هوش مصنوعی: آن بخت برگشته که از بخارا رفته است، دل و دینم را با خود برد. حالا در حسرت او می‌مانم و نمی‌دانم چه باید بکنم. افسوس که او رفته و من تنها مانده‌ام.

هوش مصنوعی: بدلیل ضعف و ناتوانی‌ام نه از انتقادات مردم می‌ترسم و نه قدرت رفتن و نه تحمل صبر را دارم.

هوش مصنوعی: من می‌سوزم و چه می‌توانم بکنم، نمی‌توانم حتی صدایی از خود بزنم، زیرا توانایی ناله کردن ندارم.

هوش مصنوعی: اگر امیدی به دیدن او نداشتم، از ابتدا به این دو دیدار شیرین هم فکر نمی‌کردم.

هوش مصنوعی: بهتر است که بی‌اسم و شهرت به سفر برویم، مانند افرادی که در جوش و خروش عشق هستند.

هوش مصنوعی: دوستان، به یاری هم، روزی را به وجود آورید که در آن شب، من از تنهایی بیشتر عاشق و شیفته می‌شوم.

هوش مصنوعی: پدر پزشک را آورد تا دلیل عشق و نشانه‌های دیوانگی را بررسی کند.

هوش مصنوعی: بعد از بررسی علائم و ویژگی‌های جسمی، پزشک گفت که دیگر از این پسر ناامید نباش.

هوش مصنوعی: او به شدت درگیر درد عشق شده است که دیگر امیدی به رهایی از آن با دانایی و آگاهی ندارد.

هوش مصنوعی: وقتی پدر این حرف را از پزشک شنید، گفت: "ای پسر، تو دیگر به خودت بیا و توجه کن!"

هوش مصنوعی: آشفتگی نکن، من نمی‌خواهم بگویم که بداندیشی، اما وقتی که با خودت در صلح نیستی، چرا به من نزدیک می‌شوی؟

هوش مصنوعی: هر کس که از کنار تو گذشت و تو به او محبت کردی، دیگر به کسی دل ندهی بهتر است که چشم‌های خود را بر روی دیگران ببندی.