هوش مصنوعی: شب به روز پیام داد: «ای مسافر کنجکاو و پرینش، به خروشی که در روز ایجاد می‌شود، توجه کن.».

هوش مصنوعی: هر شب به خاطر مشکلاتی که تو برایم ایجاد می‌کنی، بیشتر در darkness فرو می‌روم. چقدر دیگر باید روزهای بی‌خیالی را تحمل کنم؟

هوش مصنوعی: هر چقدر که از یک مشکل فرار کردم، تو با یک مسئله جدید و ناراحت‌کننده‌تری به سراغم آمدی.

هوش مصنوعی: تو همه چیز را به هم زدی و سلطنت و قدرت من را شکست دادی.

هوش مصنوعی: پایت را از اندازه و حدود خارج نکن، روحم را بیشتر از این با ناراحتی آزرده نکن.

هوش مصنوعی: پس از این، با بزرگ‌ترها با احترام رفتار کن و به بازی‌های کوچک و بی‌اهمیت نپرداز.

هوش مصنوعی: با منت و نوازش کارهایی که به تو ظلم می‌شود، پیش نمی‌رود و هیچ چیزی در آن تغییر نمی‌کند.

هوش مصنوعی: تا صبح می‌کوشی و با من در نبردی، اما در پایان، سرانجام از من دور خواهی شد.

هوش مصنوعی: زمانی که سیاه‌پوشان از دوردست‌ها بیرون بیایند، به نشانه تو به تحرکی می‌پردازند.

هوش مصنوعی: از تو به اندازه‌ای می‌کشند و آسیب می‌زنند که آسمان هم از خون تو آلوده خواهد شد.

هوش مصنوعی: تو هستی و در حال حاضر در جایگاه خود، پس به سمت شرق حرکت نکن و تصمیمات بیشتری نگیر که فقط شکست به دنبال خواهد داشت.

هوش مصنوعی: اگر بر این اساس توافق کنی که از ایجاد هر گونه آشفتگی و بی‌قراری خودداری کنی،

هوش مصنوعی: بلند شو و اگر می‌خواهی همچنان با فکر و رأی خوب و آزاد بمانی، از سنگینی بارهایی که بر دوشت هست، رهایی پیدا کن.

هوش مصنوعی: برای جلوگیری از تو، تصمیم دارم که بعد از این علیه تو اقدام کنم و انتقام بگیرم.

هوش مصنوعی: می‌خواهم در یک حمله ناگهانی به دشمنی که در وضعیتی ناپایدار است، ضربه‌ای سخت بزنم که آنها مجبور شوند مسافتی طولانی عقب‌نشینی کنند.

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر این است که با قدرت نوشتن و قلم، می‌توانم هر گونه آشوب و فتنه‌ای را از بین ببرم و از مرزهای این دنیا دور کنم.

هوش مصنوعی: در نهایت، فرستاده‌ی نسیم صبحگاهی با کلامی شیوا و بی‌نهایت باز به سوی ما آمد، همانند کسی که قبای خود را بسته باشد، اما اکنون آماده‌ی بیان مطلبی مهم است.

هوش مصنوعی: یک فرد شتابزده و سریع، راهی را در پیش گرفت تا به سمت شرق برود، جایی که مقصد نهایی‌اش قرار داشت.

هوش مصنوعی: پرچمی را دیدم که با زیبایی و عظمت بسیار، از بالای یک کوه بلند به اهتزاز درآمده بود.

هوش مصنوعی: شاهی که تاج و تختش به خاطر بلای آسمانی در حال سوختن است، در میانه کاروانش گلایه‌ای می‌کند.

هوش مصنوعی: لشکری مثل ذرات ریز، تعداد زیادی شمشیر را از جلو و عقب آماده کرده‌اند.

هوش مصنوعی: یک دل با میلیون‌ها شادابی و خوشحالی، و یک نفر با صدها منبع روشنایی و نور.

هوش مصنوعی: باد با قوت و عظمت خود چنان تأثیری بر جا گذاشت که عرق بر پیشانی‌اش نشست و او مانند دانه‌ای که به زمین بیفتد، به حرکت درآمد.

هوش مصنوعی: هرچه به خورشید نزدیک‌تر می‌شد، حرارت و گرمای آن بیشتر می‌شد.

هوش مصنوعی: زمانی که نسیم بهاری به اوج خود می‌رسد، مانند برق می‌زند و دیگر فرقی بین خنکی آن و گرمای سوزان نیست.

هوش مصنوعی: هرچند که او نتوانست آرامش خود را حفظ کند، اما به سرعت و با شدت مانند بادی که در آتش می‌وزد، حرکت کرد.

هوش مصنوعی: همه پیام‌های شب را به روز منتقل کردند و در نتیجه، گرما باعث شد که مغز آفتاب از سوزش داغ شود.

هوش مصنوعی: نسیم صبحگاهی به صدا درآمد و گفت: «ای عشق! از تاریکی‌ها نگو و هجوم نور خورشید را فراموش نکن.»

هوش مصنوعی: تا زمانی که شب‌هایی وجود دارد که غیرممکن به نظر می‌رسند، نمی‌توانم پیام و رسالت خود را از طرف او دریافت کنم.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که آیا کسی می‌تواند بی‌خانمانی و بی‌جانی را بیشتر از شب تجربه کند؟ و اینکه آیا کسی می‌تواند از درد و رنجی که به دل دارد، بیشتر از این احساس عمیق باشد؟

هوش مصنوعی: او با شجاعت و بی‌پروایی از من سخن می‌گوید، اما آیا می‌داند که آن کسی که درباره من صحبت می‌کند، چه کسی است؟

سیه‌گلیم کنایه است از آدم بدبخت.

آی و مای یعنی بیا و میا