوعی: اگر سردی بر روی بدنت غالب شده، پس بهتر است که غذاهای گرم بخوری زیرا بدنت به آن‌ها نیاز دارد.

هوش مصنوعی: به دل خود گفتم ببین که این سرما چه زشت است و اگر کسی در چنین وضعیتی حرارتی بگیرد، چه خوب می‌شود.

هوش مصنوعی: من به کاهو و کسنی نیاز دارم و باید از انگبین و تمر برخوردار باشم.

هوش مصنوعی: گفت: بگو ببینم چه آرزوهایی داری. من به او گفتم: آرزوی من، مرگ تو است ای بیهوده‌گو.

هوش مصنوعی: آرزویم این است که به چهره دوست نگاه کنم، زیرا دلیل زیستن من تنها حضور اوست.

هوش مصنوعی: او در حال ناراحتی و افسردگی بود و من از درون مثل آتشی که درونم را می‌سوزاند در پیراهنم احساس آتش می‌کردم.

هوش مصنوعی: در خود فرورفتن و دچار درد و اندوه شدن، مانند آتش که در دل گیاه می‌سوزد. با این حال، به دوستانم رو آوردم و از آن‌ها یاری خواستم.

هوش مصنوعی: من آخرین بار فریاد کمک را از این تلاش بی‌فایده سرمی‌زنم، از این مرد یهودی و نامسلمان که به من کمک نمی‌کند.

هوش مصنوعی: این زن از آن خود است و به‌هیچ‌وجه نمی‌توان او را معالج دانست. به هوش باش که ممکن است به زودی جان مرا بگیرد.

هوش مصنوعی: در اینجا اشاره به این است که پزشک ماهر و آگاه کسی است که به من گفت این عاشق بی‌خود و سبک‌سر است.

هوش مصنوعی: جز خردمندان که به درستی فکر می‌کنند و به خوبی اندیشه می‌نمایند، آدمی را به حساب نیاور. بهتر است به صلاح خود توجه کنی.

هوش مصنوعی: هدف از بازگو کردن این موضوع فقط این است که بفهمی هر پزشکی را به درمان خود باید بسپارید و این موضوع به فرد خاصی مربوط نیست.

هوش مصنوعی: اگر از همان ابتدا با باورهای نادرست به سراغ من می‌آمدی، هرگز به مقام کسی که دارای کرامت و قدرت‌ است نمی‌رسیدی.

هوش مصنوعی: کسی که دردی دارد و پای او زخم است، بر روی زخم خود هیچ درمانی نمی‌تواند بگذارد و این درمان تاثیری ندارد.

هوش مصنوعی: کاری که به آن آگاهی نداری انجام نده و از آنچه که در خفا و نادانی است، پرده‌برداری نکن.

هوش مصنوعی: اولین گام در درمان، شناسایی مشکل است تا بتواند قدرت و تعادل را به وضعیت جسمی بازگرداند.

هوش مصنوعی: بهتر است انسان چیزها را در دل نگه دارد و نگوید، تا زمانی که کسی در مورد آن‌ها سوال نکند. این نشان می‌دهد که گاهی سکوت و عدم بیان می‌تواند از گفتن نادرست یا بی‌مورد بهتر باشد.

هوش مصنوعی: هرگاه کسی در سخن گفتن از دروغ و نادرست کوتاه بیاید، حتی اگر دانش اندکی داشته باشد، او را عالم و بافرهنگ می‌نامند.

هوش مصنوعی: عزیزم، اگر جواهر تو را در دهان یک کان ببینند، ارزشی چون یک سکه کوچک نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: وقتی به عمق تفکر بروی و به جواهرات درون آن برسیدی، می‌توانی از آن به خوبی بهره‌برداری کنی و چیزهای ارزشمندی به دست آوری.

هوش مصنوعی: تمام زیبایی‌ها و ارزش‌های دنیا به خاطر همان یک گوهر منحصر به فرد است.

هوش مصنوعی: هر چیز زیبا و باارزشی که در درون باشد، باید به خوبی حفظ شود. اما اگر از درون خارج شود، دیگر نمی‌توان آن را در همان شکل و کیفیت نگه داشت و باید کنار گذاشته شود.

هوش مصنوعی: انسانی که نادان است، حتی وقتی هم که سخن نمی‌گوید، در واقع نادانی او را تسلطی بر سکوتش نمی‌دهد. در مقابل، کسی که باهوش و داناست، سکوتش به خاطر کم‌گفتگی نیست، بلکه از درک و شرایطی که دارد ناشی می‌شود.

هوش مصنوعی: آدمی که فکرش آشفته است، زودتر از آنچه باید، هنر و مهارت خود را نشان می‌دهد، مانند پزشکی که بی‌خبر از علم خود، فقط حرف‌های بی‌اساس می‌زند.

هوش مصنوعی: چند روز بعد، وقتی در خودم احساس رکود و ناتوانی کردم، به خودم درسی از تسلیم و پذیرش این وضعیت دادم.

هوش مصنوعی: گفتم اگر قرار باشد تو را به قتل برسانند، برای اینکه این کار را بکنند، دور پای تو می‌چرخند.

هوش مصنوعی: از بی‌خوابی و نگرانی وجودم شبیه ناله‌ای شده است. ای نادان، چه فایده‌ای دارد که به این فکر دراز بکشید؟

هوش مصنوعی: من به شدت درگیر کارهایم شده‌ام و از شدت نگرانی و امید، آرامش ذهنی‌ام را از دست داده‌ام.

هوش مصنوعی: بی‌خوابی به یکباره مرا به هلاکت رساند و تمام عقل و درک مرا از بین برد.

هوش مصنوعی: پرندگان و ماهی‌ها در شب‌های طولانی خوابیده‌اند و من تا صبح با چشمان اشک‌آلود و نگران بیدار مانده‌ام.

هوش مصنوعی: من در شب خاصی نزد خداوند شفاعت کردم و خاک را با خون دل خود ترکیب نمودم.

هوش مصنوعی: من امید دارم که در خواب آرامش پیدا کنم، زیرا در بیداری چیزی جز عذاب و سختی ندیده‌ام.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از پروردگار درخواست می‌کند که به او یاری دهد و به او کمک کند. او از عدم همراهی و تنها بودنش شکایت دارد و احساس درد و رنجی عمیق از جدایی از محبوبش را بیان می‌کند. این نشان‌دهنده longing و نیاز عاطفی شاعر به عشق و همدمی است.

هوش مصنوعی: ای خدا، وقتی از یار دور و بی‌حالم، لطف خود را بر من نثار کن و لحظه‌ای خواب آرامی به من عطا کن.

هوش مصنوعی: در آن شب، دعایم اثر کرد و به مدت کوتاهی بدون آگاهی و کنترل، به خواب رفتم.

هوش مصنوعی: آنچه من در خواب دیدم، قابل بیان نیست. ای خدا، از من دوری کن و اجازه نده که این تجربیات را به کسی بگویم.

هوش مصنوعی: من خود را در شرایط سخت و طاقت‌فرسا یافتم و می‌خواهم به طور واضح بگویم که در آتش سوزان با مشکلات روبه‌رو هستم.

هوش مصنوعی: من از ترس بیرون رفتم و از جایی که دراز کشیده بودم، پاهایم را دیدم.

هوش مصنوعی: وقتی از ترس بیرون آمدم و به خودم آمدم، خداوند بزرگ را بسیار شکرگزار شدم.

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به تصویر کشیدن تجربه‌ای از ترس و اضطراب اشاره می‌کند. او می‌گوید که در زمان طوفان، بیداری و هوشیاری واقعی وجود نداشت و همه چیز به شدت نگران‌کننده و هولناک بود. به نوعی، در چنین حالتی نمی‌توان به درستی از وضعیت و واقعیت اطراف آگاه شد و تنها احساس ترس و نگرانی غالب است.

هوش مصنوعی: من اشتباه کردم و گفتم که در خواب به سر می‌برم، در حالی که واقعاً در حال بیداری بودم و آنچه را که دیدم حقیقت داشت.

هوش مصنوعی: به به! آرامش و راحتی بر من نازل شده و خواب شیرین مرا تسخیر کرده است؛ چنان که از شدت هیبت و زیبایی زهره، دل من همچون آبی زلال، پر از شور و نشاط شده است.

هوش مصنوعی: وقتی به این دنیا پا گذاشتم، در شبی تاریک و کم‌نور، صدایی به گوشم رسید.

هوش مصنوعی: ای نزار، بارها تجربه کرده‌ای که در کارها به خودت اعتماد نکن.

هوش مصنوعی: خواستن چیزی از خدا به طرز زاری و التماس کردن، و سپس برای رسیدن به آن تلاش کردن و اقدام کردن.

هوش مصنوعی: این جمله بیان می‌کند که اگر انسان به حقیقت و واقعیت اتکا نکند و تنها به خود و تمایلات خود بسنده کند، در واقع به پایین‌ترین سطح نادانی و بی‌خردی رسیده است. به عبارت دیگر، اتکای واقعی به خدا می‌تواند راه حل و نجاتی از این وضع باشد.

هوش مصنوعی: خدا آنچه را که بخواهی به تو می‌دهد، اما ممکن است آن را در ظرفی تلخ و ناگوار قرار دهد.

هوش مصنوعی: هر چیزی که بخواهی از خداوند، تا زمانی که جز او را نخواهی، بر تو حرام است.

هوش مصنوعی: گفتم که خلاصه این موضوع از دست رفت، بنابراین باید یک بار دیگر خوشحال و شاد باشم.

هوش مصنوعی: لحظه‌ای را در کنار ساقی جشن می‌گیریم و در این لحظه هرچه که پیش بیاید، برای باقی عمرمان می‌گذاریم.

هوش مصنوعی: امتحان را با اقدام و تلاش شروع کن، با این امید که نتیجه‌ای مناسب و متناسب به دست آوری.

هوش مصنوعی: این بیت به این معنا است که مانند خواب و خیال، چیزی که به دست آمده نیز خیلی زود از بین می‌رود و هیچ‌کس نتوانسته به راحتی به این نعمت دست یابد. در واقع، اشاره دارد به زوال و ناپایداری داشته‌ها و اینکه بسیاری از اوقات انسان‌ها نمی‌توانند به خواسته‌های خود برسند.

هوش مصنوعی: صبح زود، در ذهنم اشتیاقی به نوشیدن الکل داشتم و از خواب بی‌خودانه‌ای که داشتم بیدار شدم.

هوش مصنوعی: وقتیکه در حالتی غمگین و آسوده نبودم، با دلی پر از اشتیاق و امید از بند و محدودیت‌ها آزاد شدم.

هوش مصنوعی: در مسیر من، سگی ایستاده بود و بر دیگر سگی که مهربان به نظر می‌رسید، نظارت می‌کرد.

هوش مصنوعی: شما مانند معشوقی هستید که با ناز و محبت به عاشق خود می‌نگرد، ای دلنواز.

هوش مصنوعی: در آن لحظه، حالتی به من دست داد و دوستی در آن لحظه به حضور من آمد.

هوش مصنوعی: اگرچه صحبت کردن در مورد سگ خوشایند نیست، اما در درون من احساس آتشینی وجود دارد که به همان سگ مربوط می‌شود.

هوش مصنوعی: گفتم ای دل، اگر دلی داری و ارزشت بیشتر از سگ است، پس چرا بدون عشق و محبت زندگی می‌کنی؟

هوش مصنوعی: در نهایت، خواهی دید که از دوستی و وفاداری سگ، می‌توان واقعیات محبت را درک کرد. سگ، نمادی از محبت است و نشان می‌دهد که در نهایت، محبت واقعی از قلب برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: اگر سگی در دلش محبت داشته باشد، انسان‌هایی که بی‌محبت و بی‌رحم هستند، در واقع بر ظلم و نادرستی هستند.

هوش مصنوعی: اگر به یک سگ محبت کنی، بهتر از این است که دل کسی را که بی‌محبت است در آغوش بگیری.

هوش مصنوعی: هر کسی که مهربانی و لطافت نداشته باشد، ارزش و شرافت او کمتر از یک سگ بد است.

هوش مصنوعی: دوست مرا تنها گذاشت و به همین خاطر من در عمق دل درد و غم را تحمل می‌کنم.

هوش مصنوعی: زندگی چه معنایی دارد ای همدم عزیز؟ زندگی همان است که در کنار محبوب باشد و بس.

هوش مصنوعی: انسان در زندگی مانند سگی سرگردان می‌گردد و در این دنیا فرقی بین او و آن سگ نیست. این نشان می‌دهد که در نهایت، همه ما در جستجوی معنا و هدف در زندگی هستیم و ممکن است در مسیر گیج و سرگردان شویم.

هوش مصنوعی: به دیگران حسادت نکن و از رفتارهای ناشایست مانند سگان پرهیز کن، زیرا گاه زندگی سختی‌هایی دارد که باعث می‌شود حتی از دو لقمه نان هم مورد انتقاد قرار بگیری.

هوش مصنوعی: تا کی مانند عطارد، در نوسان و بی‌ثباتی زندگی می‌کنی؟ گاه قدرت و شجاعت مردانه از خود نشان می‌دهی و گاه ناتوانی و ضعف زنانه.

هوش مصنوعی: در پایان از پروین بیاموز که چگونه رابطه‌ها و موجودات در کنار هم با وجود اختلافات زندگی می‌کنند، همان‌طور که ستاره‌های صورت فلکی "بنت النعش" در آسمان کنار هم هستند. تا کی باید به نفاق و دوگانگی ادامه داد؟

هوش مصنوعی: اگر به دو انسانی که در زندگی‌ات هستند، اعتباری ندهی، نباید انتظار داشته باشی که تو را از محبوبت دور کنند.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس به اندازه تو به خود ستم نکرده است، که تو این‌قدر به بدی میل پیدا کرده‌ای.

هوش مصنوعی: اگر دلت دچار ناراحتی شد، بدان که خودت در این حالت مقصر هستی و اگر به نظر می‌رسد در این وضعیت هستی، خودت مانع از برقراری ارتباط صحیح شده‌ای.

هوش مصنوعی: اگر شاخه‌ای درخت پایین است، این دلیل نمی‌شود که تو خود را بلندتر از آن نشان بدهی و بر دیگران فخر بفروشی.

هوش مصنوعی: اگر سرنوشت خوب و خوشی نصیب کسی نباشد، پشیمانی برای او هیچ فایده‌ای ندارد.

هوش مصنوعی: تیر که نشانه‌گیری شده بود، به هدف نرسید و به بیراهه رفت. خودت در قضاوتت اشتباه کردی و به موقع و با دقت نگاه نکردی.

هوش مصنوعی: خودت را از خودت دور کردی و به اوج رسیدی، حالا اگر نمی‌خواهی که این اوج را از دست بدهی، باید مراقب باشی و بیشتر تلاش کنی.

هوش مصنوعی: وقتی خودت با دستانت کار مخربی انجام می‌دهی، چرا باید به کسی که آن ابزار را ساخته نفرین کنی؟

هوش مصنوعی: در دل جنگل آتشی به پا کردی و حالا که خودت در آتش سوخته‌ای، باید برای چه به حال خود گریه کنی؟

هوش مصنوعی: جز این که تقدیر را نمی‌توان تغییر داد، هیچ بهانه‌ای وجود ندارد. کمتر از این نمی‌توان بهانه آورد.

هوش مصنوعی: اگر بگویی که منبع زندگی‌ام مرا از این دیار به آن دیار می‌برد، بگذار بروم.

هوش مصنوعی: اگر نبود این موضوع، دیگر نمی‌توانم تو را در هیچ فعالیتی ببینم و در هیچ بازار یا جمعی نمی‌توانم تو را پیدا کنم.

هوش مصنوعی: تو نه می‌دانی از کجا آمده‌ای و در چه کاری مشغولی، و نه من از ماهیت تو خبر دارم.

هوش مصنوعی: این نشانه را بگو تا نامش چه چیزی است و این روز قیامت را بگو که در انتها چه خواهد شد.

هوش مصنوعی: اگرچه کار زشت و ناپسندی آغاز شده، اما در نهایت این درد ناشی از نیکی، خوب است.