هوش مصنوعی: تو از دل بی‌چاره‌ام می‌بردی و آن را می‌شکنی، در حالی که خود هیچ ارزشی نداری و تمام حرف‌هایی که می‌گویی، در دل من به اندازه خون اهمیت دارند.

هوش مصنوعی: من خودم را با عشق و ارادت به تو تقدیم کردم و به خودم گفتم که در این حالت از شیفتگی و بی‌خود بودن، زندگی زیباتر است.

هوش مصنوعی: در ابتدا، محبت تو باعث گرم شدن دل من شد، اما در پایان، آن محبت از چشم من افتاد و به جانی تبدیل شد که هیچ معنایی ندارد.

هوش مصنوعی: هیچ راهی وجود ندارد جز این که شیرین هم از این جا باعث نگرانی و دردسر در ذهن فرهاد شده است به خاطر حرف‌های شیرینش.

هوش مصنوعی: دوست عزیز، بی‌وفایی تو در همین جا به اوج خودش رسید، جایی که حسادت و خواسته‌های بی‌پایان به دل‌های آسیب‌دیده و دردکشیده آسیب زد.

هوش مصنوعی: ای کاش سنگ دلت مستحکم و محکم بودی، اما افسوس که مانند گروهی ناتوان و با بدنی لطیف و سست هستی.

هوش مصنوعی: کار دوستان تو به‌هم ریخته و آشفته شده است و این وضعیت مانند زلفی است که به‌هم ریخته و نمی‌توان آن را به سادگی مرتب کرد. این نشان می‌دهد که مشکلات و بی‌نظمی‌ها از دست تو خارج شده و نباید انتظار داشته باشی که به راحتی بتوانی آن‌ها را حل کنی.

هوش مصنوعی: ما از سرزنش و ملامت گذر کردیم و حالا بر این موضوع تأکید می‌کنیم که به هیچ وجه بنیاد و اساس ملامت را نگذاریم.

هوش مصنوعی: این چشم تو این‌گونه نبود که بی‌پروا به من نگاه کند؛ تا جایی که دیگر به یاد نرسی و از من فاصله بگیری.