هوش مصنوعی: من نمی‌توانم بپذیرم که تو عهد و پیمان‌ات را بشکنی، چون به دوستان و همراهانت توجهی نداری.

هوش مصنوعی: بهتر است به جای اینکه به من بی‌اعتنایی کنی، دل شکسته‌ام را درک کنی و ناز و کرشمه‌هایت را کنار بگذاری تا من نیز بتوانم تو را بهتر ببینم.

هوش مصنوعی: سرو و درخت سرو هرچند آزاد و رها به نظر می‌رسند، اما این آزادی را به قیمت ایجاد سایه بر سر ما نمی‌پذیریم.

هوش مصنوعی: دل من در کنار تو خوشحال و آرام است، اما وقتی که دوری، دلم در اضطراب و تنم در کمبود به سر می‌برد. تو هم آرامش قلب منی و هم درد و رنج وجودم.

هوش مصنوعی: کسی نشانه‌ای از دوستی تو برای من به جا گذاشته است. ما دوستانی هستیم و من به تو وفادارم، اما تو در دل با ما دشمنی می‌کنی.

هوش مصنوعی: سرنوشت و تقدیر کاملاً در دست قدرتی بزرگ است و اگر چنین نبود، بر اساس عقل به این نتیجه می‌رسیدیم که نه من با تو سازگارم و نه تو شایسته من هستی.

هوش مصنوعی: آسمان بر سر آمده و تو زیر دست من هستی، نمی‌دانم چطور باید با تو رفتار کنم وقتی که من ناتوانم.

هوش مصنوعی: لباس برزنتی خود را کنار بزن و از دل و جان بیدار شو، تا زمانی که صبح زود به طراوت و روشنی نرسیده، دیگر نتوانی ادعای درخشندگی کنی.

هوش مصنوعی: خورشید به خاطر حسادت به تو، مانند کشیشان ارمنی، در دل شب پنهان می‌شود.

هوش مصنوعی: ای درخت خوش‌فرم و زیبا که در باغ جانم، به گونه‌ای نابه‌جا امید و آرزوها را از ریشه قطع می‌کنی.

هوش مصنوعی: دیوانگی و جنون از جانب این نازپروردگان به وجود نمی‌آید، مگر زمانی که تو زلف‌هایی مشابه زنجیر را برهم بزنید.