هوش مصنوعی: تا زمانی که مشغول نوشیدن نیستم، غم درونم را آزار می‌دهد. کاش کسی باشد که یک بار به من نگاه کند و توجهی به حال و روزم داشته باشد.

هوش مصنوعی: اگر تمام دنیا بر من شور و غوغایی به پا کند، ولی غم همچنان به من فشار بیاورد، هیچ چیز نمی‌تواند من را از این احساس رها کند.

هوش مصنوعی: می‌دانی چرا به عشق و شوق دلم را آتش زدم؟ چون سردی و سختی حاصل از توبه‌ام به اندازه‌ی یخ مرا می‌خشکاند و آزارم می‌دهد.

هوش مصنوعی: دلتنگی و جدایی از دوست، به قدری برایم سنگین و دردآور است که هر روز هزار بار احساس رنج و اندوه می‌کنم.

هوش مصنوعی: من به دلخواه خودم به دوردست‌ها می‌روم و بر شانس بی‌پناه خودم نکوهش می‌کنم که مرا به کجا می‌برد.

هوش مصنوعی: اگر دوست را از دست بدهم، واقعاً سزاوارم که ایام به من جفا کنند.

هوش مصنوعی: چشمانم به در دوخته شده است و منتظرم تا بخت دوباره به سراغم بیاید.

هوش مصنوعی: برای محبت کردن به دوست و فدای او شدن، در غیر این صورت، زندگی به چه هدفی مرا بارور می‌کند؟

هوش مصنوعی: افراد فرزانه و بزرگ به دنیا و دین خود مشغول نمی‌شوند و به خاطر بی‌تجربگی دیگران، ارزش مرا نمی‌سنجند.

هوش مصنوعی: تو گفته‌ای که با خرد و هوش باش، اما من چه کار به این مسائل دارم؟