هوش مصنوعی: ای کاش! دلم به شدت از رفتن یار چنگ می‌خورد، گویی جگرگوشه‌ام را دوباره از دست داده‌ام. آن روز که محبوبم رفت، زندگی برایم دشوار شد.

هوش مصنوعی: ای کاش که این بار او به‌گونه‌ای برود که دوباره برگردد، یا شاید دلش از ما پر شده و ناگهان رفته باشد.

هوش مصنوعی: ای پروردگار، از زحمات و مشکلات راه به آرامش رسیدم و آزارهایی که بر جسم نازک من وارد می‌شد، از بین رفت.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم با کی درد دل کنم، زیرا نفس‌ام بند آمده است. غم دل را با که در میان بگذارم، که آه و ناله‌ام بی‌پاسخ مانده و کسی نیست که غم‌خوارم باشد.

هوش مصنوعی: تصویر چهره‌اش همیشه در ذهنم حاضر است و غیب نیست. خواب راحتی است که با بیداری از چشمانم دور شده است.

هوش مصنوعی: صبر، که به سختی چشمانش را به هم زده بود، در نهایت وقتی از شدت تحمل درمانده شد، ناچار از جایش برخاست و رفت.

هوش مصنوعی: عمر خود را بیهوده گذراندم و افسوس می‌خورم که روزها و روزگاران به سرعت گذشتند. اکنون نمی‌دانم چگونه باید به این وضعیت رسیدگی کنم و از دست رفتن زمان را جبران کنم.

هوش مصنوعی: غزل به این نکته اشاره دارد که زمان خوشی‌ها و شانس به پایان رسیده است. دل و احساسات از دست رفته و یار نیز او را ترک کرده است. بنابراین، حالا باید رحل اقامت بربندد و از این موقعیت ناامید کنار برود.