هوش مصنوعی: اگر بنویسم که بدون تو چطور روزگار می‌گذرانم، قلم از روی کاغذم دود بلند می‌کند.

هوش مصنوعی: جانم به لب رسیده و بی‌تو تحمل این وضعیت سخت شده است. بیا زودتر تا این گره‌ای که در دماغم ایجاد شده، باز شود.

هوش مصنوعی: هر بار که نفس من به خاطر تو به لب می‌رسد، دیگر نمی‌توانم به خودم اعتماد کنم.

هوش مصنوعی: چرا عمر ارزشمند خود را بیهوده هدر می‌دهم؟ چرا این شب‌ها را به روزها و روزها را به شب‌ها می‌گذرانم؟

هوش مصنوعی: نه راه و نشانه‌ای هست و نه ارتباطی با جوانب زندگی، پس چه فایده‌ای دارد که شب‌های سخت و پر از درد را تحمل کنم، در حالی که روزها را به همین گونه می‌گذرانم؟

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چه مدت زندگی خواهم کرد و نمی‌دانم بخت من چه زمانی بر سرم خواهد آمد.

هوش مصنوعی: من به خاطر عشق و دل‌باختگی‌ام، به هر جا می‌روم جانم را فدای تو می‌کنم و از شدت غم تو هر لحظه مثل جگر خون می‌خورم.

هوش مصنوعی: از طعنه‌ها و قضاوت‌های ناپسند خسته شدم، هر بار که لطمه‌ای می‌زنم، انگار که از هر جا رانده شده‌ام.

هوش مصنوعی: کار نزار همین حالا بسیار دردناک و بی‌رحمانه است و اگر بعد از این، نیازی به قدرت و زور نداشته باشی، بهتر است.