هوش مصنوعی: شب با دامن بلندش، درد و رنج را به پای ناامیدی می‌ریزد.

هوش مصنوعی: توان آوردن دلایل و استدلال‌ها برای او به قدری دشوار بود که به شدت احساس ناتوانی کرد و فشار زیادی را بر دوش خود احساس کرد.

هوش مصنوعی: در نهایت، او سر فرود آورد و گفت که به مانند آفتاب، از حق و عدالت دست برنمی‌دارد.

هوش مصنوعی: تو از جایگاه والای خود آگاه هستی، چرا که عنوانت به عنوان شاه ایران شناخته شده است.

هوش مصنوعی: در اینجا دیگر فرصتی برای ادامه صحبت وجود ندارد و گفتگو بین ما قطع شده است.

هوش مصنوعی: هر فردی طبق توانایی و امکانات خود، راه و روشی برای هدایت و رهبری خود پیدا کرده است.

هوش مصنوعی: ما به پیش می‌رویم و ستایش پادشاه را از سر می‌گیریم و در سایه‌ی پروردگار خود قرار می‌گیریم.

هوش مصنوعی: بیاییم با هم همکاری کنیم تا به انجام یک کار مفید بپردازیم.

هوش مصنوعی: باید به‌گونه‌ای بندگی کنیم که همچون جان‌مان آن را در وسط وجود‌مان قرار دهیم.

هوش مصنوعی: تو مانند زیبایی و لطافت هستی، همچون کلاهی بر سر و پوششی بر بدن.

هوش مصنوعی: من و شبرنگ‌ِ شاه (گوش‌نشین) شبیه هم هستیم و هر دو با کوه قاف (سلسله جبال افسانه‌ای) هم‌پایه‌ایم.

هوش مصنوعی: او به راحتی و سبکی قدم برمی‌دارد، در حالی که من به خاطر سنگینی خود نمی‌توانم همچون او به راحتی حرکت کنم.

هوش مصنوعی: تو مانند اقبال و شانس خوبی هستی که جهان را در دست می‌گیری، از این رو بر آسمان مقام و جایگاهی می‌یابی.

هوش مصنوعی: عظمت و بلندی مقام او باعث می‌شود که دل تو روشن و روشنایی‌تان از او حاصل شود.

هوش مصنوعی: از او آموختم که چطور سخن زیبا بگویم، حالا دیگر چه بگویم، خودت بهتر می‌دانی.

هوش مصنوعی: اگر لطف و رحمت او نبود، چطور ممکن بود که تو این‌قدر زیبا باشی؟