هوش مصنوعی: من در برابر تیرهای ملامت و انتقادها از خودم دفاع نمی‌کنم. به ظاهر به نظر می‌رسد که در این بازی عشق شکست می‌خورم، اما واقعیت چیز دیگری است.

هوش مصنوعی: هر سازه‌ای که بسازم، به جز خانه‌ای که خودم می‌خواهم، در برابر هر بی‌اهمیتی، همچون سیلی که باعث ویرانی می‌شود، هیچ ارزشی ندارد.

هوش مصنوعی: خانه‌ی ابرو و پیشانی مانند یک پادشاه و لشکری هستند که زیبایی و جلوه‌ای خاص دارند و من به این زیبایی‌ها می‌نازم و افتخار می‌کنم.

هوش مصنوعی: خانه کجاست که وقتی کسی به آن نگاه کند، چشمش به زیبایی‌های آن روشن شود و به خاطر وجود آن دلشاد گردد؟

هوش مصنوعی: اگر دوستم به ناحق از من برآشفت و به من آسیب زد، من همچنان با محبت و نرمی با او رفتار می‌کنم، همان‌طور که خانه‌ام را با نواختن خوش و ملایم پر می‌کنم.

هوش مصنوعی: در لحظه‌ای که محبوبم در کنارم نیست، آرامشی در خانه وجود ندارد. مانند ماه که در پی خورشید است، من هم تلاش می‌کنم تا آرامش و زیبایی را به خانه برگردانم.

هوش مصنوعی: آواز من در همه جا پیچیده است، اما هنوز هم از گوشه‌ی خانه‌ام بیرون نمی‌رود.

هوش مصنوعی: من کسی هستم که به خوبی می‌دانم در بازی عشق چه می‌گذرد و به هر بازی که در این راستا انجام دهم، می‌توانم خانه‌ها را تخریب کنم.

هوش مصنوعی: به طرز رمزآلودی صحبت می‌کنم، مثل «نزاری»؛ این مساله غریب نیست چون فرزند خانواده‌ی اسرار من هست.