حکیم نزاری » رباعیات » شمارهٔ ۱۱۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آن کو زمی شبانه مخمور بود</p></div>
<div class="m2"><p>نزدیک خرد ز زندگی دور بود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دل سوخته آتش غم را مرهم</p></div>
<div class="m2"><p>خونیست که نامش آب انگور بود</p></div></div>

شمارهٔ ۱۱۳

آن کو زمی شبانه مخمور بود
نزدیک خرد ز زندگی دور بود
دل سوخته آتش غم را مرهم
خونیست که نامش آب انگور بود

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به شخصی اشاره دارد که در دل شب و در حال مستی به سر می‌برد و از زندگی و خرد دور است. او دلش سوخته و در جستجوی آرامش از دردهایش است. شاعر می‌گوید که این آرامش تنها با نام آب انگور به دست نمی‌آید، بلکه نیاز به عمق و فهم بیشتری دارد.

شمارهٔ ۱۱۱

شمارهٔ ۱۱۲

هوش مصنوعی: کسی که در شب با مستی به سر می‌برد، از خرد و فهم دور است و از زندگی واقعی فاصله دارد.

آن کو زمی شبانه مخمور بود

نزدیک خرد ز زندگی دور بود

هوش مصنوعی: دل سوخته از غم، به التیام نیاز دارد و این درمان، تنها با خونی که به نام آب انگور شناخته می‌شود، فراهم می‌شود.

دل سوخته آتش غم را مرهم

خونیست که نامش آب انگور بود

شمارهٔ ۱۱۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده