هوش مصنوعی: به یاد کسی هستم که هیچ‌گاه از خاطر من نرفته است. شادی من به خاطر اوست، زیرا غم او، دل مرا شاد کرده است.

هوش مصنوعی: دختر جوانی که زیبایی‌اش به اندازه‌ای است که اگر درخت سروی نیز به پایش بیفتد، از پیش می‌رود و نمی‌ماند، چون من آزاد هستم.

هوش مصنوعی: او دوباره آشتی می‌کند و پس از مدتی جنگ و درگیری را از سر می‌گیرد. او صدای مرا نمی‌شنود ولی فریاد من را درک می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر او به ملاقات من بیاید، جان شیرینم را در پایش نثار می‌کنم، چون فرهاد که به خاطر عشقش جانش را فدای محبوب کرد.

هوش مصنوعی: با یک نگاه، متوجه شدم که در معرض سرزنش قرار دارم و با برداشتن یک قدم، به دام مصیبت گرفتار شدم.

هوش مصنوعی: من به سرنوشت خودم توجه می‌کنم و از آن جایی که دلم به سمتی می‌رود، اگر چشمانم را باز کنم، آن را می‌بینم.

هوش مصنوعی: من چقدر از غم فرزندان دیگران رنج می‌برم! آه، بگذارید بگویم که من از چه تقدیری به دنیا آمده‌ام که از مادر طبیعت زاده شده‌ام.

هوش مصنوعی: چرا پدرم از آواز و موسیقی منع می‌کرد و چرا استاد نتوانست مرا چنگ نواختن بیاموزد؟

هوش مصنوعی: قلبم پر از درد و غم شده، اما به کسی نشان ندادم. تنها کسی که از عشق و شیدایی‌ام به او گفتم، خودم بودم.

هوش مصنوعی: ای مردم، نصیحت کردن چه فایده‌ای دارد وقتی که گوش شما این حرف‌ها را می‌شنود و به سرعت فراموش می‌کند مثل اینکه هیچ چیزی نشنیده‌اید؟

هوش مصنوعی: بسیاری به من می‌گویند که از فکر و خیال دست بردارم، اما من همه چیز را به تقدیر محول کرده‌ام و به سرنوشت خود تسلیم شده‌ام.