حکیم نزاری » رباعیات » شمارهٔ ۷۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>جل صبح خمیر خاک آدم که سرشت</p></div>
<div class="m2"><p>زان قوم نیم که ترسم از دوزخ زشت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بیهوده چه غم خورم که معلومم نیست</p></div>
<div class="m2"><p>تا بر سر من در ازل ایزد چه نوشت</p></div></div>

شمارهٔ ۷۱

جل صبح خمیر خاک آدم که سرشت
زان قوم نیم که ترسم از دوزخ زشت
بیهوده چه غم خورم که معلومم نیست
تا بر سر من در ازل ایزد چه نوشت

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به آفرینش انسان از خاک اشاره می‌کند و به این فکر می‌افتد که از سرنوشت خود نگران نباشد، زیرا در نهایت معلوم نیست که پروردگار در ازل چه سرنوشتی برای او مقرر کرده است. او از قوم دوزخیان می‌ترسد و به بی‌فایده بودن نگرانی‌هایش اشاره می‌کند.

شمارهٔ ۶۹

شمارهٔ ۷۰

هوش مصنوعی: در آغاز روز، وقتی که خاک آدمی را با هم آمیخته بودند، از آن جمعیتی که خوف از آتش جهنم دارند، می‌ترسم.

جل صبح خمیر خاک آدم که سرشت

زان قوم نیم که ترسم از دوزخ زشت

هوش مصنوعی: چرا باید بی‌دلیل نگران باشم، وقتی که نمی‌دانم در آغاز زندگی‌ام خداوند چه سرنوشتی برای من رقم زده است؟

بیهوده چه غم خورم که معلومم نیست

تا بر سر من در ازل ایزد چه نوشت

شمارهٔ ۷۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده