هوش مصنوعی: اگر عشق دوباره تو را از من بگیرد و مرا به چنگ بیاورد، اشک خونین از چشمانم جاری می‌شود و دیگر نمی‌توانم خود را کنترل کنم.

هوش مصنوعی: پوششی به تن کردم تا با دیگران هماهنگ شوم، اما با اینکه تلاش کردم، هیچ همخوانی‌ای وجود نداشت. حالا دیگر نه من همان فرد گذشته‌ام و نه آن رنگ برایم معنا دارد.

هوش مصنوعی: من در گوشه‌ای از دلم، دور از دیگران و به دور از نگاه‌ها، پناه گرفته‌ام؛ چون دل و چشمانم دیگر چیزی را نمی‌خواهند و نمی‌خواهند کسی را ببینند.

هوش مصنوعی: در این جمله، شخص بیان می‌کند که نه خودش، نه چشمانش و نه قلبش درگیر عشق نیستند. او در خانه‌ای به جنگ با دل و چشمانش مشغول است، انگار که در تقلا و مبارزه با احساست خود قرار دارد.

هوش مصنوعی: مردم را نصیحت نکنید و سرزنش نکنید، چون impossible است که زنگار را از این آینه پاک کنید.

هوش مصنوعی: من خودم از دریای سرزنش و انتقاد دور می‌شوم، چون نمی‌خواهم مانند نهنگی باشم که به راحتی نمی‌توانند از آب بیرون بکشند.

هوش مصنوعی: برو و در گوشه‌ای از مسجد بمان، زیرا راهی که به میخانه می‌رسد، برای تو که ناتوانی، درست نیست.

هوش مصنوعی: زاهدان به خاطر ضرورت و شرایط زندگی به کنج عزلت و دوری از دنیا پناه برده‌اند، تا بهانه‌ای نداشته باشی که بگویی در میخانه و مجالس باطل پای نگذاشتند.

هوش مصنوعی: مقابل محراب نشسته‌اند زیرا کسی که مجاز به ورود نیست، نمی‌تواند از پشت پرده‌ی ساز به درون بیاید.

هوش مصنوعی: ای عاقل، پرده‌داری ما را نادیده نگیر و به ما سرزنش نکن. بهتر است به شیشه‌ی خود توجه کنی و از سنگ‌ها دوری کنی.

هوش مصنوعی: هیچ کس از کسی که در زندگی اش نه به نامش فکر کرده و نه نگران ننگ و عیب خود بوده، توقعی ندارد.