هوش مصنوعی: باده بنوشان تا به یاد بیاورم که توبه‌ام را شکسته‌ام، هرچند از آغاز وجودم در مستی به سر می‌برم.

هوش مصنوعی: از بلندای گنبد آسمانِ خودخواهی سقوط کردم و حس وجودم را از دست دادم.

هوش مصنوعی: من کلاهی که نشانه احتیاط و تقیه بود را از سر برداشتم و بند زاهدی را به دور کمرم بستم.

هوش مصنوعی: شراب و معشوق و صدای چنگ، مرا به نوشیدن واداشت، به همین خاطر نشستم و گوش سپردم.

هوش مصنوعی: من می‌خواهم صدای نسیم صبحدم را خوب بشنوم، نه کلام کهنه‌ای که یک پیرمرد از سرِ تکمین و اعتکاف می‌زند.

هوش مصنوعی: حسودها اگرچه من را به عنوان یک فرد خراباتی و بی‌سر و سامان معرفی کرده‌اند، اما من از ننگ و عیب‌جویی آنها رهایی یافته‌ام.

هوش مصنوعی: من از توبه ناامید شدم، زیرا در راهی که من هستم، توانایی توبه واقعی را ندارم.

هوش مصنوعی: اگر تمام مردم جهان هم از من جدا شوند، برایم مهم نیست، چون به دوستی دست یافته‌ام.

هوش مصنوعی: من به غم و اندوه تو اهمیت نمی‌دهم، مگر اینکه در این دنیا غم و اندوه دیگری هم وجود داشته باشد که بر من تأثیر بگذارد.