هوش مصنوعی: بیا و به لب‌هایت که همیشه خندان هستند، بوسه‌ای بده، چرا که با آن لب‌ها در دلم شوری ایجاد کردی و آتش عشق را در وجودم شعله‌ور ساختی.

هوش مصنوعی: من با ابروان زیبایت، دل را به آشفتگی انداخته‌ام و حالا نمی‌دانم از آن چشم‌های فریبنده‌ات چه انتظاری باید داشته باشم.

هوش مصنوعی: لحظه‌ای درنگ کن تا آنهایی که به خاطر دوری از تو آسیب دیده‌اند، از وضعیت دل آشفته‌ات برایت بگویند.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس به خاطر خدا به تو نمی‌گوید که چقدر زیبا و با ناز با نیازمندان رفتار کنی.

هوش مصنوعی: امیدی ندارم که مهربانی کنی و دل من که مانند آتش گرم است، نرم و ملایم شود.

هوش مصنوعی: شاید شبی که زبانت را به صبح می‌سپاری، در تنهایی‌ام تو را به یاد نیاورم، اگر بخت من از پشیمانی دور باشد.

هوش مصنوعی: اگر تو با لطف و محبت، یک شب را به نازکی و آرامش در کنار کسی بگذرانی یا دمی را در باغ و تازگی زندگی کنی، چه چیز بدی است؟