هوش مصنوعی: زمانی که نگاه گرانبهای من را به روی خود می‌گشاید، از هر یک از چشمانم، هزاران چشمه آب زلال و جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: سینه‌ام از شدت حرارت می‌سوزد و نفس‌های نسیم صبا، شعله‌ور است. اشکم مانند ابرها آبرویم را می‌پوشاند و مانع دیدن چشمانم می‌شود.

هوش مصنوعی: به دلیل تعداد بالای ستاره‌هایی که در شب در کنار هم می‌درخشند، احساس می‌کنم که آسمان به چشمانم آمده است.

هوش مصنوعی: وقتی که اشک‌هایم به حدی زیاد می‌شود که مثل دریا پر می‌شود، گویی که آب چشمم همچون موج‌هایی بر روی گونه‌هایم قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: چشمی از من اشک می‌ریزد و از آن سو، چشمی دیگر، روح و زندگی‌ام را نوشیدنی می‌دهد.

هوش مصنوعی: چشمم به خاطر ناتوانی زندگی برایش غذایی از گوشت دل فراهم کرد.

هوش مصنوعی: با تیر مژه‌اش خواب را دور می‌کند و هر لحظه با نگاهش بر روی آب حفاظتی برای چشمانم می‌سازد.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که شخص به خاطر زیبایی و جذابیتی که در چهره معشوقه‌اش می‌بیند، به طور ناخودآگاه خیره شده و در این حالت، حیا از او دور شده است. این وضعیت به‌نوعی قابل توجیه و معذور به نظر می‌رسد، زیرا جذابیت معشوق چنان قوی است که او را به این حال دچار کرده.

هوش مصنوعی: این بیت بیان می‌کند که زیبایی‌ها و نکات درخشان، همچون جواهراتی ارزشمند، تنها از چشمان من برمی‌خیزند و همواره در چشم‌های من باقی مانده‌اند. در واقع، شاعر به قدرت دید و درک زیبایی اشاره می‌کند که از درون خود او شکل می‌گیرد.

هوش مصنوعی: رقیب گفت: «نزاری، تو نباید به زیبایی‌ها نگاه کنی، مگر اینکه چشمت به زشتی‌ها بیفتد؟»

هوش مصنوعی: نگاه من به زیبایی‌های جذاب و دل‌فریب ترک‌ها نخواهد بود، حتی اگر با حرکات ناز و زیبایی خاصی، دل من را به درد بیاورند و به یاد آن‌ها بیفکنند.