هوش مصنوعی: در شب دیدار، فکر نمیکردم که روز جدایی فرا برسد. حالا در حسرت ملاقات تو، جانم در خطر است. ای سرچشمه زندگی، تو کجایی؟

هوش مصنوعی: من هرگز از رنج و عذابی که به خاطر جدایی‌ات متحمل هستم، رها نخواهم شد؛ تنها در صورتی می‌توانم به آرامش برسم که خودت با تمام وجود و احساساتت به سراغم بیایی.

هوش مصنوعی: مانند نسیمی، جانم را به سمت تو می‌کشانم، در روزی که برگردی و آغوش خود را برای من باز کنی.

هوش مصنوعی: اگر روزی هنوز در حال زندگی باشم و پیش از آنکه عمرم به پایان برسد، لحظه‌ای دیگر به من برسد، زندگی‌ام بیشتر خواهد شد.

هوش مصنوعی: تو از جلوی چشمم رفتی و حالا نمی‌دانم کجا باید بروم، در حالی که به حکم سرنوشت به تو وابسته‌ام.

هوش مصنوعی: بیا که صدای دردناک من تو را به فکر وا می‌دارد، زیرا آنقدر زمان نمی‌دهد که تو بتوانی به راحتی چیزی را بنویسی.

هوش مصنوعی: اگر قرار باشد همه چیز به خاطر خون من باشد، باز هم نمی‌خواهم از مسیر خوشی تو خارج شوم، ای حسود به زیبایی‌های عاشقانه.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم بگویم که بدون تو چه درد و رنجی می‌کشم، دلت می‌سوزد و به من رحم می‌کنی و سراغم می‌آیی.

هوش مصنوعی: حکیمان نگفته‌اند که دل‌ها چگونه به هم نزدیک می‌شوند، اما وقتی من اینچنین به تو علاقه‌مندم، چرا تو از من خسته‌ای؟

هوش مصنوعی: من به خاطر تو جانم را فدای نمی‌کنم، اما اگر هم به آن راهی که تو می‌گویی بروم، در نهایت چاره‌ای ندارم.

هوش مصنوعی: عشق تو مانند دامی است که فرزند نزاری در آن گرفتار شده و هیچ کسی نمی‌تواند به رهایی از آن امیدی داشته باشد.