هوش مصنوعی: از کنارت رفتم و وقتی که تو را دیدم، مثل این بود که چشمانم دوباره بینا شد و حالا می‌توانم به هر گوشه‌ای از جهان نگاه کنم.

هوش مصنوعی: دلت از سفر کردن به تنگ آمده و من به خاطر آرامش تو سفر را آغاز کردم، تا شاید با این کار از زحمت و ناراحتی من مدتی راحت شوی.

هوش مصنوعی: من به قدری در زیر بار جدایی ضعیف بودم که حتی نمی‌توانم آهم را به خاطر ناتوانی‌ام بلند کنم.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق تو مانند هلال ماه شده‌ام، چرا مثل آفتاب به من روی نمی‌آوری و خود را نشان نمی‌دهی؟

هوش مصنوعی: با فهم و اندیشه می‌توان دل را با صبوری فریب داد، اما در واقع آیا عقل راست می‌گوید؟ زیرا من در دیوانگی و شیدایی مشهور هستم.

هوش مصنوعی: حیف است که فصل گل آمده و من از وصال تو بی‌بهره‌ام. تو در شادابی و خوشی و من در عذاب تنهایی به سر می‌برم.

هوش مصنوعی: هرگاه که بخواهی خوشی را تجربه کنی، مانند سروی در باغ، به زیبایی و طراوت خود در میان گل‌ها و چمن‌ها افزوده می‌شوی.

هوش مصنوعی: اگر به گل زرد نگاه کنی، می‌توانی حال و روز من را از چهره‌ام بفهمی و برای آن حال و روزم عذری بپذیری.

هوش مصنوعی: بلبل شاداب کجاست که وقتی تو گلبرگ‌های لباس خود را کنار می‌زنی، در شادی و وجد آواز سر دهد؟

هوش مصنوعی: به خاطر تو که خوشی و لذت را تجربه می‌کنی، شراب بنوش و از زندگی لذت ببر، زیرا تنها سهم من از این شادی، همین نوشیدن است.

هوش مصنوعی: مرا هم دشمنان و هم دوستان به خاطر رفتار بی‌پروا و آزادمنشی‌ام سرزنش می‌کنند، چون به کارهای خود و استقلال فکری‌ام علاقه دارم.

هوش مصنوعی: دل بی‌قرار و بی‌هدف نزاری نمی‌تواند بیش از این، در دوری و جدایی، تحمل کند.