هوش مصنوعی: کیست آن خردمند پیر که در جمع تو دیوانه شده است؟ آیا آن شمعی که در آسمان است، با چهره تو، پروانه‌ای نمی‌شود؟

هوش مصنوعی: هیچ مادری نمی‌تواند پس از این، مانند تو را به دنیا آورد. تو از عمق محبت و زندگی هستی و کسی مانند تو پیدا نخواهد شد.

هوش مصنوعی: شاید من به بیداری امیدی ندارم، اما کاش در خواب می‌توانستم خود را در کنار تو در خانه‌ای ببینم.

هوش مصنوعی: هرکسی که می‌خواهد هم‌خانه تو باشد، باید از زباله‌های وجود خود خالی شود.

هوش مصنوعی: ما برای از بین بردن خیال تو، از خودمان دلسردی و بی‌خبری را به در کردیم و به گوشه‌ای دور افتاده و بی‌خبر از دنیا پناه بردیم.

هوش مصنوعی: من شب و روز با یاد تو آشنا شده‌ام و هیچ چیزی دل‌انگیزتر از خیال تو برایم وجود ندارد.

هوش مصنوعی: من به خاطر وجود تو، دل و حالم دچار اضطراب و بی‌قراری شده است و نمی‌توان در هر آینه‌ای، آرامش و ثباتی را پیدا کرد.

هوش مصنوعی: زمانی است که آب فراوان است و من همیشه تا گردن در آن غرق شده‌ام، این وضعیت برای من از بیهوده گویی داستانی شبیه به افسانه است.

هوش مصنوعی: قبل از این، در مقام و مرتبه‌ای عالی بودم و به خود می‌بالیدم، اما اکنون مانند گنجی گم شده، در گوشه‌ای از ویرانه‌ای سرگردانم.

هوش مصنوعی: آدمی که خرد و دانشش را رها کند و در برابر سختی‌ها تسلیم شود، مانند کسی است که پیمانی را زیر پا می‌گذارد. هر کس که به او ظلم شود، تحملش نسبت به ناملایمات از میان خواهد رفت.