حکیم نزاری » رباعیات » شمارهٔ ۱۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>خواهم ز تو چیزی به معمایی خوب</p></div>
<div class="m2"><p>کان هست چو طبعت به لطافت منسوب</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دانی چه سوال می کنم باده بنه</p></div>
<div class="m2"><p>نصفیش مصحف کن و نصفی مقلوب</p></div></div>

شمارهٔ ۱۵

خواهم ز تو چیزی به معمایی خوب
کان هست چو طبعت به لطافت منسوب
دانی چه سوال می کنم باده بنه
نصفیش مصحف کن و نصفی مقلوب

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر از معما و رمز و راز سخن می‌گوید و از طرفی به لطافت و زیبایی طبیعت اشاره می‌کند. او می‌خواهد بداند که چگونه می‌توان باده‌ای را تهیه کرد که نیمی از آن به شکل مصحف (کتاب مقدس) و نیمه دیگر به صورت مقلوب باشد. این سوال به نوعی نشان‌دهنده‌ی کنجکاوی و جستجوی زیبایی در زندگی است.

شمارهٔ ۱۳

شمارهٔ ۱۴

هوش مصنوعی: می‌خواهم از تو چیزی بپرسم که به زیبایی و ظرافت تو مربوط می‌شود.

خواهم ز تو چیزی به معمایی خوب

کان هست چو طبعت به لطافت منسوب

هوش مصنوعی: می‌پرسم که آیا می‌توانی نیمی از این شراب را در کلامی مقدس بگنجانی و نیم دیگر را به‌طور غیرمعمول و معکوس ارائه دهی؟

دانی چه سوال می کنم باده بنه

نصفیش مصحف کن و نصفی مقلوب

شمارهٔ ۱۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده