حکیم نزاری » رباعیات » شمارهٔ ۱۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تن بود گرو کرده جان از مبدأ</p></div>
<div class="m2"><p>جان عاقبت الامر ز تن گشت جدا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تن رفت به خاک باز و جان شد بر عرش</p></div>
<div class="m2"><p>یعنی همه فانی اند و باقیست خدا</p></div></div>

شمارهٔ ۱۱

تن بود گرو کرده جان از مبدأ
جان عاقبت الامر ز تن گشت جدا
تن رفت به خاک باز و جان شد بر عرش
یعنی همه فانی اند و باقیست خدا

هوش مصنوعی: این بیت شعر به مفهوم جدایی روح از بدن اشاره دارد. در ابتدا، بدن انسان به عنوان یک امانت از جان در نظر گرفته شده است. اما در نهایت، جان از بدن جدا شده و به آسمان می‌رود، در حالی که بدن به خاک بازمی‌گردد. این مطلب نشان‌دهنده فانی بودن تمام اشیا و موجودات است و تنها وجود باقی خداوند را معرفی می‌کند.

شمارهٔ ۹

شمارهٔ ۱۰

هوش مصنوعی: بدن همچون امانتی است که روح از منبع خود به عاریه گرفته و در پایان کار، روح از بدن جدا می‌شود.

تن بود گرو کرده جان از مبدأ

جان عاقبت الامر ز تن گشت جدا

هوش مصنوعی: تن انسان به خاک می‌رسد و جان او به عرش آسمان صعود می‌کند، یعنی همه چیز در این دنیا می‌گذرد و نابود می‌شود، تنها خداوند باقی و پایدار است.

تن رفت به خاک باز و جان شد بر عرش

یعنی همه فانی اند و باقیست خدا

شمارهٔ ۱۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده