هوش مصنوعی: دل زخم‌خورده‌ام در تنهایی بسیار رنج می‌کشد، ای سرنوشت، نمی‌دانم تا چه زمانی بر من سایه خواهی افکند.

هوش مصنوعی: برای تحمل و صبر در برابر مشکلات، باید دلی قوی داشته باشی که از پس چالش‌ها برآید؛ وگرنه، از دوست نمی‌توان شکیبایی کرد.

هوش مصنوعی: دل آرام نمی‌گیرد و با خودم کنار نمی‌آید، نمی‌دانم باید با این دل پرآشوب چه کار کنم.

هوش مصنوعی: ای دوست، مرا از این دریاچه‌ی ناامیدی نجات بده و بگذار که از این رنج و اندوه تنهایی آزاد شوم.

هوش مصنوعی: اگر این بار شانس دوباره به من روی آورد و من را مورد لطف قرار دهد، دیگر هرگز به خودباوری و خودرأیی روی نخواهم آورد.

هوش مصنوعی: من در دنیای پرجمعیت تسلیم نمی‌شوم، زیرا این جدایی و تفرقه وجود ندارد و همه‌ی ما از یک وجود هستیم.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس به اندازه من در عشق بی‌آب و نوا و ناتوان نیست، پس هرگز دعوی توانایی در عشق برایم نکن.

هوش مصنوعی: ما تنها دلی داریم و این دل به خاطر عشق تو بی‌فایده شده است و این قید و بند برای ما به قدری سخت است که تنها تو می‌توانی آن را بگشایی.

هوش مصنوعی: در چشمان من جز دوست چیزی دیگر نمایان نمی‌شود، و هیچ چیز غیر از او در حوزه دید من جا نمی‌گیرد.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به زیبایی و جذابیت یک شخص اشاره می‌کند که مانند ماه در تاریکی شب درخشش دارد. او می‌گوید که این فرد با زیبایی خود می‌تواند توجه همه را جلب کند و در حالی که در هر گوشه‌ای از دنیا سفر می‌کند، همواره در مرکز توجه است.

هوش مصنوعی: ای مردمک چشم من، از باغ دیدم، زیبایی تو را به تماشا می‌برم.

هوش مصنوعی: نزاری به شدت غمگین و رنجور شده و در خانه از بی‌کسی و تنهایی آشفته و پریشان است. در شهر هم به خاطر عدم مکان و جا، احساس بی‌مهری و بی‌جایی می‌کند.