هوش مصنوعی: ای کسی که از غم و درد عاشقانه‌ام بی‌خبری، مرا سرزنش نکن چون من عاشق هستم و نه کافر.

هوش مصنوعی: زمانی که از عشق غافلی، چه می‌دانی که حال و روزت چگونه است؟ تو خود را در مرکز همه چیز قرار داده‌ای، اما من غرق در عشق هستم.

هوش مصنوعی: وقتی که یک کارشناس به دقت نگاه کند، چگونه می‌تواند انکار کند که شخصی با قامت خمیده و چهره‌ای زیبا وجود دارد؟

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که دل به خاطر ظرافت و زیبایی او تحت تاثیر قرار گرفته و گویی که آینه‌ای در برابر من قرار دارد که تصویر او را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: من به درگاه او مانند خاک و ذره‌ای پست و حقیر ایستاده‌ام، تا شاید به طور تصادفی قدم بر سر من بگذارد.

هوش مصنوعی: در دل عشقش به قدری غرق می‌شوم که حتی در روز قیامت، با آب زندگی دوباره بر خاک گور خودم برخواهم خاست.

هوش مصنوعی: اگر روز قیامت به من نگاه کنند، بوی وفا از تمامی اجزای بدنم به خاطر محبت دوستم به مشام می‌رسد.

هوش مصنوعی: وقتی عشق وارد وجود بی‌نقص و بدون دلیلی من شد، دیگر به وجود خودم و زندگی‌ام نگاه نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: من بدون چشم، راه را می‌بینم و بدون سر، مانند کلاهداری نشسته‌ام، در حالی که سخنران خاموش و گنگی هستم که در حال حرکت است.

هوش مصنوعی: من به طور کامل مطمئن هستم که جایگاه من بالاتر از این است که به خودم شک کنم. اگر هم به نزاری، یعنی به محبت و دوستی فکر کنم، باز هم نمی‌توانم به خودم شک داشته باشم.