حکیم نزاری » رباعیات » شمارهٔ ۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>کردیم به ناکام بسیج ره را</p></div>
<div class="m2"><p>بگذاشته بیهوده دل ابله را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گفتم مگر از وصل شبی عید کنم</p></div>
<div class="m2"><p>چون ابر حجاب شد ندیدم مه را</p></div></div>

شمارهٔ ۳

کردیم به ناکام بسیج ره را
بگذاشته بیهوده دل ابله را
گفتم مگر از وصل شبی عید کنم
چون ابر حجاب شد ندیدم مه را

هوش مصنوعی: در این شعر شاعر از ناکامی در تلاش برای رسیدن به عشق و وصل صحبت می‌کند. او اشاره دارد که دل ساده‌لوح خود را بیهوده در راه عشق صرف کرده است. شاعر امیدوار بود که شبی را در وصل معشوق بگذارند، اما مانند ابری که ماه را می‌پوشاند، از دیدار معشوق خود محروم مانده است.

شمارهٔ ۱

شمارهٔ ۲

هوش مصنوعی: ما برای رسیدن به هدفی ناموفق، راه را ترک کردیم و به دل بی‌خود و بی‌معنا دل سپردیم.

کردیم به ناکام بسیج ره را

بگذاشته بیهوده دل ابله را

هوش مصنوعی: گفتم شاید امشب به وصال محبوب برسم و مانند ابر، که مانع از دیدن ماه می‌شود، نتوانستم او را ببینم.

گفتم مگر از وصل شبی عید کنم

چون ابر حجاب شد ندیدم مه را

شمارهٔ ۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده