هوش مصنوعی: در آب توبه در آغوش می‌زنم و آتش شوق را خاموش می‌کنم. پس از توبه کردن، مانند گلی هستم که از نسیم ملایم صبح جان تازه‌ای گرفته است.

هوش مصنوعی: من هر شب و روز در غم و اندوه هستم و به خاطر اشتباهاتی که در زندگی‌ام مرتکب شده‌ام، به شدت دچار حسرت و پشیمانی هستم.

هوش مصنوعی: من هیچ‌گاه در غربت بدون زحمت نمانده‌ام و هیچ‌گاه لحظه‌ای را بدون عذاب حاصل از شراب سپری نکرده‌ام.

هوش مصنوعی: از نوشیدن شراب آنچنان بی‌تاب و بی‌قرارم که نمی‌توانم بگویم، مثل خورشید که به شدت به گل‌های قرمز شیفته است.

هوش مصنوعی: هیچ آرامشی ندارم که لحظه‌ای با کسی باشم، نه در کنار کسی احساس نزدیکی می‌کنم، نه از طعم و لذتی بهره‌مند هستم و نه حتی از چیزی شرم دارم.

هوش مصنوعی: همیشه در حال دوری از ادبیات و علم است و با افراد نادرست و بی‌فرهنگ وقت می‌گذراند، همواره از جمع فرهیختگان و اهل ادب دوری می‌کند.

هوش مصنوعی: گاه به خاطر شوق و سرمستی، چهره‌اش رنگ لعل و سرخ می‌شود و گاه به خاطر دلتنگی و درد، چهره‌اش غمگین و بی‌روح به نظر می‌آید.

هوش مصنوعی: گاه در کنار خراباتیان با آزادی و سر و سامان زندگی می‌کنم و گاه نیز به خود آمده و با جدیت و احتیاط رفتار می‌کنم.

هوش مصنوعی: زبان به انتقاد از دیگران تیز و برنده شده و برای اینکه حرف‌های پدر را نشنود، گوش‌هایش را با پنبه پر کرده است.

هوش مصنوعی: به یک بار هر دو جهان را رها کرده و از هفت نسل و چهار مادر به دوری می‌نگرد.

هوش مصنوعی: حالا که بلقیس را به توبه و بازگشت به باور درست در کنار خود دارم، دیگر نیازی نیست که هدهد از سرزمین سبا پیام بیاورد.

هوش مصنوعی: من هیچ انتظاری از اعمال خوبم ندارم جز اینکه به اهل بیت پیامبر ارادت دارم.

هوش مصنوعی: تو مانند نزاریا نیستی که تسلیم و فرمانبردار باشد، تو حارث نیستی که از پذیرش فرمان سر باز زنی.