هوش مصنوعی: نمی‌توانم با نیرنگ و حقه‌ بازی دستم را به دور کمر تو بپیچم، مگر اینکه مانند کمر تو پر از طلا باشد.

هوش مصنوعی: من نه ثروتی دارم که به پای تو بریزم و نه قدرتی که بتوانم با زور و توانم تو را تحت فشار قرار دهم.

هوش مصنوعی: به وضعیت بیچارگی من نگاه نکن، فقط یک بار به حال من توجه کن؛ زیرا با لطف و رحمت تو، این خاکی که در دستم است می‌تواند به طلا تبدیل شود.

هوش مصنوعی: اگر روزی زمانه بر سرم کلاه بگذارد، آن را به خاطر تو و به خاطر موهایت می‌پذیرم.

هوش مصنوعی: وقتی کتاب زیبایی تو را نوشتم، به گونه‌ای نوشتم که انگار تیر چرخش بر دستانم بوسه می‌زند.

هوش مصنوعی: هم‌اکنون از زیبایی خوشنویسی تو شرمنده‌ام، چرا که انگشت‌هایم دیگر نمی‌توانند به خوبی بر روی کاغذ حرکت کنند.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم به دامن تو دست بزنم، زیرا همیشه از درد و رنج قلبی من آلوده است.

هوش مصنوعی: من هیچ انتظار و طمعی از وصال تو ندارم، اما چشم به راه روزی هستم که با تو در آرزوهایم به توجیه و تفسیر برسم.

هوش مصنوعی: از ناله‌های غم‌انگیز و بی‌پناهی بپرهیز و نپسند که تمام شب تا صبح، دستانم به سمت تو دراز است.

هوش مصنوعی: زمانی برای کمک برسید که دارم در آب غرق می‌شوم و به لب آب نزدیک شده‌ام. اگر کمکی نکنید، دیگر نمی‌توانم دستم را نگه‌دارم.