هوش مصنوعی: من خود را به آرزوهای قلبی‌ام سپردم و آن بدن نقره‌ای را در آغوش گرفتم.

هوش مصنوعی: او زلفی به دستم داد که نسیم آن، جگرم را به شدت می‌سوزاند و مانند آهوی ختن، به حالتی آزادم می‌کشاند.

هوش مصنوعی: بوسه‌ای به گوشه‌ای نازک زدم که تصویری از آن، تازگی و سرزندگی را به گلبرگ‌های نسترن بخشید.

هوش مصنوعی: درخت صنوبر با قامت بلندش، چنان زیبا و شگفت‌انگیز است که حتی درخت سرو هم از قد و قامت او حسادت می‌کند و به خاطر این زیبایی، در دل چمن غرق در گل می‌شود و نمی‌تواند به خوبی خود را نشان دهد.

هوش مصنوعی: اگرچه او در کنار من نیست، اما زیبایی‌اش همچون گلی است که حتی می‌تواند درد را نیز در دل بپروراند.

هوش مصنوعی: هرگاه انسان مانند یک پسته دهنش را باز کند و سخن بگوید، دنیا به او شکر و نعمت می‌دهد.

هوش مصنوعی: وقتی دندان‌های زیبا و خندانی نمایان شوند، زیبایی و شکوه بهشتی را به نمایش می‌گذارند.

هوش مصنوعی: بوی او به قدری دل‌انگیز و زندگی‌بخش است که حتی اگر کسی پیراهنش را به خاکش بفرستد، احساس زنده بودن و ارتباط با او را حفظ می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر روزی بر مزارش دستی بگذاری، از شدت احساس و غم، کفن را بر خود پاره‌پاره خواهی کرد.