هوش مصنوعی: من کسی هستم که حتی اگر به سختی بر زمین بیفتم و به من آسیب برسد، هرگز از درگاه محبوبم دور نخواهم شد.

هوش مصنوعی: اگر او به دیدگانم بیفتد، چرا از زیر پاهایش به زیر نروم؟ حتی اگر هزار سر داشته باشم، حاضر هستم آنها را فدای او کنم.

هوش مصنوعی: در آستان در او نشسته‌ام و فکر می‌کنم که انگار آفتاب در کنارم غروب کرده است.

هوش مصنوعی: چشمان زیبا و مست او به سوی چه کسی است؟ افسوس که او مانند بنفشه در این حال گیجی و مستی‌اش خود را به بهایی ناچیز می‌فروشد.

هوش مصنوعی: وقتی بر روی پارچه نرم و لطیف در کنار گل آرامیده‌ام، هیچ اشکالی ندارد که سرم را بر روی خار بگذارم.

هوش مصنوعی: من دل را با اختیار خود واگذار کردم، اما سرم را هرگز به دست دیگری ندادم.

هوش مصنوعی: عمر من سپری شد و زمان زیادی گذشت، اما هنوز از دنیای امید و انتظار خارج نشده‌ام.

هوش مصنوعی: چرا سر عزیزم را به دست فنا می‌سپارم؟ در حالی که یادگار من از محبوبم در این دنیا باقی‌ست.

هوش مصنوعی: من مانند دیگران نیستم که بی‌خبر از خواب غفلت روزگار به زاری و زحمت بیفتم؛ بلکه هوشیار و آگاه هستم و زیر فشار مشکلات نمی‌روم.

هوش مصنوعی: اگرچه وضعیت خوبی ندارم و به نظر دیگران ناتوان می‌آیم، اما هنوز هم مغرور و افتخارآفرین هستم.